Ward Dhoore verschijnt in verschillende gedaanten. Na albums uit te brengen met verschillende groepen, liet hij met It Was All Heart een soloplaat op de wereld los. Tijd om even neer te zitten met de multi-instrumentalist en op zoek te gaan naar zijn creatieve proces, zijn muzikale roots en zijn inspiratiebronnen.
We kennen je van verschillende groepen, zoals Spilar en Snaarmaarwaar, maar dit is echt een soloproject. Hoe is je plaat ontstaan?
Bij een band ben je elkaar voortdurend aan het vragen: “Wanneer heb jij een vrije periode? Wanneer is je volgende tour?” Solo aan de slag gaan voelde als een grote vrijheid. Ik kon op elk moment aan mijn muziek werken. Zo had ik ook de tijd om ideeën te laten rijpen. Ik heb van elk nummer ruwe schetsen opgenomen, dan ben ik die solo gaan benaderen. Wat is de basis op piano of harmonium? Dan dacht ik “In dit nummer hoor ik drum, ik ga Louis Favre uitnodigen, die drumt.” Die kwam dan een dag hierheen om op te nemen.
Ik denk dat de plaat voor 95% bij mij thuis is opgenomen. Dat geeft een ongedwongen sfeer, wat ik nodig had voor deze muziek. Als je een studio huurt, voel je steeds die druk van “Het moet vandaag af.” Ook gaat de muziek er anders door klinken. Ik was op zoek naar een intieme sfeer, alsof je naast mij en mijn piano zit in de kamer. Heel anders dan in een grote studio, waar de klank van de ruimte bepalend is. Voor de sessies met cello en altviool wist ik ruwweg wat ik wou, ik liet Seraphine Stragier en Esther Coorevits langskomen, we speelden samen in een huiselijke mood. Dat is het mooiste aan muziek: de conversatie die je hebt samen. Artiesten die mij inspireren en met wie ik in een artistieke dialoog kan gaan.
De basis van elk nummer legde je solo aan de piano. Ga je dan gewoon zitten en begin je te improviseren?
Het meeste is inderdaad zo ontstaan. Het is niet echt meetbaar, ik denk dat er veel al in mij zat en door mijn hoofd ging op het moment dat ik ging neerzitten. Dat heb ik altijd gehad: ik maak iets mee, ik krijg daar een bepaald gevoel bij, dan voel ik dat er iets komt en iets in me zit. Periode per periode word ik aangetrokken door een bepaald instrument, de laatste twee jaar is dat de piano.
Ik had mijn piano altijd klaarstaan om op elk moment te kunnen opnemen. Het laatste nummer op de plaat, het titelnummer, is iets dat ik geïmproviseerd heb, direct opgenomen en waarvan ik dacht “Daar zit iets in, ik ga dat later concretiseren en opnieuw opnemen.” Maar toen ik me daaraan zette, voelde ik meteen “Ik krijg dat niet gereconstrueerd.” Het was echt een momentopname. Dus wat je hoort op de plaat, is de ruwe demo, waar Oscar Beerten nog wel Noorse viool over gespeeld heeft. Terwijl ik aan andere nummers weken heb zitten schaven.
Our Children had ik dan weer bijna geschrapt. Ik had het geschreven uit totale verbijstering, dat we in een tijd leven waarin we zoveel kinderen zien omkomen in oorlog. Het is altijd schrijnend als er mensen sterven, maar moedwillig kinderen doden, dat valt niet te vatten. Toen de demo af was, twijfelde ik heel hard of ik het muzikaal wel sterk genoeg vond. Mijn vriendin zat in de auto en ik stuurde haar de demo door om te beluisteren. Ze kwam thuis, ik hoorde de deur dichtvallen en ze kwam huilend binnen. “Is er iets gebeurd?”, vroeg ik meteen. “Nee, ik ben naar je nummer aan het luisteren, het is het mooiste dat je al geschreven hebt op je plaat.” Ik ben nog altijd jaloers op mensen die teksten schrijven, die dat gevoel weten te vatten in tekst, maar ik voel dat instrumentale muziek mijn taal is.
Voor mij is Balloon House het ontroerendste nummer op je plaat. Het klinkt als filmmuziek waarin de ballon zich op een bepaald moment lijkt los te rukken van de aarde om het luchtruim te kiezen.
Ik had een documentaire gezien over architect Lode Janssens, Leven in een ballon. Niet echt in een opstijgende ballon, maar met zijn gezin woonde hij tien jaar in een opblaasbaar huis, in harmonie met de natuur. Daar herken ik mezelf wel in. Ik heb niet het pad van architectuur gekozen, maar zoals hij zei “Ik ga in een ballon wonen, want dan kan ik dicht bij de natuur zijn”, was dat voor mij “Ik wil heel dicht bij mijn muziek leven, mijn leven opbouwen rond muziek.” Uiteindelijk gaat het om de bubbel waarin we leven. Wat is de bubbel waarin ik mij het best voel, waarin ik de beste versie van mezelf ben?
We zagen je al met verschillende instrumenten aan het werk, hier concentreer je je op de piano.
En dat zorgt soms wel voor onzekerheid, want ik voel me technisch geen pianist. Ik speel muziek sinds mijn zevende, eerst accordeon, daarna ben ik gitaar beginnen oppikken, daarna mandoline en mandola. Met piano heb ik pas de eerste stapjes gezet toen ik de lerarenopleiding volgde tot leerkracht muziek. Een jaar of vier geleden voelde ik dan een intuïtieve klik. “Ik heb rustige muziek klaarzitten, ik heb het gevoel dat die met de piano eruit gaat komen.”
De piano is voor mij het medium, het instrument dat ik heb gevonden of dat mij heeft gevonden, maar ik heb zeker geen pianoplaat gemaakt. Neoklassieke muziek van Ólafur Arnalds, Joep Beving of Nils Frahm raakt mij enorm en vormt een inspiratiebron, maar ik reken mezelf niet tot hen. Heel mijn muzikale traject ben ik al geboeid door kleur, door verschillende sferen. De piano is nu een enorme verrijking en aanvulling voor mijn kleurenpalet, maar het instrument zelf is niet de eindbestemming. Dat is voor mij nooit het doel geweest. Als ik een echt goede concertpianist zie spelen, krijg ik daar onmiddellijk kippenvel van, maar dat is nooit mijn ambitie geweest.
It Was All Heart is moeilijk thuis te brengen in een genre of stijl: we horen invloeden uit alle muzikale windstreken.
Deze plaat valt eigenlijk buiten de scene waarin ik ben opgegroeid, wat het niet makkelijk maakt om zalen te boeken. Soms klinkt het klassiek, soms jazz, maar voor de jazzclubs is het niet jazz genoeg, wat ik ook wel begrijp. Ik ben voor optredens dus afhankelijk van avontuurlijke programmatoren. Terwijl je gewoon goede muziek en slechte muziek hebt. Of beter, muziek die je raakt of muziek die je niet raakt.
In welke scene ben je dan opgegroeid?
Ik ben echt grootgebracht in de folkmuziek. Mijn ouders zaten altijd in een koor en namen mij en mijn broers van jongs af aan mee naar festivals en concerten. Toen we veertien, vijftien jaar waren zijn we dan zelf muziek beginnen schrijven, maar steeds gebaseerd op dat traditionele repertoire. We hebben lang een band met drie gehad, Trio Dhoore. Dat is snel groter geworden dan we hadden durven denken. Opeens traden we op festivals op waar we als kind waren geweest, plots stonden we in Amerika en Canada op het podium. Dat is het voordeel aan folk, het is een kleine scene, maar die circuits zijn sterk verbonden. Wij spelen hier met een Canadese band, zij nemen dan een cd van ons mee naar het festival waar zij grootgebracht zijn en vervolgens nodigen zij ons uit.
En een Canadees folkfestival staat open voor een band from East Flanders, Belgium?
Een folk- of wereldfestival boekt vanuit het idee: “Wij willen graag muziek uit jouw regio horen.” Dan zetten ze daar een Belgische band, een Latijns-Amerikaanse band enzovoort. Tegenover de rock, om als rockband in Canada te gaan spelen moet je een supergoede rockband zijn. Dat is iets waardoor ons muzikaal pad snel gestart en gegroeid is. Toen doken we ook verder in een traditioneel repertoire van hier. Een beetje vergelijkbaar met de jazz: daar heb je standards, in folk en rootsmuziek heb je traditionals.
Dat is iets wat ik me realiseerde toen ik de Bob Dylan-film A Complete Unknown zag en al die Amerikaanse traditionals hoorde: ik ken eigenlijk heel weinig Belgische of Vlaamse volksmuziek.
Dat is natuurlijk muziek die mondeling werd doorgegeven van generatie op generatie, maar in de tweede helft van de vorige eeuw zijn er figuren geweest die veel hebben opgeschreven. Hubert Boone bijvoorbeeld, is echt rondgegaan om liederen te noteren. Later speelde hij met het Brabants Volksorkest ook die traditionele muziek. Herman Dewit van ’t Kliekske is ook zo iemand, en Kadril, die veel op plaat hebben gezet. Dan is er de beweging van Boombal geweest, waar mensen ook echt opnieuw zijn beginnen volksdansen.
Ik vind dat een mooie traditie, dat ambachtelijke, dat duurzame. Het is meer dan de noten die die ene avond of op die ene plaat worden gespeeld. Dat heeft me in veel projecten geïnspireerd, maar waarbij we dan wel zelf muziek schrijven en werken met muzikanten uit verschillende genres.
Drie jaar geleden kwam ik op vakantie in Spaans-Baskenland een groep tegen die door de straten liep en volksmuziek speelde. En iedereen, jong en oud, kon die liederen meezingen. Hebben we hier dan ook zo’n traditie?
Je hebt bij ons wel zulke festivals, zoals Gooikoorts. Elke dag is er wel een jam. Mensen komen daarrond zitten om te luisteren, dan zitten daar twintig, dertig, veertig muzikanten samen te spelen. Daar ben ik opgegroeid, in dat circuit. Ik heb edities geweten waar ik maar weinig groepen heb gezien, maar gewoon dagen zat te jammen. Zo heb ik die muziek onder de knie gekregen, want dat is niet iets wat je thuis uit een boek kan leren. Natuurlijk zijn veel dingen opgeschreven, maar het is muziek die je moet ontdekken in samenspel. Je voelt dat dat verbindend werkt.
Als puber heb ik ook de muziekstage van Gooikoorts meegedaan. Overdag krijg je les over de muziek en de verschillende instrumenten, maar het boeiendst zijn de avonden, waarop je met doedelzakken, draailieren, mandolines tot laat in de nacht zit te jammen op de binnenkoer. Supercool dat we dat in België nog hebben, in veel landen is dat zo goed als verdwenen. Het is een kleine scene, maar een levendige scene. Af en toe ga ik nog eens kijken. Dan zitten daar gasten van zestien jaar met een accordeon of een draailier samen muziek te maken.
De Ward Dhoores van de toekomst dus! Jouw muziek ontdekken we graag live, op een van de data van je tour.
