Rehash blaast frisse woede door de Belgische punkscene. Sinds hun oprichting in 2021 laat deze Antwerpse (post)punkband geen twijfel bestaan over hun missie: rauwe energie brengen met vlijmscherpe, Duitstalige teksten en een compromisloze sound. In een paar jaar tijd schopten ze het tot in de AB als opwarmer voor De Brassers, kregen ze bijval van Stijn Meuris en zorgden ze voor opschudding tijdens Humo’s Rock Rally. Wij vroegen aan Maarten Van Buyten welke drie platen hij absoluut wil meenemen naar een onbewoond eiland.
AMOK KOMA- Abwarts (1980, ZickZack)
Dit album was een eye-opener voor mij en Willem (van Rehash). Het liet ons inzien dat punk zo veel meer kan zijn dan de distortion-pedaal aanzetten en rammen op de gitaar. Vooral de droge, open sound en de snijdende gitaar, die vaak alleen maar halve noten speelt, heeft me sterk geinspireerd als muzikant. Dit album heeft me doen beseffen dat technisch goed gitaarspelen me niet zo raakt; ik hou veel meer van snijdende en wringende riffs. Waarom goed gitaar spelen als je het ook slecht kan doen?
PAVEMENT – Crooked Rain, Crooked Rain (1994, Matador Records)
Dit album is voor mij songwriting op z’n best. De nummers lijken uit vanzelf te zijn ontstaan, zo natuurlijk klinken ze. Pavement is een band die een perfecte balans vond tussen absurditeit en muziek die je toch raakt. Het is zo’n band waar ik steeds naar terugkeer en die me blijft boeien.
T.C. Matic – T.C. Matic (1981, Parsley)
Zelden werd er in België zo’n sterke en tijdloze rockplaat gemaakt. Je hoort heel sterk de persoonlijkheid van de muzikanten en toch klinkt de muziek nooit gekunsteld. Alles klinkt heel erg jaren 80, maar niet gedateerd. Ook dit album is zeker een inspiratie geweest voor Rehash.
Facebook – Instagram – Bandcamp
