Er zijn zonder twijfel wel heel wat bands die The Rats heten, maar er klinkt maar één band zo vuil en zo gemeend als de Gentse Rats. Onversneden postpunk verpakt in ontelbare andere stijlen, of zoals een fan hen onlangs zei: “punk zonder dat de muziek punk klinkt”. Op 23 augustus kun je hun samen met No Prisoners, Stakkatak en Quajuku gratis aan het werk zien op Free Open Air 9030, een festival nabij de Vinderhoutse Bossen, dat is in de Beekstraat in Mariakerke. Wie hun zag op Boomtown tijdens de Gentse Feesten weet nu al dat The Rats één van de Belgische live-acts van dit moment zijn. Zanger Emile Dekeyser legt uit hoe het allemaal gegroeid is.
The Rats komt voort uit London Bullet. Dan is er de logische vraag waarom jullie de naam hebben veranderd.
The Rats: Het is meer dan een naamsverandering, The Rats is echt wel een nieuwe band. We hebben met London Bullet bijna 10 jaar lang in de underground geploeterd, wat echt de max was, maar eind 2019 besloten we om ermee op te houden. Daarna zijn we op de achtergrond muziek blijven maken, en ergens tussen enkele lockdowns door opnieuw beginnen repeteren. Tijdens die eerste repetities ontstonden meteen nummers als Old Flames en Machinery, muzikaal ver verwijderd van de 1977-punk van London Bullet. En toen we met The Rats begonnen te spelen, stonden we vrij snel op plekken waar we met London Bullet nooit geraakt zijn. De reïncarnatie bleek de juiste keuze.
Ook al is The Rats niet meteen de meest originele naam is het wel degene die het best past bij jullie muziek. Toeval of ging daar een hele studie aan vooraf?
The Rats: Eigenlijk was ‘The Rats’ een werktitel. In 2022 deden we voor het eerst mee aan Humo’s Rock Rally en hoewel we toen niet verder geraakt zijn dan de preselectie (twee jaar later hadden we meer succes) kregen we wel goede kritieken. We vonden het zonde om daar niet op te teren en kozen ervoor om de naam te behouden. Geen spijt van! Er zijn waarschijnlijk 100 bands die The Rats heten, en dat brengt een competitie-element met zich mee – als we niet de beste band ter wereld kunnen zijn, dan op z’n minst wel de beste band ter wereld met als bandnaam The Rats.
Er zit een duidelijke boodschap in The Rats. Ik zie het als punk maar dan zonder de clichés zodanig dat het enorm actueel klinkt. Juist?
The Rats: Een vriend zei onlangs dat quasi alles aan The Rats punk is, behalve de muziek. Dat vond ik een mooi compliment. Bij bands als High Vis en Turnstile is dat ook zo, en hoewel we daar muzikaal zeker geen kopie van zijn, denk ik wel dat er een vergelijkbare attitude is.
Jullie zijn zeker niet de enige punkband – als ik dat woord mag gebruiken – in België, maar jullie hebben wel een zeer uniek geluid in België. Akkoord?
The Rats: Akkoord is veel gezegd, maar ik ga je niet tegenspreken. We zijn sowieso altijd wel op zoek naar unieke elementen of structuren, zonder dat het verlammend moet werken, soms is het ook gewoon oké om het simpel te houden. Ik denk dat binnen België VAAG de band is die het best aansluit bij onze muziek, al zijn zij misschien nog net iets meer punk.
Jullie dwepen met Britse postpunk. Dat hoor je het meest in de attitude, want bijna klinkt The Rats als een alternatieve band voor de working class hero, net zoals jullie voorbeelden. Zijn deze Britse bands zo’n grote invloed voor The Rats?
The Rats: We hebben het er onderling zelden over, de nummers komen heel natuurlijk. Onze drummer Gilles is net als ik fan van bands als Wire en Gang of Four, maar ik weet eigenlijk niet hoe bewust dat bij de anderen leeft — en zij maken doorgaans de blueprints van de songs. Zelf heb ik wel altijd een fascinatie gehad voor all things UK. Al mijn favoriete bands zijn Brits, ik vind de Championship – de Engelse tweede klasse – de mooiste voetbalcompetitie ter wereld, en ik zou het liefst iedere maand één keer naar Londen trekken om in een brakke pub vol vreemde figuren een avond door te zakken met vrienden van daar.
Zelfrelativering in een dolgedraaide wereld lijkt ons wel een typisch kenmerk van The Rats. Juist?
The Rats: We nemen de muziek wel heel serieus, maar zeker in de performance zit een flinke dosis zelfrelativering, wat eigenlijk ook weer een vorm van typisch Britse ironie is. Op Absolutely Free Festival zag ik onlangs Getdown Services, de koningen van de zelfrelativering en ik vermoed dat ik deze zomer geen geestigere show meer ga zien. De hele tent ging overstag. Zo over the top als bij hen zal het bij ons niet snel worden, maar als mensen ook maar een stukje van dat gevoel in The Rats herkennen, zou ik heel tevreden zijn. Tegelijk zit die ironie soms ook gewoon in de songs zelf. Last Chance Saloon op de ep is daar een goed voorbeeld van: daarin vraag ik me op meta-niveau af of mijn nummers écht uit het leven gegrepen zijn, of dat ik mijn leven bewust saboteer om songs te kunnen schrijven.
Onnodig om jullie te vragen of je kwaad bent op de wereld, maar kan je daar als muzikant iets aan veranderen?
The Rats: Je kan wel steentjes verleggen, denk ik. Als punkband doe je sowieso wel vaak aan “preaching to the converted”. Het komt misschien door mijn bubbel, maar als je ziet hoe de perceptie rond de genocide in Gaza dag na dag aan het keren is, dan is het aandeel van de stemmen uit het culturele veld (van Kneecap tot bij ons zelfs Laura Tesoro) daar toch niet in te onderschatten.
Opmerkelijk. Jullie zijn een vrij fantastische liveband en jullie hebben dat perfect op plaat getransformeerd. Hoe hebben jullie dat gedaan?
The Rats: Bedankt! We nemen in de studio steeds grotendeels live op, in de hoop om de energie te capteren. In de studio werken we ook bewust met mensen die het gewoon zijn om zo te werk te gaan. De ep werd opgenomen in de Hightime Studio van Thomas Valkiers en werd geproducet en gemixt door onze vorige gitarist Sander – hij wist uiteraard als geen ander hoe we moesten klinken. De volgende release plannen we op te nemen in de Barefoot Studio met Arjan Bogaert.
Als je de bonusnummers op Disco To Disco meetelt hebben jullie al een eerste album uit. Wanneer kunnen we nieuw materiaal verwachten?
The Rats: Disco To Disco is bovenal een ep, maar het klopt dat de vinylversie een soort compilatie-album is. Eigenlijk wouden we Machinery en Blank Verse ook heel graag op vinyl, vandaar dat we ze op de B-kant hebben toegevoegd. Voor de zomer hadden we eventjes wat minder shows en toen rolden op de repetities de nieuwe nummers eruit. De plaat is nu bijna af en we duiken in het najaar de studio in. Live proberen we nu al enkele songs in de set te verwerken. Sommige houden we nog voor onszelf, want we willen nog niet alles prijsgeven. De songs klinken opnieuw helemaal anders, maar toch onmiskenbaar als The Rats.
Waarom er een Sad Boys Klub-linkje is bij The Rats is duidelijk, maar hoe ontstond die link met Ronker? Moet je iedere keer Jasper uitnodigen om te komen meebrullen of komt die van zichzelf?
The Rats: Ha, dat komt eigenlijk door Naomi, het lief van Jasper. Ik ken haar al een jaar of 10 en leerde Jasper kennen via haar. Het klikte meteen door een gelijkaardige visie op muziek in al zijn facetten, en dan vooral het live spelen. We zijn best trots op de scene die we uit de grond aan het stampen zijn. Ronker, The Rats en Sad Boys Klub klinken allemaal heel verschillend, maar we delen dus wel een gelijkaardige attitude – veel spelen, je altijd 100% geven, en jezelf niet al te serieus nemen – en we gunnen en helpen elkaar veel. Het meezingmomentje bij Old Flames hebben we maar één keer gepland, bij onze ep-releaseshow in de Charlatan. Sindsdien gebeurt het spontaan, als Jasper er is, weet hij dat hij de micro mag nemen om mee te komen schreeuwen.
Ik denk dat jullie optreden op de Kouter tijdens Boomtown jullie grote triomf is. Van plan om dit op Free Open Air 9030 over te doen?
The Rats: Boomtown was inderdaad vrij crazy, vooral van de opkomst als opener om 18 uur waren we enorm onder de indruk. De set zelf zat ook goed, we waren er klaar voor en voelden zelf ook die urgentie. In Mariakerke zullen we ondertussen de nieuwe nummers nog meer in de vingers hebben, dus op papier zou die show muzikaal nog beter moeten worden. We zullen zien!
THE RATS Instagram – Facebook
Scratch + Snuff
