Amputate Corporate Art. Dat is de titel van de nieuwe (fantastische) mokerslag die The K. uitbracht. De droom was weliswaar beter dan de realiteit, maar een allesvernietigend virus stond dan ook in niemands agenda genoteerd, ook niet in die van The K. Maar onder de noemer #ikluisterBelgisch (of nog beter #ikluisternaargoedeBelgischeplaten), brengt The K. een album dat niet aan de aandacht mag ontsnappen. Een uitgebreide babbel met Siegfried Burroughs.
The K. is net geen tien jaar bezig. Welke rol speelt deze band in je leven?
The K. is al langer dan 10 jaar bezig, maar met mij erbij zal dat ongeveer een decennium zijn. Het is de band waar ik al het langst bij zit. Dus ja, zeker geen onbelangrijke factor in mijn leven. Nu is het wel zo dat onze activiteiten heel erg lang on hold hebben gestaan. Net nu de heropstart zou komen, zitten we noodgedwongen in een mondiale “on hold”-situatie. Maar het zij zo.
Weet je, ik probeer er mij echt niet druk om te maken. Ik heb hier lang op gewacht, ik was heel erg benieuwd om deze muziek met de wereld te delen, ik keek er enorm naar uit om weer de baan op te gaan, om mensen te ontmoeten en veel concerten te spelen. Maar dit alles kan nu eenmaal niet.
The K. heeft mij doorheen al die jaren gevormd. Ik heb belachelijk veel ervaring kunnen opdoen dankzij deze band, en al veel mooie avonturen beleefd met Seb. Zonder The K. was ik waarschijnlijk niet dezelfde muzikant geweest die ik nu ben. Het was en is een soort van praktiserende leerschool.
De band ontstond in onze tienerjaren (oorspronkelijk was dat natuurlijk niet met mij), omdat we wilden rocken. Maar zowel ons verleden én onze toekomst hadden we zelf nooit geloofd. Daar zit Seb voor veel tussen. Hij heeft er altijd een punt van gemaakt om hard te werken en connecties op te bouwen. Want ja, toen liep nog niet iedereen rond met een smartphone, en hij onderhoudt die contacten nog steeds. Het was ook zijn wens om ons op het JauneOrange-label te krijgen en zie nu: uiteindelijk werkt hij er zelf voor. Seb wou de toen immense barrière tussen Frans -en Nederlandstalige bands overbruggen en vond in mij daarin de geschikte partner. Goh, eigenlijk zijn wij samen volwassen geworden. Ik had nooit dezelfde mens geweest zonder hem. Dus veel…
De laatste jaren staat de Luikse scene wel volop in de belangstelling. Tien jaar geleden was dat allemaal niet zo evident, ook al wonen we op amper anderhalf uur van elkaar. Maar toch, hoe kwam een Gentenaar in contact met mensen uit Luik?
MySpace. Ik zat ergens in vrijwel volledige afzondering, bijlange niet in Gent. Ik had een paar maten in de rand van Brussel waarmee ik muziek maakte, allemaal ouder dan ik, want mijn leeftijdsgenoten luisterden in mijn ogen alleen maar naar muziek die mij niet aansprak. Het feit dat ik een plek had om muziek in maken, heeft enorm in mijn voordeel gespeeld denk ik. Ik had de locatie en ik was zowat het epicentrum voor de mensen in mijn nabije omgeving. In de garage van mijn ouders konden we ons samen uitleven.
Aangezien er niet echt veel anders te doen was deden we dat ook. Ik had daar een hard disk recorder waar ik beste vrienden mee werd. Daarnaast hield ik me erg veel bezig met MySpace. Ik had in die tijd tegelijk ook twee projecten, dus dat zat er al lang in. Ik was niet alleen op Belgisch niveau bezig, maar ik stond ook nauw in contact met een hele hoop Europese bands, die volgens mij in hetzelfde schuitje zaten. In Vlaanderen had je toen Millionaire met Paradisiac wat volgens mij de bekendste was. Maar je had ook Hitch, Vandal X en allerlei vage mysterieuze zijprojecten van Tim Vanhaemel.
Wie in welk jaar wat deed weet ik allemaal niet meer uit het hoofd. Maar ik moet wel zeggen dat de meer actieve kant van het Belgische jeugdige MySpace-gebeuren zich in het oosten van ons land bevond.
Pandora was een band die bestond uit twee zussen en een drummer, Bismuth én The K. zaten in mijn leeftijdscategorie. Daar had ik het meest contact mee. Het eerste dat ik ooit aan The K. liet weten was dat één van hun nummers wat leek op een lied van Saccharine Trust. En zo zijn we aan de praat geraakt. Van het een kwam het ander… We probeerden elkaar aan shows te helpen. Bijgevolg speelden we vaak samen. Hoe ik uiteindelijk bij hen op drums terecht kwam weet ik niet zo goed meer. Ze hadden gewoon iemand nodig en dan hebben ze wellicht naar mij gebeld. We kenden elkaar en we wisten van elkaar dat we gemotiveerd waren.
Sébastien woonde weliswaar een tijdje in Gent, maar ik neem toch aan dat repeteren niet zo eenvoudig was, of zie ik dat verkeerd?
Sebastien heeft inderdaad een tijd in Gent gewoond, maar we hebben hier nooit gerepeteerd. The K. repeteert nog steeds in mijn ouderlijke huis in Brussel. Daar is er voldoende ruimte, en niet onbelangrijk: daar kunnen we alles laten staan! Plug and play zoals ze zeggen. Dat is best wel een enorme luxe. Er is ook een tuin, en mijn ouders die ons steeds eten toestoppen. Echt een aanrader. (lacht)
Toen ik nog in Brussel woonde wisselden we af met repeteren in Luik, maar sinds ik in Gent zit repeteren we uitsluitend nog in Brussel. We spreken af in het midden. En ja, al die extra voordelen spelen natuurlijk ook mee!
Het “moeilijkste” aan repeteren is plannen en data vastleggen, omdat onze agenda’s natuurlijk niet synchroon lopen. Toch valt daar met een klein beetje moeite zeer snel iets aan te doen. Al bij al gaat alles heel erg vlot hoor!
Laten we het eens over jullie nieuwe album hebben. Die titel Amputate Corporate Art. Slik! Dus leg dit maar eens even uit.
Wel dat houdt verband met wat ik daarnet vertelde in verband met MySpace. Daar had ik verschillende bandprofielen, maar geen persoonlijke pagina. Om de een of andere reden probeerde ik wat gelijkgestemde zielen deden een naam te geven, en dat om onze gezamenlijke strijd onder één noemer te plaatsten. En jawel, dat was Amputate Corporate Art.
Het is een soort van slogan of leuze. ACA betekent voor mij hetgeen waarmee wij op dat moment bezig waren. Corporate haalde ik van Cobains uitspraken over de Dinosaur Rock Bussiness “Corporate Rock Whores” je kent de shirts wel. De rest heb ik er zelf bij verzonnen omdat ik dacht dat dat wel stoer klonk. Toen we vorig jaar op zoek moesten gaan naar een titel voor de plaat had ik al een klein lijstje klaar.
Op een mooie avond spraken we met de band af, om te dineren in Luik. Daar kwam het verhaal over onze eerste kennismaking ter sprake, en dus ook Amputate Corporate Art. We wisten meteen dat dit de juiste naam was om aan deze plaat te geven. Je hoeft er niet veel achter te zoeken. In mijn ogen staan deze woorden symbool voor onze vriendschap. Maar denk er gerust van wat je wil. Als je andere links kan leggen met de plaat, laat het me dan zeker weten!
Het mag gezegd worden, dit is absoluut het strafste wat jullie tot nu toe hebben uitgebracht. Oefening baart kunst of mikten jullie met deze plaat gewoon hoger?
Dank je, je kan het misschien niet geloven maar het doet me oprecht enorm veel deugd dat te horen. We hebben het onderste uit de kan gehaald. Het was niet onze insteek om de meest fancy rock plaat te maken. Graag een goede, en vooral één uit het hart.
De leidraad van de plaat of nog beter gezegd, de insteek die we er als band aan zouden geven lag voordien vast. Onze werkmethode komt van een Franse term die ik heel mooi vind: “Parti Pris”. Dit betekent volgens het woordenboek “vooringenomen standpunt”. In mijn beleving en misschien wat duidelijker uitgelegd gaat het erom dat je een kant moet kiezen. Het heeft op zich niets met muziek te maken, maar het was vooral de maatstaf om onze demo’s te beoordelen. Als één daarvan goed aanvoelde en dat was de week daarna ook nog zo, dan werkten we daaraan verder. Vanaf het moment dat er enige twijfel kwam over de vibe, dan was het ook de moeite niet waard om daar veel tijd en energie in te steken.
Persoonlijk ben ik fan van simpele muziek en dat maken is helemaal niet zo gemakkelijk. Ik heb het dan vooral over niet te veel akkoorden, niet te veel zotte structuren, geen overdaad aan fancy moves of niet te veel gitaareffecten. Gewoon de basics goed, vlot en rollend krijgen. Zorgen dat er een bepaalde harmonie ontstaat tussen de instrumenten en de vocals, en dat het nummer een sfeer krijgt. Net daarom doet het me plezier om te horen dat je deze de beste vindt, want dat betekent dat we ons werk goed gedaan hebben!
Waarom hebben we vijf jaar op een nieuwe plaat moeten wachten?
De laatste maanden tour voor onze vorige plaat Burning Pattern Etiquette waren vrij intens. Onze voormalige bassist had al laten weten dat hij ermee zou stoppen. Er waren ook veel onderlinge spanningen, iedereens leven was intens aan het veranderen, we deden wekelijks vele kilometers. Het was eigenlijk toen al tijd om een nieuwe plaat te maken, maar we hebben er qua toeren al het mogelijke uitgeperst. Dat is wat je moet doen als Belgische band.
Ik had voor alles intern ontplofte al aangegeven dat we best gewoon de tour zouden afwerken en dan pauze nemen. Het plan was om in januari terug bij elkaar te komen en om dan samen rustig te bespreken waar we naartoe zouden gaan. Het leven besliste daar anders over en begin 2016 zat ik alleen met Seb in Vooruit…
Eerst en vooral hadden we geen bassist meer. Dat is al een eerste belangrijk punt. We waren verplicht om een vervanger te zoeken, geen tijdelijke want die hadden we dankzij Snon van Le Prince Harry, maar iemand die deel zou uitmaken van de toekomst van de band.
De plaat van Kapitan Korsakov zou eind dat jaar uitkomen, Onmens bracht in februari 2016 Witruimte uit en er lagen nog andere plannen op tafel en Seb had ook verplichtingen met Wyatt E. dat ineens erg goed begon te draaien. Daarom hadden we afgesproken om elk ons eigen ding te doen, en even niet te focussen op The K. en in april zouden we opnieuw afspreken. In het najaar van 2016 kwam KKK uit, en het jaar daarop ging ik met hun op baan, en werkte ik aan Jukwaa 223. En Wyatt E. had naam gemaakt, we konden ons zeker amuseren, maar we hadden wel afgesproken dat The K. niet zou stoppen als band. We gingen zeker nog een album maken!
Op de tours van Wyatt E. ging Danger mee als driver, en zo is hij eigenlijk voor het eerst in beeld gekomen, althans in mijn leven. Hij is een superkerel en enorm actief in de Luikse scene. Een goede gitarist en bassist. De geknipte gast voor ons dus! Tijdens de zomer van 2017 leerden we samen ons repertoire opnieuw kennen. In het najaar volgde het eerste concert met Danger op bas, in de Recyclart RIP.
Begin 2018 werden we uitgenodigd om enkele concerten te spelen op en naast Eurosonic. Daarna startte het echte experimenteren, uitzoeken waar wij samen naartoe zouden gaan. Een dik jaar schrijven, opnemen, wachten en releasen. De klassieke procedure.
Verliep het schrijfproces ook over vijf jaar?
Neen, totaal niet. We hebben er een jaar samen aan geschreven. Tussen al onze andere projecten door, maar wel gemeend. Donderdag of vrijdag, overdag, dat was ons moment. We waren er ons bewust van dat we er geen drie jaar de tijd voor hadden. Toen alles wat in zijn plooi viel, heb ik meteen naar Tim De Gieter van Much Luv Studio gebeld. Gewoon om te checken of hij in de nabije toekomst beschikbaar was. We hebben meteen de studiotijd vastgelegd, en vanaf dan werd alles definitief. Vanaf dat moment hebben we eigenlijk voornamelijk gewerkt aan het finaliseren van de tracks, meer in detail werken, het afwerken van teksten, en sommige zaken heb ik gewoon nog eens volledig overhoop gegooid. Maar dat is goed uitgedraaid… (lacht)
The K. is wel noise zoals men zegt, maar voor mij is de nieuwe plaat in de eerste plaats gewoon 100% punk. De punk spirit zit compleet verwerkt in deze nieuwe plaat?
Ik ben al zo gewoon geraakt aan feedback en ander gitaargerammel dat ik vind dat dat noise-aspect nog vrij goed meevalt. Op onze plaat althans. Het was mijn bedoeling daar wat van weg te stappen. Nutteloos lawaai. Is dat zo? Zijn wij noise? Live kan het er misschien wat extremer aan toe gaan. Maar al bij al vallen onze noise-uitspattingen nog best mee.
We maken rockmuziek in een vrij ruwe vorm. Daar zit onze punk. En in ons hoofd. Die is er wel weer goed uitgekomen. Punk is iets waar je samen in zit, en het romantische punkbeeld in mijn hoofd is er een van samenhorigheid. Die connectie voelen is iets dat ik persoonlijk erg belangrijk vind. Als band zonder meer, maar ook met je publiek. Tekstueel is de plaat zeker geen boek vol positieve gevoelens. Volgens mij is hij wel makkelijker te verstaan en te begrijpen. Amputate Corporate Art is recht voor de raap, en dat is wat punk voor mij voornamelijk inhoudt. Er is geen nood in punk om ergens doekjes om te winden. En er is zeker ook geen nood aan dingen op te smukken, of beter te maken dan ze werkelijk zijn.
Eigenlijk is het simpel. Weet je hoe je het moet zien? Beluister de plaat met het idee dat de stem een punker is die praat… Op die manier ervaar je het verhaal nog duizend keer beter. Amputate Corporate Art is een plaat waarin iets verteld wordt. Dit zijn onze ogen die kijken, observeren, ervaren en verwerken. Dit zijn onze geschriften. En ja, wij zijn pretty punk!
Ergens vind ik de plaat ook wel atypisch voor The K. In die zin dat nummers als Keep My Nightmares Cold of Everything Hurts tamelijk melancholisch zijn. Eeeeuh, het is bij momenten zelfs een ietwat droevige plaat. Zelfs in de beuker Swim It zit er een melancholische ondertoon…
Keep My Nightmares Cold is een vrij oud nummer, ik had het al jaren geleden geschreven. Het werd eveneens overwogen voor de tweede plaat, maar we sloegen er maar niet in het volledig af te werken. Waarschijnlijk omdat we het muzikaal niet genoeg konden overbrengen. Toen Greg in de band stapte en zag wat voor epische bas-skills hij had, heb ik hem de basisriff getoond en hij was er meteen mee weg. Technisch gezien is het nummer niet het makkelijkste om uit te voeren. De track was er voor de tekst. Het leek me voor de hand liggend dat de tekst niet al te moeilijk moest zijn. “You better love me quick” is zo een voor de hand liggende. Een ietwat idiote en vooral simpele zin, maar je kan hem op vele manieren interpreteren. Dat vind ik fijn. Het woord waaraan ik persoonlijk denk is: koket. Langs de andere kant vind ik Keep My Nightmares Cold wel een van de meer opgewekte nummers op de plaat, puur muzikaal.
Als je over de hele lijn kijkt, dan schrijf ik meestal met een melancholische ondertoon. Swim It Better is ook één van de andere songs die ik volledig zelf schreef, dus het zal dan toch aan mij liggen.
Swim It Better heeft misschien wat meer uitleg nodig. Eerst en vooral is dat nummer opgedragen aan Brandon (de voormalige gitarist van Nothing waar we met Korsakov mee toerden), die man is in die periode mijn broer geworden. Een heel speciale kerel, maar hij ging er zo hard voor. Misschien wat té hard toen. Wij hebben elkaar doorheen onze Europese avonturen in ieder geval op een erg persoonlijke manier gevonden. Een van de eerste momenten was op een dak, toen hij daar stond te roken, en ik op zoek was naar een plek om te roken. Vandaar ook die allereerste zin. Geen idee waarom, maar hij vond dat zo zot dat ik dat zei, en bleef het voor de rest van de tijd herhalen “Hey dude, I found you smoking on the roof”. Ja lap, melancholie in overvloed!
Wat heeft Sébastien toch met onderbroeken? Hij staat graag in zijn slip op het podium en nu is zijn onderbroek ook nog eens de cover geworden.
Meestal gaat het er vrij wild en vuil en nat aan toe tijdens de concerten. Die slip is doodgewoon één van de meest praktische podium-outfits. Altijd droge kleren achteraf. Je hoeft je ook geen zorgen te maken dat alles naar bier stinkt. Die vestimentaire houding is ook vrij punk hé. Mensen zoeken en beoordelen andere mensen maar al te graag en al te vaak op uiterlijk. En je kan moeilijk veel zeggen over een onderbroek. Iedereen heeft met onderbroeken te maken, iedereen doet ze aan (denk ik toch). Op enkele uitzonderingen na staan ze niet symbool voor status. Het is letterlijk een naakte en fragiele manier om je op te stellen. In de echte punkperiode maakte het ook niet uit hoe je er uit zag, dat was net het hele idee erachter. Ook vandaag zou dat niet mogen uitmaken. Tegenwoordig worden we ons daar met zijn allen gelukkig weer wat bewust van.
De wereld is nu eenmaal enorm veranderd, maar ik ben blij dat wij nog steeds ons best doen om trouw te blijven aan onze eigen ideologie, om onszelf te zijn en om ons niet te laten meeslepen in al die troep. Het gaat om muziek, en blijkbaar wordt dat hoe langer hoe meer vergeten. Het gaat gewoon maar om muziek en plezier. Muziek is plezier. Het gaat niet om de uitstraling, niet om de lichtshow, niet om de god weet wat voor bullshit er tegenwoordig allemaal bij betrokken moet worden. Speel gewoon. Dat is de rock waarmee ik ben groot geworden en dat proberen we met The K. te doen. Muziek maken geeft ons plezier, en hopelijk kunnen jullie ook alle remmen even loslaten en plezier hebben. Je hoeft niets te doen, alleen maar jezelf zijn.
Thierry Tönnes, de man die onze cover verzorgde, zei tijdens het eerste gesprek: “Ik wil iets gebruiken dat toont wie jullie zijn, iets dat bij jullie past, zowel op persoonlijk als muzikaal vlak.” En voilà, het idee was er op vijf minuten.
Live zijn jullie rauw, maar deze plaat klinkt gewoon “af”, ook al is er nog een grote hoek af. Het werk van Tim De Gieter?
Zeer zeker. Ik liep door Kortrijk op weg naar het Wilde Westen toen ik Tim belde. En één van de voornaamste dingen die hij zei was, ik ken jou en jullie nu al zo lang, jullie zijn een liveband, en dat is wat ik wil vastleggen op jullie plaat. Dat is hetgeen wat ik bij jullie vorige platen miste. Het enige dat ik er van kan zeggen is: “Ti-mo-fre-do is de Best-o-fre-do!”
Er werd ook samengewerkt met Alan Douches, een man die met zowat iedereen heeft samengewerkt (van Grandmaster Flash tot The Misfits), hoe zijn jullie daarmee in contact gekomen?
Alan werd ons aangeraden door Tim De Gieter. Ik vroeg tijdens een ochtendlijk koffiemoment of hij geen tips had, omtrent masteren. Tim antwoordde dat hij enkele suggesties in gedachten had, maar dat hij eerst graag de plaat wou afwerken. Daarna zou hij ons enkele voorstellen maken. Alan was daar één van, en het leek ook de verstandigste keuze. Dus we zijn er dan ook zonder al te veel twijfelen voor gegaan. Weet je, wij hebben veel tijd in onze muziek gestoken en willen graag met iemand werken die we vertrouwen. Dat was Tim. Hij heeft van zijn kant veel werk gestoken in ons werk. Dus het lijkt me maar meer dan fair dat de mastering gebeurde door iemand waar hij zijn vertrouwen in kan leggen. Het is nu niet zo dat ik een expert ben op dat vlak. Ik weet gewoon dat Tim één van mijn beste vrienden is en dat ik hem vertrouw. Meer moet dat niet zijn.
Het feitelijke contact is niet zo moeilijk. Iedereen is tegenwoordig maar een telefoontje van elkaar verwijderd. We mailen, vullen de nodige formulieren in, komen daarna in contact met zijn vrouw die de dagelijkse leiding voor zich neemt, zij loodst ons doorheen het proces, Alan stuurt enkele tests, wij beslissen en hop …: master klaar.
Als afsluiter probeer eens in één zin Amputate Corporate Art samen te vatten!
Leef door eenzame dagen en door nutteloze dagen van het leven.
