Heeft het zin om vandaag punk te zijn en wat is punk? Een betere persoon om dit aan te vragen dan Mich Decruyenaere, frontman van het vrij indrukwekkende en directe VAAG, kunnen we ons moeilijk inbeelden… Een babbel.
Punk is een woord dat ten pas en ten onpas gebruikt wordt, maar bij VAAG voel je het van de eerste tot de laatste noot. Wat betekent punk voor jullie?
Mich: Hoh, alles basically .. of toch héél veel. Ja, kijk, we komen allemaal uit de punk/HC-scene waar we als jonkies al ons ding deden. We speelden hiervoor allemaal in bands die actief waren ook in die scene, dus voor ons is het onze natuurlijke habitat waar we ons ook het meest comfortabel in voelen. In Kortrijk hebben we bijvoorbeeld al meer dan 35 jaar The Pit’s hier, dé punkvenue bij uitstek zeg maar, waar we na al die jaren kind aan huis zijn. We gaan er uiteraard vaak shows checken, maar ’t is ook een katalysator voor de scene hier en een veilige plaats binnen het soms conservatieve en preutse Kortrijk. Het is de plaats waar we ons het meest thuis voelen. Iedereen kan er zijn wie hij is en dat is ook punk.
Verder denk ik dat het vrij duidelijk is als je luistert naar Bram zijn teksten, die hebben niet veel extra uitleg nodig en zijn vrij rechttoe rechtaan. We vinden het belangrijk, zeker in deze tijden, om ons duidelijk uit te spreken over bepaalde maatschappelijke thema’s, we willen dat onze shows ook een veilige plaats zijn voor iedereen. We gaan ook mee de straat op als ’t nodig is… punk is voor iedereen iets anders, maar het is wel de basis die ons bindt.
Zelf heb ik punk altijd gezien als schreeuwen tegen de maatschappij. Je moet maar tien seconden van het journaal zien om te beseffen dat het meer dan ooit nodig is, maar om het zeer pessimistische te vragen: geloof je zelf dat het iets uithaalt?
Mich: Dat is het inderdaad ook… of dat moet ’t toch zijn wat ons betreft. Het gaat erom om voor jezelf kritisch te denken en je leven uit te bouwen volgens je eigen waarden en normen. Het wordt gewoon moeilijker om je stem te laten horen in de hoeveelheid van meningen die letterlijk en figuurlijk gespogen worden op sociale media. Dan doen we dat gewoon op een podium, want daar dient het ook voor vinden we. Je hoeft niet tussen ieder nummer te gaan preken, maar we vinden het belangrijk om mee te geven wat wij denken over dingen, we hangen bijvoorbeeld vlaggen op. Je hoeft niet akkoord te gaan, maar wij gebruiken de gelegenheid wel om ons uit te spreken over bepaalde zaken.
Het grootste probleem bij punk vind ik altijd: je bereikt altijd mensen die je helemaal niet op andere gedachten moet brengen omdat ze al akkoord zijn. Wat denk je daar zelf van?
Mich: Dat is zeker een ding, ja … “preaching to the converted”. Nu merk ik wel dat we hoe langer, hoe meer, met Vaag op plekken komen die buiten die bepaalde scene breken. Omdat onze muziek misschien wel een breder publiek kan aanspreken, gezien ons geluid wel vrij toegankelijk is denk ik, in ieder geval meer toegankelijk dan onze vroegere individuele projecten. We kunnen de ene dag tussen een hc/punk-bill staan, maar de dag erop de support act doen van een band in het reguliere clubcircuit. We kunnen veel richtingen uit met deze band en dat is wel nice.
Nooit bang dat je het zwijgen wordt opgelegd? Het klinkt een idioot, maar zelf had ik nooit verwacht dat er een tijd ging komen dat een Amerikaanse president de handschoen opneemt tegen een artiest als Bruce Springsteen.
Mich: Als ik zie wat er nu aan ’t gebeuren is in de States en ook in de UK, dan hou ik mijn hart vast. De vrije meningsuiting staat op de helling en de wereld staat letterlijk en figuurlijk in brand. De verrechtsing is overal een feit en de maatschappij is veel harder en kouder geworden, om nog niet te beginnen over de huidige klimaatcrisis. Ik vraag me af wat mijn kinderen nog zoal gaan meemaken. Soms ben ik oprecht bezorgd ja, en kan ik er moedeloos van worden. Het vergt wel iets van een mens om mentaal weerbaar te zijn in tijden waar de wereld precies aan ’t zot worden is.
Ik heb van mezelf gemerkt dat het niet zo simpel is om VAAG te omschrijven. Ja, het klinkt punk, maar er zit verdomd veel in. Hoe zouden jullie jezelf omschrijven?
Mich: Dat vind ik op zich al een compliment. Het is ook verre van eenduidig en ik haat hokjesdenken als ’t gaat om muziek. Als ik de vraag krijg en om er vanaf te zijn, dan zeg ik meestal gewoon dat we “een punkbandje” zijn, maar de invloeden kunnen van overal komen. De basis is punk, maar we zijn duidelijk beïnvloed door eighties new/no wave, Franse OI-punk en cold wave, maar ook de postpunk van bands als Gang of Four of Wire en niet te vergeten: Wipers!
Het was vrij grappig, maar onlangs interviewde ik The Rats en die vertelden dat de band waar ze de meeste connectie mee zien VAAG is. Nu laat ik het aan jullie over om hier passend op te reageren!
Mich: Ik snap wel dat ze dat zeggen of vanwaar dat komt als ik ze bezig zie of hoor. Er zijn wel wat gemeenschappelijke lijnen als ’t gaat over muzikale invloeden denk ik en het is ook wel een “high energy band”. Binnenkort staan we samen in Brussel met Italia 90, een Britse postpunk band die ook flirt met OI-invloeden. Het moest er eens van komen. Wordt een coole avond. We kijken er alvast naar uit…
Kwestie om bij The Rats te blijven, ook bij jullie zitten er veel invloeden in van 80’s-postpunk.
Mich: Absoluut, zoals ik al zei is dat zeker een grote invloed. Het gitaarspel van een Andy Gill of Greg Sage is zeker iets dat doorsijpelt in mijn eigen gitaarsound. Het is een heel edgy, maar tegelijk catchy sound waar je zelfs een dansje kunt op placeren en da’s wel nice. Een band waar ik nog aan denk is Fugazi, maar evengoed early Sonic Youth. Het is super inspirerend wat zij deden en die blijven dat ook tot op vandaag doen. Ik vind ’t een heel cool gegeven ook dat een band blijft zoeken naar andere geluiden, andere invalshoeken zonder hun eigen sound te verloochenen.
Je zal er niets op tegen hebben dat ik jullie als een echte undergroundband zie. Ik heb de indruk – zonder te preken – dat in Spotify-tijden muziek meer en meer als een wegwerpproduct wordt gezien. Denken jullie dat ook, en zo ja: hoe kunnen we ons daartegen bewapenen?
Mich: Zeker, maar wat is een underground band hé ? We willen er zijn voor iedereen. We zijn geen hokjesdenkers, we staan open voor alles, maar het moet wel ergens kloppen, snap je? Het klopt inderdaad dat alles veel vluchtiger is, zo hebben we het momentum van de release van onze tweede ep volledig de mist zien ingaan, doordat de perserij niet op tijd opgeleverd werd. Het is wat het is. Het is er niet makkelijker op geworden in ieder geval, dat is een feit.
Maar underground- en tegencultuur zal blijven bestaan en daar gebeuren nog altijd de meest interessante dingen als je ’t mij vraagt. Jongeren luisteren op een andere manier naar muziek zie ik en het is aan de brede muzieksector om zich daar ook aan aan te passen. Tegelijkertijd zie ik ook dat de muzieksector meer en meer gemonopoliseerd wordt door een aantal multinationals die vooral hun eigen acts pushen op podia en radiostations. We staan voor grote uitdagingen, maar kwaliteit drijft altijd boven, daar geloof ik ook sterk ik.
Onlangs verscheen jullie ep Rauw. Waarom een Nederlandse titel voor een ep vol Engelstalige songs?
Mich: Onze eerste ep Paniek! had ook een Nederlandstalige naam en gezien we de twee ep’s als een tweeluik zien, wilden we die lijn doortrekken. Dat was voor ons een no-brainer. Dat zie je ook duidelijk in het artwork van Robin Roche van de twee releases. Rauw is ook het titelnummer van de ep die inhoudelijk dealt met persoonlijk verlies – een woordspeling op “Rouw”. De twee ep’s omvatten onze eerste 8 nummers die we maakten. Het is – zeg maar – een afgesloten hoofdstuk, nu zijn we dus volop nieuwe nummers aan het schrijven.
Rauw klinkt eeeuh…. rauw. Het lijkt erop dat jullie in de studio klinken als op een podium: zeer direct. Bewust?
Mich: Ja, we zijn echt wel op zoek gegaan om onze ‘live energie’ zo goed mogelijk te capteren op plaat. De plaat is dan ook live getracked. We vinden het belangrijk dat het geheel organisch klinkt en niet te clean en opgesmukt is, het moest een ‘live-feel’ hebben. Enkel de synthlijntjes die op de plaat staan, kunnen we niet live reproduceren, da’s dan weer het leuke aan opnemen, dat je achteraf nog wat extra’s kan gaan toevoegen die maken dat ’t toch een beetje anders is…
Wat is de beste punkplaat ooit en waarom?
Mich: Ouch, moeilijk… Maar dan ga ik toch voor een absolute classic: het debuut van Ramones, zowat het begin van alles wat betreft mijn persoonlijke en muzikale ontdekkingsreis. Ook als 15-jarige gitaar geleerd door mee te spelen met deze plaat. 40 jaar na datum nog altijd even catchy en goed. “Judy is a punk!”
Je kan VAAG zien op:
05/09 – Klub9030, Gent, Free Open Air 9030
02/10 – M4, Brussel, Italia 90 & The Rats
06/10 – Cabron, Antwerpen, Nurse
11/10 – OHK Oostende, Crowd of Chairs & Waste
06/12 – Omgekeerde Kruis, Merelbeke, Collaps, Krime
