Home LijstjesDe eilandplaten van HELEN FRANCIS

De eilandplaten van HELEN FRANCIS

by Didier Becu

Helen Francis – ze heet eigenlijk Ellen Van Campenhout – loopt al een tijdje bij ons in de kijker. Gewoon omdat we houden van vrouwelijke artiesten met een eigen stem en dat is wel het minste wat we van haar kunnen zeggen. Ellen kreeg de clichématige, maar moeilijke vraag: welke drie platen zou je meenemen moest je terechtkomen op een onbewoond eiland. Bij wijze van spreken, want Helen Francis zouden we nooit naar zo’n eiland verbannen…

HELEN FRANCIS © Ellen Van Camphout
HELEN FRANCIS © Ellen Van Camphout

Ellen: “Ik zou er nog veel meer willen meenemen natuurlijk, maar op dit moment is dit mijn top 3.”

AMY WINEHOUSE – Back To Black (2006, Island)
Back To Black van Amy Winehouse, omdat Amy voor mij persoonlijk de belangrijkste artieste is. Ik had als tiener al een liefde voor jazz, maar ik speelde saxofoon en luisterde vooral naar John Coltrane. Dankzij Amy Winehouse begon ik ook naar Sarah Vaughan, Dina Washington en Ella Fitzgerald te luisteren. Ik leerde de Motown-muziek beter kennen en ik hield ook echt gewoon van haar persoonlijkheid, ze was heel grappig en gevat en een briljante songwriter.

AMY WINEHOUSE Back To Black (2006, Island)
AMY WINEHOUSE Back To Black (2006, Island)

LIZZY MCALPINE – Older (And Wiser) (2024, RCA)
Daarnaast kan ik absoluut niet zonder Lizzy McAlpine, ik zou haar laatste plaat Older (And Wiser) meenemen. Dankzij Lizzy leerde ik ingetogener zingen. Ze is het tegenovergestelde van Amy. Door Amy ben ik beginnen drinken en zwaar beginnen uitgaan, maar door Lizzy ben ik hard beginnen werken aan mijn muziek.

LIZZY MCALPINE Older (And Wiser) (2024, RCA)
LIZZY MCALPINE Older (And Wiser) (2024, RCA)

THE WAR ON DRUGS – A Deeper Understanding (2017, Atlantic)
Als derde en laatste keuze ga ik voor The War On Drugs en dan kies ik voor A Deeper Understanding. Ik heb veel geluisterd naar al hun platen en deze springt eruit omdat hier hun sound helemaal gevormd klinkt en op zijn plaats valt. De platen erna worden alleen maar beter eigenlijk, die vorige klinken als het proces van waar ze naartoe werken. Daarin hoor je het potentieel, de funderingen. Ik bewonder deze band omdat ze zo hard gewerkt hebben aan hun geluid. Ik hou van de gelaagdheid en het repetitieve van de ritmesectie, het timbre van Adam Granduciel zijn stem. En ik hou ervan om Bruce Springsteen en Bob Dylan te herkennen in hun muziek.

THE WAR ON DRUGS A Deeper Understanding (2017, Atlantic)
THE WAR ON DRUGS – A Deeper Understanding (2017, Atlantic)

Facebook – Instagram – VI.BE

You may also like

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Accept Read More