Hij zit achter de teksten van De Delvers en zorgt voor hun beklijvende baslijnen. “Het klonk werelds, maar bleek Belgisch.” Of hoe de Belgen indruk maakten op Tom Kets.
Wat is voor jou het beste Belgische album ooit?
dEUS – Worst Case Scenario (1994, Island Records)
Ik zal 16 geweest zijn toen deze plaat bij mij (en niet alleen bij mij) als een bom insloeg. Ik leerde de band kennen via Suds’n Soda: een soort chaotische mix van – hoe zou ik het omschrijven? – Urban Dance Squad, The Doors, The Pixies, een op hol geslagen viool en het magische woord ’Friday’ dat als een mantra uitgeschreeuwd werd door iets dat leek op een oude telefoon. Een nummer dat je alles deed vergeten en waarop je wou uitbreken uit alles waarin je gevangen zat.
Het klonk werelds, maar bleek Belgisch. En dan waren er nog de andere nummers van die plaat. Nummers die anders klonken dan wat je op dat moment hoorde want ze haspelden zowat alles door elkaar. Van triphop naar rock, van poëtische parlando’s naar noise, van jazz naar grunge, maar steeds was er een soort poppy/catchy element. Een erg mooie platenhoes ook. Eigenlijk voelde je bij heel de periode rond die plaat dat er een periode voor dEUS zou zijn en een periode erna. Dit was een breekpunt in de Belgische pop- en rockmuziek.
Ook het feit dat het niet ging om virtuositeit maar om creativiteit, om klank, om sferen, om de samenklank van de dingen, om de schoonheid in de dingen die onaf zijn, die nog schuren… dEUS trok dit toen ook door in hun concerten. Er gingen dingen mis, er was gedoe tussen de muzikanten op het podium, nummers gingen zelf een richting uit. Er gebeurde iets!
Het is een plaat die voor mij heel veel heeft betekend en altijd een speciale plek zal hebben. Er zitten zo veel herinneringen en gevoelens aan, dat ik ze eigenlijk niet veel opzet. Het is te heftig (lacht).
Het beste Nederlandstalige Belgische album is voor mij Verzameld Werk van MENSEN BLAFFEN (2014, Onderstroom Records). Nummers die klinken als een kindertekening. Speels, avontuurlijk, gevaarlijk…. Muziek zonder grenzen. Alles zit erin. Alles lijkt mogelijk in hun nummers. Bovendien een erg straffe zangeres die haar stem op alle mogelijke manieren inzet. Nummers in het Frans, nummers in het Nederlands, soms afgewisseld in één song. Ook hoe ze met het Nederlands omspringen is ongezien. Eigenlijk klinken hun nummers heel ‘on-Nederlandstalig’.
Het grappige is dat ik, zonder dat ik het wist, een hele periode heb samengewerkt met Steve Lorie, hun drummer, aan een theaterproductie van KVS Brussel. Jammer dat ik dit niet sneller doorhad, want ik had zoveel over het tot stand komen van de nummers willen vragen. Maar misschien neemt dat ook de magie weg van deze uitzonderlijke Nederlandstalige band.
Wat is voor jou de beste Belgische single aller tijden?
THE KIDS – There Will Be No Next Time (op het album Black Out, 1981, Mercury)
Het zouden de woorden kunnen geweest zijn van een zenmeester, maar ze kwamen uit de mond van Ludo Mariman.
De mooiste Nederlandstalige, Belgische single is voor mij De Boodschapper van LIEVEN TAVERNIER (op het album Witzand, 2011, Coast to coast)
“Het Woord Zal Zich Verspreiden, Oorlog Aan Paleizen, Vrede Op Het Land.” Dit is een nummer dat zich volgens mij kan meten met het beste van Nick Cave, Leonard Cohen en Bob Dylan. Het nummer heeft een duidelijke boodschap, maar het wordt er niet opgelegd waardoor het ook heel poëtisch blijft en je als luisteraar de beelden die de tekst oproept zelf kan vormen.
Wat is jouw mooiste Belgische muziekherinnering (festival, optreden, ontmoeting…)?
Voor mijn allereerste festival ben ik met mijn vader naar TORHOUT geweest. Ik mocht nog niet alleen gaan. Ik denk dat ik 14 was en dat was heel overweldigend. Ik denk dat het het jaar was dat Pearl Jam niet kwam en vervangen werd door The Smashing Pumpkins. Lou Reed stond volgens mij ook op de affiche.
Mijn vader is vrij jong overleden en dit is toch een moment dat ik zal koesteren. Hij was zelf afgestudeerd aan Sint-Lucas Brussel en tekenaar van opleiding. Hij sprak altijd met grote bewondering over muzikanten en kunstenaars. Door wat hij er dan bij vertelde werd het in mijn hoofd nog groter (lacht). Hij hield wel niet zo van veel volk en drukte. Hij zat graag rustig alleen. Hij hield van muziek, maar ik denk dat de weide van Torhout niet echt zijn favoriete plek was (lacht). Volgens mij was het toen ook een enorme modderpoel. Nu zijn festivals pure luxe, toen was het overleven (lacht).
De mooiste ontmoeting? Wat een mooie vraag om eens terug in het verleden te duiken, maar niet gemakkelijk (lacht). Een vraag die veel dankbaarheid oproept. Ik heb het geluk gehad al met heel fijne mensen te mogen samenwerken met verschillende muzikale achtergronden. Op zich is elke ontmoeting boeiend. Soms wordt het net iets meer en is er een speciale klik. Ik pik er enkele uit die nu spontaan opkomen (lacht).
Ik denk dan o.a aan de ontmoeting met DETT PEYSKENS (o.a Pas De Deux). Ik heb met haar in twee producties mogen staan en dat is echt een heel fijn iemand om mee samen te werken. Mocht ze dichterbij wonen denk ik dat we regelmatig een koffie gingen drinken (lacht).
Ook de samenwerking met muzikante MARTINE DE KOK, waarmee ik samen enkele muziektheaterproducties voor kinderen heb gemaakt, was erg bijzonder. Ze bracht zelf al twee platen uit, maar ze verdient absoluut meer aandacht met haar sprookjesachtige liedjes.
GERT BETTENS (o.a. K’s Choice) & STOFFEL VERLACKT (o.a. Sukilove, El Tattoo Del Tigre) en RUDI GENBRUGGE wil ik hier ook graag vermelden. Gert heeft lang geleden mijn muzikaal afstudeerproject gecoacht en dat waren erg leerrijke werksessies. Stoffel is iemand die enorm veel vertrouwen kan geven tijdens opnames en zorgt voor een heel ontspannen sfeer. Ik heb met hem een aantal songs opgenomen en dat is toch echt wel bijgebleven. Ook bij Rudi Genbrugge (o.a. Belgische Begeleidingsband Garland Jeffrey’s) vind je die ontspannen houding terug en hij is dan weer een uitzonderlijke muzikant die alles kan bespelen wat hij in zijn handen krijgt.
Meer recent denk ik dan aan de release van de SIGLO XX bewerkingen die we met De Delvers hebben gedaan vorig jaar. Hiervoor heb ik veel online gecommuniceerd met KLAAS HOOGERWAARD (de drummer van Siglo XX) en ondanks het feit dat dit enkel online kon, was dat bijzonder fijn en een lichtpunt in deze donkere tijden. We gebruikten veel emoji’s in onze gesprekken, dus het was een beetje een emoji-festival (lacht). Klaas heeft met zijn aanmoedigende woorden die release echt opgetild. Ook de ontmoeting met DANNY QUETIN (o.a. Dark Entries magazine) waar we vorig jaar met De Delvers een concert-, filmavond mee hebben gedaan rond Control, de film van A.Corbijn rond het leven van Ian Curtis, was een erg leuke ontmoeting. Twee dagen later was de eerste lockdown daar. Dus dat concert gaan we niet snel vergeten.
De eerste cd die je koopt blijft ook iets bijzonders. Bij mij was dat een cd van THE KIDS. Toen ik later LUDO MARIMAN bijna dagelijks tegenkwam (hij bleek conciërge te zijn op Studio Herman Teirlinck waar ik kleinkunst studeerde) was ik toch echt onder de indruk. Ook hem vermeld ik hier graag omdat het iets is waar ik graag aan terugdenk. En uiteraard niet te vergeten: De Delvers (lacht).
Als muziekliefhebber moet ik hier ook uiteraard mijn favoriete platenwinkels en hun uitbaters vermelden Tom Claes van Music Media corner (Boom) en Yves Deckmyn van Ostensche ploate (Oostende). Winkelbezoeken waar ik altijd erg naar uitkijk.
Ik geef ook les in het kunstonderwijs. Ik denk dat de ontmoetingen met mijn leerlingen voor mij misschien wel het meest bijzonder zijn en erg inspirerend werken.
Naar welke Belgische artiest kijk je op?
Ik denk dat we in België erg verwend zijn op het vlak van eigenzinnige muziekbands en muzikanten. Bands en muzikanten die echt hun ding doen en een heel eigen parcours lopen en ontwikkelen. We hebben met De Delvers eind vorig jaar twee bewerkingen van SIGLO XX uitgebracht. Zij zijn voor mij zo een voorbeeld van zo een band.
Als performer en frontman STIJN MEURIS: hoe hij zijn nummers brengt dat is toch altijd op leven en dood. Onvoorspelbaar en gevaarlijk.
Welke nieuwe Belgische artiest of band moeten we volgens jou zeker in het oog houden?
Wat gitarist RUBEN MACHTELINCKX doet vind ik toch wel heel bijzonder. RUMOURS vind ik heel straf.
Zelf hou ik WALTER BROES in het oog en hoop ik dat hij THE SEATSNIFFERS terug uit de garage haalt. Zet die band op eender welk festival, op eender welke plek en het dak gaat eraf. Ik leerde de band kennen via één van mijn beste vrienden (die helaas overleden is). Hij was wel wat ouder dan mezelf en nam me heel dikwijls mee naar hun optredens.
De drummer van The Seatsniffers (Piet de Houwer) en de man achter hun bookingskantoor Twin Street Bookings (Bart de Houwer) waren zijn schoonbroers. Hij was constant over die band bezig. Eigenlijk was hij hun beste promotor. Vanuit mezelf zou ik hen waarschijnlijk nooit leren kennen hebben. Alleen al voor hun drummer Piet de Houwer ging je naar The Seatsniffers kijken. Volgens mij één van beste Belgische live bands ooit.
