Soms kan het snel gaan, zoals bij WIJF. Een Gents viertal dat zweert bij luide gitaren en herinneringen oproept aan bands als L7 of Babes In Toyland. Lekker krijsen en er nog fenomenale muziek mee maken. Precies zoals het moet bij echte rock ‘n roll. Luminous Dash had een gezellig praatje met deze nieuwe – en dat mogen we gerust schrijven – Gentse rocksensatie.
Om maar met de deur in huis te vallen. WIJF. Ik neem aan dat niet iedereen die keuze van naam even leuk vindt en hoe ben je erop gekomen?
WIJF: Zoals dat wel vaker het geval is bij ons: op café. We waren op zoek naar een korte, krachtige naam die de nieuwsgierigheid prikkelt. De naam WIJF kwam voorbij en iedereen was meteen enthousiast. Bijkomend voordeel is dat de naam sappig Gents kan worden uitgesproken.
Lekker provocerend?
WIJF: Een beetje stout met een hoek af, zoals onze muziek. Provoceren is nooit het doel, wel intrigeren en inspireren.
Jullie zijn nog niet zo lang bezig en toch is WIJF een naam die je vaak hoort passeren. Ik neem aan dat je tevreden bent met het parcours dat jullie hebben afgelegd?
WIJF: Het gaat inderdaad razendsnel. In december 2023 speelden we een try-out waarna we nog 6 maanden hebben gewerkt aan de nummers en de liveset. Sinds juni speelden we zo’n 20 optredens, veel meer dan verwacht: na elk optreden komen er aanvragen voor nieuwe optredens bij. Dat is het mooiste compliment dat je kan krijgen als band. Tussendoor vonden we nog de tijd om onze eerste single op te nemen, dat was letterlijk tussen de optredens door, maar we zijn zeer trots op het resultaat.
Door de – als ik het mag zeggen – krijsende stem van Marie kom je automatisch uit bij Riot Grrrl terecht. Zou je WIJF als een Riot Grrrl- band omschrijven?
WIJF: Riot Grrrl is zeker een grote inspiratiebron voor ons. Bands als Bikini Kill tonen met hun DIY-attitude aan dat je zelf veel kan doen, zonder daarvoor afhankelijk te zijn van anderen. Die mentaliteit is ook bij ons aanwezig: als we er hard genoeg aan werken, geloven we dat we onze doelen kunnen bereiken. Zoals Riot Grrrl het woord Girl probeert te reclaimen als een positief woord, doen wij met Wijf hetzelfde. Topwijf, zoiets. Een echte Riot Grrrl-band zijn we natuurlijk niet: onze muziek is redelijk technisch en dan heb je nog de 3 mannen in onze band! Onze bassist schreef zijn bachelorpaper over Riot Grrrl, dus we zijn zeker fan, ook van wat bands als Peuk met het genre doen.
Ik las ergens dat Marie lerares is. Hoe reageren de kindjes erop?
Marie: ‘De kindjes’ zijn voornamelijk jongvolwassenen, van het derde tot het zesde middelbaar (niet dat het veel uitmaakt – er is voorlopig nog niet zo veel liefde voor het genre ‘metal’ of zelfs ‘rock’ – haha). Ik mag gelukkig de leukste vakken geven, namelijk verschillende kunstvakken. Dat laat mij toe om het vaak over muziek of kunst te hebben en alle bijpassende bijzonderheden. Ze hebben in de klas al naar veel dingen moeten kijken en luisteren die ze niet direct begrepen. Mijn taak als leerkracht is geslaagd als ze hun culturele horizon zo veel mogelijk verrijken. Daarvoor moeten ze natuurlijk niet van alles gaan houden, maar wel leren begrijpen dat de muziekwereld zeer divers is. Op de Gentse feesten zijn er twee leerlingen en enkele collega’s komen luisteren. Achteraf vroegen de collega’s aan de meisjes ‘En?! Wat vonden jullie van mevrouw De Graeve?’ Waarop de meisjes antwoordden: ‘Euh, het is wel wat anders dan in de klas, hé…’. Toen ik dat verhaal hoorde, moest ik lachen. Gelukkig sta ik niet de hele tijd te ‘krijsen’ in de klas! (lacht)
Muzikaal is WIJF sowieso rock ’n roll. Recht voor de vuist en het lijkt er zelfs op dat jullie op plaat als op het podium dezelfde sound hebben. Klopt dat?
WIJF: Zeker. Ons doel op plaat is om de live-energie zo accuraat mogelijk tot in de huiskamer te brengen. Geen autotune of exact juiste tempo’s, geef ons maar rauw en spontaan. We willen de luisteraars een draai rond hun oren geven, zoals we dat live ook proberen te doen.
Jullie optreden op Zeverrock was niet onbelangrijk, ik neem aan dat zo’n triomf je zelfvertrouwen versterkt?
WIJF: Absoluut. We speelden er samen met Ronker en Peuk, twee bands waar we ongelooflijk hard naar opkijken. Op de Gentse Feesten zagen we hen beiden met open mond aan het werk, om dan na onze show op Zeverrock complimenten van hen te krijgen, was “a dream come true”. Super dat festivals als Zeverrock kleinere, opkomende bands een podium geven. Het blijft de beste manier om als band je muziek aan een groot publiek voor te stellen.
Hysterical is de eerste single, maar er komt binnenkort een ep aan. Kun je daar iets meer over vertellen?
WIJF: We beginnen in januari met de preproductie van onze ep. In april kruipen we in de studio met Jannes Van Rossom die ook onze single heeft opgenomen. De volledige ep wordt in oktober voorgesteld in de Charlatan, maar daarvoor lichten we zeker al enkele tipjes van de sluier op.
Hoe onstaat een song bij WIJF, want ik neem aan dat de lyrics van Marie vrij persoonlijk zijn?
WIJF: De meeste nummers beginnen met een riff. We moedigen iedereen aan om met ideeën op de proppen te komen. Dat zorgt voor variëteit, want ieder van ons heeft eigen invloeden en een eigen stijl. Daarna bouwen we samen verder aan het nummer. Eens het iets of wat vorm heeft, gaat Marie op zoek naar zanglijnen en tekst, wat niet evident is om tussen al dat gitaargeweld de nodige ruimte te vinden. Indien nodig passen we het nummer aan zodat het geheel klopt.
Wat betekent rock ’n roll voor je?
WIJF: Luc De Vos vertelde ons ooit “vooral niet te veel luisteren naar oude zakken als hem, want who cares anyway”. Dat advies is ons, ironisch genoeg, altijd bijgebleven: u niet te druk maken en vooral uw goesting doen.
Patti Smith of Courtney Love?
WIJF: Patti Smith.
Kurt Cobain of John Lennon?
WIJF: Kurt Cobain.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Jens: Ride the Lightning van Metallica. Puur door het aantal uren dat ik heb doorgebracht op mijn kamer met mijn gitaar tot ik elk nummer op Ride The Lightning kon spelen, zal het voor mij voor altijd een speciale plaats in mijn leven hebben.
Jeroen: Toxicity van System of a Down. Vanaf de eerste seconde was ik er compleet zot van, meteen het hele album in één trok door geluisterd en meteen erna nog een keer of vier. Ik denk dat ik 9 of 10 jaar was toen ik voor de eerste keer System of a Down hoorde en tot op vandaag is het nog steeds mijn absolute favoriete band. Wat mij vooral aanspreekt is hoe ze echt keihard gaan, maar het alsnog echt catchy nummers blijven, iets waar ik zelf ook wel echt naar streef.
Marie: Grace van Jeff Buckley. Een onverwoestbare plaat, elk nummer is een meesterwerkje op zichzelf. Buckley weet als geen ander – met zijn soms snijdende stem – hard en zacht te combineren. Als iemand me vroeg welke muziek ik later zou willen maken – nog lang voor er sprake was van WIJF – zei ik altijd ‘muziek zoals op Grace’. En dan heb ik het over de dynamieken die Grace met zich meebrengt, niet over de instrumentatie of op inhoudelijk vlak. Op mijn eindexamen ‘jazz/pop zang’ aan de academie heb ik 5 nummers van hem gebracht. Ik heb daar ontzettend van genoten.
Tuur: 10 000 Days van TOOL. Omdat het de perfecte combo is tussen hard, zacht, psychedelisch en een klein beetje humor. Van begin tot einde, is het een trip en dat vond ik zelfs al als klein kindje het geval toen het album net uitkwam. Een zeer grote inspiratiebron voor mij zowel op persoonlijk als muzikaal vlak, en hoe hard ik het soms probeer tegen te houden, er zal altijd een klein beetje TOOL in onze muziek zitten.
