Down The Lees is een Canadees-Gentse band die je alsmaar meer op onze pagina’s ziet. Daar zijn twee redenen voor. Uiteraard omdat ze op 2 november één van onze drie gasten op het gratis verjaardagsfeestje van Luminous Dash zijn (samen met PEUK en Aster), maar ook omdat hun door Steve Albini geproducete album Bury The Sun zo’n kanjer is. Onze tien vragen aan frontvrouw Laura Lee.
Wat betekent muziek voor je en kan je een leven inbeelden zonder muziek?
Muziek is belangrijk voor mij omdat ik denk dat een wereld zonder muziek saai is. Wie zou dat willen?! Muziek kan zulke krachtige emoties oproepen en ons soms terugvoeren in de tijd. Ik heb altijd een speciale band gehad met muziek en daardoor mijn afkeer of liefde voor de wereld kunnen uiten. Het is ook mijn sociale omgeving geweest zolang ik me dat kan herinneren.
Wat is de eerste plaat die je in je leven kocht, en weet je nog hoe dat kwam?
Wel, de eerste plaat die ik kocht was een kopie. Maar ik kocht het wel van een meisje uit de kunstles. Ze stelde me aan een kleine bandje voor: Sonic Youth. Ze had de GOO-tape en ze bood me aan om deze voor mij te kopiëren in ruil voor de kosten van de lege tape. Uh, oké. De volgende dag gaf ze het aan mij. Het had geen hoes, dus ik heb de hoes van dat album op een stuk papier tijdens de rest van de klas getekend. Kool Thing blijft een van mijn favoriete nummers aller tijden.
Welke artiest of band heeft jou op het podium meest geïmponeerd?
Oh dat is een moeilijke, er zijn er zoveel! Maar degene die me net te binnen schiet is Shannon Wright. Ze kan een podium beheersen als geen ander, of ze nu alleen is of met een band. Ze is zo één met haar muziek, gooit haar gitaar weg en laat dan haar deuntjes horen. Het is alsof ze het publiek niet ziet, maar ik weet dat ze de liefde van haar fans opzuigt.
Wie heb je ooit als kind voor de spiegel staan imiteren?
Prince. Oh ja, Prince. Het was eigenlijk niet alleen voor een spiegel dat ik deed, maar ook voor mijn hele school. Ik zat in de zesde klas. We deden een soort van coverband voor Prince’s –I Would Die 4 U. Met kostuum, inclusief een nepgitaar die ik in de garage samen met mijn vader had gemaakt. Ik denk dat het mijn eerste drag-optreden was!
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
Het witte album van The Beatles en het zwarte van Metallica.
Met welk nummer kunnen we je doen wenen?
Eentje maar??!! Oh God. Als ik er een moet kiezen dan is het Wealth van Talk Talk.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat, en welke de meest overgewaardeerde?
Meest onderschatte: Hag Seed van Thirty Ought Six, met speciale gastoptredens van Jeremy Enigk van Sunny Day Real Estate en Jody Bleyle van Team Dresch. Deze band uit Portland, Oregan had een korte carrière, maar dit album slaat je knock out. Meest overschat? AC / DC Sorry, neen…neen geen sorry!
Wat is jouw mooiste muzikale moment in je leven?
Eigenlijk is het pas recent gebeurd. Ik speelde een soloshow net buiten mijn geboortestad, Vancouver. Een vriend die ik een tijdje niet heb gezien, kwam naar de show kijken. De laatste keer dat hij me zag optreden, was meer dan tien jaar geleden. Na de set kwam hij in tranen op me af en zei hoe mooi het was. Ik keek naar zijn vrouw, zij huilde, toen huilde ik en we omhelsden elkaar allemaal. Het heeft me verrast. Het was een mooie verrassing.
Als je moet optreden, wat doe je de vijf minuten daarvoor?
Me uitstrekken. Altijd mij uitstrekken.
Noem eens het meest gênante moment uit je artiestenleven!
Al mijn gitaarpedalen vergeten en niet in staat om ze voor de show te krijgen.
