“Gaat de wereld ten onder of blijven we nog even doorrazen op het ingeslagen pad? Sowieso zal de nood aan een soundtrack blijven bestaan. En al betekende ‘23 voor mezelf op een beetje onder het maaiveld verder werken, ik bleef actief verder werken met een verdieping in techniek en de belofte voor een nieuw album in 24. En natuurlijk bleef ik ook actief luisteren. Ik ben misschien altijd meer een woorden- dan een notenmens geweest en dat zal je merken in mijn lijstje.” Danticlown blikt terug op een muzikaal 2023!
De uitzondering bevestigt de regel, beste optreden Belgische band: MER MORTE. Deze ritual-/industrialband bracht in het Landhuis in Gent, op het Kokkerellen-festival het beste van zichzelf. Vaak ben ik voor of net na een eigen optreden niet in staat om naar de band te luisteren, maar bij deze performance werden zowel ogen als oren geheel naar het podium getrokken. Eén persoon achter de bakjes, gecombineerd met live-video. Het is waar dat het hele evenement mijn keuze beïnvloedde. Kokkerellen, de actiekeuken die al voor de zoveelste keer een festival opzet in het Landhuis, weet heel diverse, interessante bands te strikken en combineert die met lekker eten, een vlottenrace en workshops rond actuele thema’s. Het bevestigt nog maar eens dat je de beste optredens ziet in een D.I.Y.-setting.
Beste optreden internationaal: Een ex aequo stand tussen twee Britse bands: MOIN en FAT DOG, beiden gezien op het Sonic City Festival in Kortrijk. Moin speelde stevig en strak op de mainstage en kon me uitermate boeien en Fat Dog zette met frisse energie de hele kleinere zaal op stelten, smerig, luid en dansbaar.
Beste single Belgisch: Huidhonger van NEL & JP. Zij brengen met deze single en bij uitbreiding de hele ep Honger een frisse wind in het donkere gedeelte van de Belgische muziekscene.
Beste album internationaal: If A City Is Set Upon The Hill door CURRENT 93. Een beetje valsspelen? Dit album kwam toch vorig jaar uit? Door een nieuwe release met een nieuwe mix en een extra track kan ik me dit wel veroorloven. Zo graag verlies ik mij in de melancholie en weltschmerz van DAVID TIBET. Van de eerste experimentele, meer industrialmuziek tot de folk waarbij de apocalyps nooit veraf lijkt.
Beste single internationaal: MOOR MOTHER – We Got The Jazz. Maar bij uitbreiding is de hele ‘Jazz Codes (Deluxe Edition) meer dan de moeite waard. Het moet de woordjesmens zijn die in me bovenkomt, want ik ben een vreemde voor jazz en ik ken Moor Mother vooral van haar experimentele hiphop. Maar de combinatie van de zwoele en dwingende stem en de boodschap doen deze muziek fris en hyperactueel klinken
Zeker ook vernoemenswaardig: SAMOERAI. Deze West-Vlaamse rapper bracht dit jaar maar liefst vijf (!) albums uit en hoewel geargumenteerd kan worden dat hij ook met goeie live-muzikanten braaf binnen het genre van de boom-bap zwemt, blijft het een hele prestatie die ik als woordjesmens niet kan negeren.
Omdat ik een anticlown blijf in hart en nieren, geef ik niet alleen het hoogte- maar vooral ook het dieptepunt van 2023 en dat is ongetwijfeld de dood van Shane Macgowan, die als frontman van THE POGUES de punk terug in de folk bracht en beide muziekgenres terug de verbreding bood die ze nodig hadden.
