Een paar maanden geleden werd The Last Mexican van Delvaux. uitgebracht. Een plaat die – net als zovele anderen – nauwelijks persaandacht kreeg. Waarom weten we niet, maar wellicht had de “serieuze” media het net iets te druk met de wereld te vertellen dat de bengels van K3 terug waren. In ieder geval of je nu wel of niet Tele-Romeo wil gaan mee blèren, noteer alvast ook dat The Last Mexican van Delvaux. een ijzersterk album is. Denk aan David Bowie of Robert Fripp. Dat dus! Maar sadistisch als we zijn, vliegt Bram Delvaux eerst voor geruime tijd naar een verlaten eiland. Lief als we zijn, mag hij drie platen meenemen… Dit is zijn keuze.
EDEN AHBEZ – Eden’s Island (1960, Del-Fi Records)
Ik denk dat er geen plaat bestaat die de tropische sfeer van een onbewoond eiland beter vertolkt dan deze.
Ik hou van de juiste soundtrack bij de juiste situatie, en bij een eilandsituatie kan je niet rond deze plaat heen. Ik was ooit aan de praat geraakt met een gepensioneerd Australische journalist in Bangkok die me vertelde dat hij Wish You Were Here van Pink Floyd voor het eerst gehoord had op een bootje op de Mekong, high on acid... en diezelfde reis, zat ik op een avond op het strand, op een eiland, alleen, luisterend naar Eden’s Island en het viel me toen op dat dit twee gelijkaardige ervaringen waren. Niet ‘high on acid’ maar wel dat dat moment zo hard klopte, dat het een moment was dat ik nooit zou vergeten en telkens ik naar die plaat zou luisteren, ik terug gekatapulteerd zou worden naar dat moment, die plaats…
CROWDED HOUSE – Woodface (1991, Capitol Records)
Woodface is een plaat die er voor mij precies altijd al geweest is, en ook altijd zal blijven denk ik. Iets zorgt ervoor dat ik die nooit beu raak.
Zot goede popsongs sowieso, maar misschien is het dat vleugje melancholie waardoor ik deze plaat kan blijven beluisteren. Als kind was ik al zot van Weather With You, toen de clip op MTV kwam, maar het is pas veel later dat ik die plaat echt heb leren appreciëren, al moet ik toegeven dat wanneer ik ze nu speel, Weather With You meestal geskipt wordt.
Ennio Morricone – Once Upon A Time In The West (1969, RCA)
Ik heb lang getwijfeld of ik een meer up-tempo plaat mee zou nemen, of deze, de soundtrack van de beste western ooit gemaakt, vind ik dan toch.
Ik hou van muziek die een bepaalde sfeer kan creëren, muziek die een bepaald moment, net dat tikkeltje grandiozer kan maken. Als er één soundtrack is die een film echt gemaakt heeft, is het toch zeker deze. De vocalen van Edda Dell’Orso maken van intense droefheid, iets prachtig, iets spannends… Sergio Leone, de regisseur, stond er op dat de soundtrack al klaar was voordat er werd gefilmd, hij liet de muziek spelen in de achtergrond tijdens het filmen om de sfeer van de film op die manier ook al aan de acteurs mee te geven. Op die manier wil ik dan ook die sfeer op mijn eiland krijgen.
