Red Red is ’turntable dude’ Dj Courtasock, bebaarde soulbassist Chris Forget, jazzdrummer Pieter Vandergooten, ‘sweet psychedelic’ gitarist Steve Ceulemans en de Amerikaanse zanger en gitarist Tom Beardslee. Een bijzondere combinatie muzikanten die resulteert in een band met een heel uniek geluid dat al die verschillende werelden samenbrengt in een opzwepend knap geheel. Na jaren sleutelen aan hun zalige kruisbestuiving loste Red Red vorig jaar hun debuutalbum The Alabama Kid. Een dijk van een plaat. We stelden hen enkele vragen, zij gaven enkele antwoorden.
Red Red heeft een uniek eigen geluid, hoe zijn jullie bij deze eigen sound gekomen?
Steve Ceulemans: Na letterlijk ons eerste avondje samen jammen kregen we van platenlabel-man Jean-Marie Brassine (oa Munich Records) de invitatie om het voorprogramma van Johnny Dowd te spelen. We gingen graag in op die invitatie maar hadden na onze eerste jam eigenlijk nog geen nummers buiten een ruwe versie van Alabama Kid. We hadden op dat moment zelfs de volledige band nog niet bij elkaar. Bij die ruwe schets van Alabama Kid hadden we het gevoel dat dit onze naturel was. Dat nummer is de blauwdruk gebleken van alles wat daarna gekomen is. Wanneer ik het album beluister hoor ik echt het midden van 5 persoonlijkheden. Het midden tussen een Amerikaans blues muzikant met een fetisj voor etnische muziek, een soul bassist, een hiphop scratcher, een psychedelische rockgitarist en een jazz drummer. Vijf muzikanten die sowieso liever buiten het vakje kleuren.
Er is geen enkele band die klinkt zoals Red Red, is dat een voordeel of een nadeel?
Tom Beardslee: Allebei eigenlijk. Door een mix van verschillende muziekgenres aan te snijden zorgt het er (hopelijk) voor dat vermoeide oren opfleuren en luisteren naar iets nieuws. Aan de andere kant kan het iinderdaad soms moeilijk zijn om de festivals en clubs die een bepaald genre programmeren – de blues guys, de metal guys, etc…- te overtuigen om Red Red eens te checken.
Steve: De meeste van ons komen ergens uit de blues (of aanverwante) scene waar we zeker van ‘de durvers’ al steun kregen. Ik zag anders ook al gefronste wenkbrauwen wanneer we als gitaarband ook turntables beginnen op te stellen. You love it or you hate it.
Zit er een idee achter de groepsnaam?
Tom: Ik verbleef als student Etnomusicologie een tijd in Ghana waar ik eveneens in bands speelde. Ik heb een behoorlijk slappe maag en kon soms alleen maar red red binnenhouden. Red red is een heel lekker Ghanees stoofpotje van tomaten en black eyed peas. Dit eet je dan met gebakken bananen. Ik ben er nog steeds gek op. Toen we een bandnaam zochten ontsproot dit aan mijn (misschien toen wel hongerige) brein.
Overal wordt het album positief onthaald maar blijkbaar wordt het toch genegeerd door de openbare radio’s, hoe zou dat komen?
Steve: Het album blijkt op dit moment inderdaad meer radioaandacht te krijgen in de VSA en het VK. We kregen op kerstdag een bericht uit de VS van de achterkleindochter van bokser Clarence Reeves aka The Alabama Kid. Die had ons nummer over haar overgrootvader ginder op de radio gehoord en was er over in de wolken. Geweldig toch! Moest ze hier in Belgenland wonen dan was de kans al veel kleiner geweest dat ze ons op de radio hoorde. Radio1, Radio 21 en Willy Radio zijn onze vorige singles gaan supporten. Wouter Mattelin, Walter De Paduwa en Stijn Meuris zullen later dan ook verder uitvoerig bedankt worden in onze memoires. Dus vraag is of het het Vlaams/Belgisch chauvinisme (ironisch) is dat ons wat nekt? Of moet je misschien toch meer de Belpop/RockRally/ons kent ons-kringen opzoeken om naam te maken en zo “radio recht” te verdienen op Belgische openbare radio’s? Geen idee, we kunnen het natuurlijk ook steken op die vette plugger met dito factuur, die we niet inhuurden. Het is en blijft een business: kan je er genoeg geld tegenaan gooien dan kom je al een eind verder.
Is er interesse voor een internationale tournee?
Tom: Oh man, dat hopen we! Het is allemaal een kwestie van de juiste oren op het album te richten; we zijn er in ieder geval klaar voor.
Op het podium spat de energie en het speelplezier ervan af, die magie horen we ook terug in The Alabama Kid. Hoe hebben jullie dat kunnen fixen dat dit in de studio ook zo was?
Tom: Thank you brother! We zijn allemaal sessiespelers die zich op hun gemak voelen in de studio, dus we nemen alle basistracks live samen met de volledige band op. Daarna voegen we er lagen aan toe, peper en zout zeg maar. De basistrack moet van in het begin dezelfde energie hebben die we live voelen, zo niet blijft het tijdens het verdere proces gewoon te steriel klinken.
Steve: Waarschijnlijk het resultaat van een hoop gevoelsmensen in een studio bij elkaar. We zijn het album zelf gaan ‘producen’. Voor de opnames stapten we naar SputnikStudio (Schoten) waar we konden werken in een vrije sfeer. De studioman aldaar, Joes Brands, was al snel deel van het team dat maakt dat je samen tot meer komt.
Jullie hebben lang gewacht om een album op de mensheid los te laten, was het zo een moeilijke bevalling?
Tom: We hebben de afgelopen jaren een hoop dingen opgenomen tijdens sessies in de studio. Het heeft lang geduurd voordat we een geluid konden samenstellen dat bij elkaar paste. We hebben zoveel invloeden en we wilden een debuut uitbrengen dat al die invloeden wist samen te brengen, een geheel waarbij elk bandlid zijn beste werk bijdroeg.
Steve: Het lijkt er op dat we niet ’s werelds snelste band zijn (lacht). Je kan als band ook maar beter die plaat maken die je wil maken, zonder al te veel toegevingen te moeten doen.
Wat zijn jullie toekomstplannen en waar kunnen de mensen jullie dit jaar live aan het werk zien?
Steve: Op 26 januari schuift NAKEDLabel I Gotta Know als laatste single uit het album naar voren. I Gotta Know (een boogie met een drum-‘n-bass twist). De digitale B-kant van die single is onze versie van een Willie Dixons nummer, Spoonful. Ondertussen werken we verder aan nieuwe muziek en zien we mogelijks de familie vergroten met Ariane op backingvox en geluidsman Elias.
We spelen her en der ten velde aan het live muziekfront. We spelen in cafés en, we noemen nog even geen namen, maar er zitten ook een paar leuke festivals aan te komen waaronder een gerenommeerd bluesfestival en een leuk festival regio Lokeren. Voor wie komt kijken; kom effe dag zeggen… dan klinken we d’r samen een fris glas op.
