Jan Dewulf is muzikant, composer, producer en uit dat in meer dan één project, als we denken aan Your Life On Hold, Mildreda en Mildred In Oblivion. Daarnaast omringt hij zich graag met medemuzikanten en vertoeft hij wel eens op optredens. Heel wat inspiratie dus, voor zijn eindejaarslijstje!
Beste singles
Paradise Lost-leden en -oprichters Nick Holmes en Gregor Mackintosh vereeuwigen hun liefde voor gothic rock en new wave met het nieuwe zijproject HOST. Met Tomorrow’s Sky leverden ze wat mij betreft de beste track van het jaar af. Heerlijke dark wave.
Sweet Ermengarde durft al eens hun zanger ruilen. Nu is Drew Freeman aan zet en we hopen dat hij zanger blijft want hij is de beste uit de lijst. Freeman werd geïntroduceerd met een ep waarbij ze, vooral ook door de knappe zang, erg dicht bij het geluid van Fields aanleunen. Hun Husker Du cover is om te smullen.
Het is feest als Katatonia een nieuw nummer op de wereld loslaat. Met Atrium klinkt Katatonia op hun best: melancholische melodieuze dark metal van de bovenste plank.
TC75 vind ik live beter dan op cd. Van de Suffer ep vond ik vooral de g.o.l.e.m. remix goed. Ik denk dat mijn maat Tino nooit slaapt want dit jaar bracht hij ook met Amnistia een album uit. Ook daar pik ik er de remix van g.o.l.e.m. uit. En dus in elk geval: g.o.l.e.m., onthouden die naam! (Btw, Tino slaapt wellicht écht nooit want op de valreep verscheen dit jaar ook nog de eerste single van het nieuwe project NER \OGRIS.)
Suicide Commando kiest voor een donkerder en klassieker geluid op ‘Goddestruktor’. Ik draaide vooral de Dead When I Found Her remix grijs van Jesus Freak.
Mijn favoriete buurman Chesko is zodanig productief dat ik hem vrijwel elk jaar aan dit lijstje kan toevoegen. Dit jaar verraste Der Klinke door samen met Filip Heylens (Wegsfeer) een nummer te weven. Het resultaat is bijzonder melodieus met een glansrol voor Heylens.
Beste albums
Object – Epilogue Of Fear: Ik hou van dit klassieke dark electrogeluid stevig gefundeerd op wat Skinny Puppy in de beginjaren deed maar in een strak modern jasje.
ELM – Penetrator: Peter is een goeie kameraad en ik had het voorrecht om de plaat stapsgewijs vorm te zien krijgen. Deze plaat is een stevige djoeft op je bakkes. Ongemeen hard, maar toch heel fijn en bijzonder zorgvuldig geproducet. Ook leuk: jullie hebben nog een J Wølf remix te goed.
October Burns Black – Two Worlds Collide: oerdegelijke onversneden gothic rock.
Delerium bracht dit jaar enkele van hun eerste albums opnieuw op vinyl uit. Het is bijzonder interessant om te horen hoe ze evolueerden van donkere soms bombastische dark ambient naar een meer toegankelijk atmosferisch geluid dat later zelfs naar pop zou evolueren. Ik ben erg grote fan van hun bombastisch begingeluid dat nog steeds een grote invloed is voor Mildreda. En vooral ook van Spheres en Spheres II: ik denk dat vrijwel dagelijks een nummer uit die reeks mijn boksen passeert. Tijdloze ambient synth bleebs.
Ik heb het voorrecht om met Dirk Ivens aan het Dive-geluid te mogen sleutelen en hem een vriend te kunnen noemen. Met Motor!k tapt hij uit een compleet ander vat. Hun derde plaat biedt opnieuw heerlijk voortkabbelende sferische krautrock van de bovenste plank.
Beste concerten van 2022
Live maakte Stabbing Westward grote indruk op Sinner’s Day. De groep zorgde voor de soundtrack van mijn studententijd en zit daardoor voor eeuwig vast geborduurd aan mijn ziel. Live klonken ze fantastisch maar het was ronduit belachelijk hoe weinig volk er nog stond.
Stel zelf je favoriete Belgische festivalaffiche samen
Ik herhaal gemakshalve wat ik vorig jaar al voorstelde:
Poesie Noire met een old school set zou ik ooit graag nog eens zien gebeuren. Die mogen ook in 2023 opnieuw headliner zijn op mijn affiche.
En mijn dark ambient project Mildred in Oblivion in een live kruisbestuiving met Amenra. Dat zou maf zijn. Na mijn passage op Porta Nigra weet ik ondertussen dat Mildred in Oblivion live goed werkt!
Buiten categorie
Ook ontdek ik elk jaar iets van vroeger waar ik om een onverklaarbare reden al die jaren had over gekeken. Dit jaar was dat Bay Laurel: pure gothic rock uit de jaren ’90 die ik dus al jaren links liet liggen maar gelukkig dit jaar alsnog mocht ontdekken (start met Black Candles).
