Fernant Zeste – als je met hem een pint gaat drinken, mag je ook gewoon Jonathan Scheerlinck zeggen, is wat je noemt een werkbeest in de Gentse undergroundscene. Altijd in de weer als medewerker van het muzikale oord dat Herberg Macharius is of zwoegend aan de slag met één of andere artiest. Zo was hij onlangs actief met Anna Dijkema, Steven H en Klaas Poppe. Alsof dat alles niet genoeg is, maakt hij zelf ook nog eens muziek. Vraag ons niet waarom, en hij verdient het niet, maar hij wordt door ons voor onbepaalde tijd verbannen naar een eiland. Wel met drie platen op zak, dit zijn ze…
Fernant: “Drie platen voor een onbewoond eiland. Een onmogelijke opdracht. Zo veel betekenisvolle muziek moeten achterlaten, zoveel muzikanten die niet mee mogen. Zoveel platen die niet mee mogen! De drie muzikale helden die ik wil meenemen, hebben een oeuvre dat mee zou moeten… Maar dat mag niet. Kiezen dus. Drie platen voor een onbewoond eiland.”
DUKE GARWOOD – Heavy Love (2015, Heavenly)
Toen ik Duke Garwood de allereerste keer hoorde, dacht ik dat het een nieuwe plaat van Mark Lanegan was. Het bleek Duke te zijn, die weliswaar twee albums met Mark Lanegan schreef en opnam. Maar van deze grootmeester en grote held neem ik Heavy Love mee naar het eiland. Ik kan me simpelweg geen leven voorstellen zonder te kunnen luisteren naar Burning Seas, Disco Lights, Sweet Wine of Suppertime in Hell. Het titelnummer Heavy Love met de geweldige zin “Why did they not say there’s only love, and love is all there is.” En de opener Sometimes, want soms gaat het licht uit. Ik vertelde Duke een tijdje terug dat ik bijna elke dag naar hem luister en hij verklaarde me zot. Zonder zijn muziek zou ik zot worden op dat eiland.
PJ HARVEY – Dry (Too Pure, 1992)
Een moeilijkere keuze… Is This Desire of Dry? Toch maar Dry, haar eerste plaat uit 1992. Zo lang ben ik al fan. Ik zag haar op tv, toen Nederland 3 nog een hele dag verslag uitbracht van op Pinkpop. Het was liefde op het eerste gezicht en tot vandaag blijf ik Polly volgen. Elke plaat een nieuw avontuur, en daar hou ik van, een singer-songwriter die elke keer een echt nieuwe plaat maakt met een nieuw geluid. Dankzij de oneindige goedheid van een goede vriendin zag ik PJ Harvey op 9 oktober 2023 (haar verjaardag) eindelijk live in het Koninklijk Circus in Brussel. Ik had er 31 jaar op gewacht en het kon niet schoner zijn. Ze speelde Dress, van Dry, de zaal werd wild en ik moest een beetje wenen. Zo zal het ook zijn op dat onbewoond eiland als ik Fountain, Oh My Lover of O Stella mag horen.
LOU REED – Magic & Loss (1992, Warner)
Wat een man, wat een zanger, wat een gitarist, wat een oeuvre. Zo veel gedaantes, zo eigenwijs. Zo veel poëzie en zo veel liedjes met maar drie akkoorden. Ook deze plaat kwam in 1992 uit, ik was 16, maar ik volgde Lou al een tijdje. Hij wilde een plaat maken over magic, maar toen stierven twee goede vrienden aan kanker. Lou schreef de meest aangrijpende plaat over het verlies, over kanker en wat een patiënt doormaakt. Zoals altijd is zijn poëzie bijna te duidelijk. Er zit heel veel schoonheid in de concrete beelden die hij oproept. Een plaat die mij een beetje kon troosten toen mijn grootmoeder stierf, een plaat die op dat eiland zal blijven troosten. Want “Life’s like Sanskrit read to a pony”. Merci Lou!
Fernant Zeste kun je in verschillende gedaantes live zien:
06/07 – Villa West 16, Sas van Gent : Fernant Zeste & Petra Bärenwald
13/07 – Mon Jardin, Gent : The Wolf & Petra Bärenwald
16/07 – Klein Zwitserland, Zwalm : The Wolf & Petra Bärenwald
18/07 – De Dikke Ziel, Gent : Anna Dijkema en Kathleen Vandenhoudt
19/07 – Café De Loge, Gent : Fernant Zeste, Steven Sarrazyn en Petra Bärenwald
20/07 – De Dikke Ziel, Gent : The Wolf en Petra Bärenwald
27/07 – Luisterplein, Gent: Klaas Poppe en Fernant Zeste
