Dé drie beste singles. Ze verraden veel. Over mezelf. Dat ik geen echte punker ben bijvoorbeeld. Ook geen echte newwaver. Maar wel helemaal mezelf. Met hanekam en zwarte kant. En slechts één newwavegerelateerde track tussen mijn favoriete singles.
Ik kan er nog zo’n tiental aan toevoegen. Maar dít zijn de drie singles die ik nog steeds thuis blijf draaien, die me blijven raken. En opnieuw en opnieuw en opnieuw (nee, De Kreuners haalden mijn lijstje niet, mea culpa). Drie nummers waarmee ik nooit oud zal worden en die meegingen in al de emoties die ik kende in al de voorbije jaren.
DE LAMA’S – Elke Centimeter
We gaan ver terug. Tot in de tijd dat ze nog ongelofelijk goeie muziek speelden op Studio Brussel. En dat die vaak ook uit eigen land kwam. Ik was jong en spendeerde vooral uren alleen in mijn rood geschilderde kamer. Mijn kleine cel, gevangen in mijn eigen vel. En toen schreeuwde deze track uit de speakers van mijn radiootje. Ik zie me nog steeds zitten, met de radio in mijn handen, starend naar de boxen en elk woord opslorpend van wat opperlama’s Peter Slabbynck, Kloot Per W en zangeres Lolita Lama, a.k.a. Mies Meulders er toen uitspuwden! Ik denk dat ze me de liefde voor Nederlandstalige bruutpoëtische teksten hebben opgedrongen met dit nummer, waarvoor grote dank.
De komende dagen, spendeerde ik voor mijn radio. In de hoop dat ze het nummer snel opnieuw zouden draaien en ik de record-toets zou kunnen indrukken om het op tape te kunnen opnemen!
THE SISTERS OF MERCY ft. Ofra Haza – Temple of Love
Eén van de eerste nummers die onder mijn huid kroop, toen ik als tiener de newwavescene ontdekte… En het was vooral de extended version die in 1992 werd uitgebracht, met de excellente zang van de Israëlische zangeres Ofra Haza die het hem deed, want van excellente zang kan je Andrew Eldritch jammer genoeg niet beschuldigen, hoewel hij fantastische nummers maakte, die hij – alweer jammer genoeg – live niet weet te evenaren. Ben ik een fan van The Sisters Of Mercy? Absoluut. Maar enkel op plaat. Niet op een podium.
De elektrische gothrockgitaren, de stuwende baslijn,… de waanzin der liefde schreeuwt er in door iedere noot, nog iedere keer dat ik de track hoor. Elke keer opnieuw laat het me meer dan 8 minuten als een waanzinnige of behekste dansen. Ik durf maar al te graag dromen dat ik sinds The Temple Of Love besloot atheïst te worden en enkel nog de liefde als spiritualiteit te aanvaarden.
ALANNAH MYLES – Black Velvet
Zwart fluweel blijft de stof waarin ik me het liefst wentel. En dit nummer van Alannah Miles geeft het gevoel dat dat stofje je kan geven ook helemaal weer: warm, erotisch, geborgen, alles verhullend.
Het werd het bekendste nummer van de Canadese singer-songwriter, dat ze in 1989 op haar titelloze debuutalbum uitbracht en eigenlijk haar eerbetoon was aan Elvis Presley en zijn impact op de muziek, waarbij vooral wordt verwezen naar zijn iconische stijl en de allure van zijn persoonlijkheid (en naar het stofje waaruit bijna al zijn kostuums gemaakt waren). Met Presley heb ik nooit veel gehad, buiten de link met mijn overleden grootmoeder, die wellicht één van de grootste fans van The King was.
Een nummer waar ik een mooie dansherinnering aan koppel. Een romantisch nummer ook, dat tegelijk uitdagend klinkt, want Miles’ stem verleidt, maar klinkt evengoed rauw en pittig. Het bluesachtige rockgeluid van het nummer, gecombineerd met de hese zang van Myles versmelten helemaal in de sfeer, terwijl het herhalende ritme van de drums en baslijn verslavend werkt.
