Sinds deze zomer is Sam Smeets de gitarist bij ILA. Een zegen zo bleek, getuige de ijzersterke optredens van het trio en de tamelijk geniale nieuwe ep Montage die onlangs uitkwam. We hadden dan ook de plicht om Sam de tien lumineuze vragen voor te leggen…
Wat betekent muziek voor je en kan je een leven inbeelden zonder muziek?
Muziek is mijn leven. Mijn passie, mijn hobby en hopelijk later ook mijn beroep. Mocht ik doof geboren zijn dan zou ik ook zonder muziek hebben gekund, maar als ik nu nog doof zou worden weet ik niet of ik zomaar door zou kunnen.
Wat is de eerste plaat die je in je leven kocht, en weet je nog hoe dat kwam?
Ik luisterde enorm veel mp3’s als kind. Ik heb pas enkele jaren een platenspeler, en van cd’s was er bij ons thuis nooit echt sprake. De eerste plaat die ik kreeg was El Camino van The Black Keys in 2012. De cd die erbij zat zette ik wel eens op tijdens lange autoritten. Toen ik 2 jaar later een oude platenspeler kreeg die bij mijn oma in de kelder stond, was dit dus ook de eerste plaat die ik oplegde. Ik heb in 2016 pas mijn eerste platen gekocht. Dat waren er meteen vier. Lazaretto, An Awesome Wave, Everything You’ve Come To Expect en Weezer’s self-titled “white album”.
Welke artiest of band heeft jou op het podium het meest geïmponeerd?
Ik heb veel optredens gezien, en ik ga wekelijks naar concerten. Ik zie mezelf als spons, ik neem veel over van verschillende artiesten. Een goede show bestaat ook uit verschillende delen zoals een goede performance, een degelijk systeem en een goed publiek. Eén van de bands die me al 2 jaar lang live blijft intrigeren is Amenra. Voor mij zijn zij de beste Belgische live-act. De emotie en intensiteit van hun liveshows is ongeëvenaard in mijn ogen. Andere memorabele acts die ik al live heb gezien zijn Kate Tempest, Nick Cave, Nils Frahm, Mogwai, Squid, the list goes on.
Wie heb je ooit als kind voor de spiegel staan imiteren?
Niemand eigenlijk.
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
Ik vind dat je een platenhoes pas iconisch kunt noemen vanaf het moment dat de connotatie met de muziek niet meer nodig is. Wanneer een afbeelding een eigen leven begint te leiden zonder geassocieerd te worden met het originele werk. Voor mij zijn er dat slechts een paar: Unknown Pleasures, Dark Side Of The Moon, Abbey Road, Rumours, Born In The USA, etc. In plaats van de zoveelste te zijn die een classic album gaat opnoemen, wil ik Blonde van Frank Ocean zeggen. Een ongelooflijk album met een direct herkenbare hoes. Het zou goed kunnen dat we binnen dit en 30 jaar deze hoes op t-shirts zien staan van een nieuwe generatie die niet weet waar het vandaan komt.
Met welk nummer kunnen we je doen wenen?
Ik heb een Spotify-playlist genaamd “weemoedige liedjes voor droevige mensen”, dus ik luister wel redelijk wat droevige muziek. Een paar essentiële janknummers: David Bowie – Heroes, Bon Iver – Flume, The National – Vanderlyle Crybaby Geeks, Red House Painters – Katy Song, Arctic Monkeys – Only Ones Who Know.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat, en welke de meest overgewaardeerde?
Underrated: het eerste Nick Drake album Five Leaves Left. Iedereen heeft het altijd over Pink Moon, wat wel een ongelofelijke plaat is, maar het experiment tussen folk en Disney-achtige strijkers heeft toch een diepe indruk op me achtergelaten.
Overrated: AM van Arctic Monkeys. Arctic Monkeys is hoogstwaarschijnlijk mijn favoriete groep, maar ik ben de hype rond dat album zo beu! Hun beste werk in mijn ogen blijft Favourite Worst Nightmare, kort gevolgd door hun debuut.
Wat is jouw mooiste muzikale moment in je leven?
Ik denk niet dat ik momenteel een essentieel moment kan kiezen, vraag het me binnen 5 jaar nog eens!
Als je moet optreden, wat doe je de vijf minuten daarvoor?
Een stresskakske.
Noem eens het meest gênante moment uit je artiestenleven!
Ik kom niet op een echt gênant moment…Het kan ook zijn dat ik mijn gênante momenten onwetend heb onderdrukt.
