Of een leven zonder zorgen kan? Het is en blijft de hamvraag. Maar laat het de titel zijn van de debuutplaat van de West-Vlaamse rapper Steven H. We hadden een babbel met de man himself…
Waarom heb je besloten om te gaan rappen in het dialect?
Op mijn zestiende ben ik begonnen als drummer in allerlei groepjes. We zongen in het Engels, maar als ik eerlijk ben waren die teksten niet altijd even hoogstaand. We beheersten de taal gewoon niet goed genoeg. Een tijd later, op een moment dat al mijn bands gesplit waren, ben ik op mijn computer aan beats beginnen prutsen en heb ik een eerste demo als solo-artiest gemaakt. Omdat ik niet kan zingen, koos ik voor rap. Op een of andere manier lukte mij dat vrij aardig. En teksten schrijven in het West-Vlaams is veel makkelijker en natuurlijker dan in het Engels. Je moet niet beginnen te vertalen, je afvragen of het wel rijmt en wat het juiste woord is. Op dat gebied heeft ’t Hof Van Commerce mij echt de ogen geopend. Ik denk niet dat ik ooit nog opnieuw Engelstalige muziek ga maken.
Muzikaal lijk je wel de kruising tussen ’t Hof Van Commerce (de humor en de stijl) en André Hazes (de tragiek) te zijn. Akkoord hiermee of zie ik dat verkeerd?
Hazes is wel heel erg tragisch (lacht). Het gaat altijd over verloren liefdes of iemand die gestorven is. In vergelijking daarmee vallen mijn nummers nogal mee. Maar ’t Hof Van Commerce is zeker een invloed, ontegensprekelijk. Buyse vind ik nog altijd een van de beste mc’s van ons land. Daarnaast horen veel mensen ook de Beastie Boys in mijn muziek. Die invloed hoor ik zelf ook wel en ik vind het zeker een compliment om met hen vergeleken te worden.
Over de tragiek gesproken. Jouw teksten zijn wel grappig, maar als je er diep over nadenkt zijn het toch zware issues, niet?
’t Is altijd met een knipoog, maar ik rap inderdaad over ‘het leven zoals het is’. Wat mij stoort aan veel Nederlandstalige rap, is dat het naar mijn gevoel werkelijk nergens over gaat. Het zijn losse zinnen zonder verhaal, vaak in een soort vertaald Engels, waarvan ik me afvraag: ‘Waarover hebben die gasten het in godsnaam?’ Zelf vind ik het heel belangrijk dat mijn teksten herkenbaar zijn voor de luisteraar. En als ik afga op de reacties, is dat inderdaad vaak zo.
Zijn de teksten autobiografisch of zijn het dingen die je observeert?
Het uitgangspunt is meestal autobiografisch, maar soms wordt er al eens iets overdreven of wat aangepast, omwille van het metrum of om beter te rijmen.
Soms lijken jouw teksten poëzie ….
Nochtans is dat niet echt mijn bedoeling. Ik ben graag zo duidelijk mogelijk en zeg de dingen gewoon zoals ze zijn. Zo gebruik ik haast nooit metaforen.
Op je plaat zing je dat je in een depressie zou beland zijn, mocht je de muziek niet hebben. Is muziek de helende bron?
Zeker. Ik kan heel enthousiast worden over muziek en alles wat daarbij komt kijken. Ik word blij van goeie songs, maar bijvoorbeeld ook van leuke videoclips of van mooie platenhoezen.
Nu is hij er…jouw plaat. Trots op Een Leven Zonder Zorgen?
Toch wel. Ik heb er met tussenpozen twee jaar aan gewerkt en nu is ze eindelijk af. Ik denk dat het een heel gevarieerde plaat is, die toch een geheel vormt. De plaat ziet er ook fantastisch uit, helemaal zoals ik het in mijn hoofd had. Ik wil ook Jonathan Scheerlinck alias Fernant Zeste bedanken voor de figuurlijke ‘schop onder de kont’ die hij me gegeven heeft. Zonder hem was ik nooit aan een full album begonnen en was ik waarschijnlijk verder blijven gaan met losse singles en ep’s.
Hoe zijn de reacties erop?
Vrij goed. Iemand zei: ‘Ik wist niet dat weltschmerz zo funky kon zijn’. Dat vond ik wel een mooi compliment. Verder valt het ook op dat iedereen zijn eigen favoriete nummers heeft. Wat ikzelf misschien als de mindere nummers beschouw, vindt iemand anders dan weer de beste.
Hoe komt iemand erop om zijn plaat op bierkleurig vinyl uit te brengen?
Daar zit niet echt een grote filosofie achter. Ik wou sowieso een deel van de platen op gekleurd vinyl uitbrengen en op de site van de perserij zag dat bierkleur er wel mooi uit. In het echt trouwens ook (lacht).
Soms heb ik de neiging om te denken dat Steven H een eenmanszaakje is en vooral DIY-gericht is. Klopt dat?
Dat klopt zeker. Ik heb nog nooit een manager, booker of promotieteam gehad, ik doe alles zelf. Enerzijds is dat een voordeel, want ik kan doen wat ik wil en hoef nooit creatieve compromissen te sluiten. Anderzijds komt er buiten de muziek wel héél veel werk bij kijken. En eerlijk gezegd heb ik daar niet echt veel talent voor. Het zou dus wel leuk zijn mocht er ooit iemand anders die taken voor zijn rekening nemen.
Is het gemakkelijk om als onafhankelijke artiest in België te werken?
Nee, zeker niet als je zo slecht bent in netwerken als ik (lacht). Maar ik doe het heel graag, nummers maken en concepten voor clips en hoezen bedenken, … Ik ben dan ook van plan om door te gaan tot na mijn zeventigste en de mensen te blijven bestoken met mijn muziek (lacht nog meer).
Met je nieuwe plaat ga je ook het podium op. Kun je daar iets over vertellen?
Op vrijdag 1 november geef ik mijn releaseshow in Herberg Macharius in Gent. Ik ga de plaat helemaal brengen, van voor naar achter, en er zullen ook een aantal speciale gasten meedoen. Uiteraard zal er die avond nog plaats zijn voor enkele ‘oude krakers’ uit mijn repertoire. De week daarna, op 8 november, treed ik op in het Huis van de Mens in Brugge. Later op het jaar volgen er nog een aantal andere shows die ik nog moet aankondigen. Ik blijf dus optreden. Misschien niet tot mijn zeventigste, maar toch nog heel lang (lacht).
Wat is het saaiste in de backstage dat je ooit hebt meegemaakt?
Voor een tv-opname – je weet wel welke – moest ik mij ooit om zeven uur ’s morgens aanmelden, terwijl ik maar om zeven uur ’s avonds mocht performen. De uren kropen werkelijk voorbij, ik verveelde me steendood. Ik had het nummer Saai In Den Backstage daarvoor al geschreven, maar mocht dat niet zo zijn dan had ik het daar en toen wel gedaan.
Eminem of MC Hammer?
MC Hammer! Grappig dat je dat vraagt, want Please Hammer, Don’t Hurt ‘em van MC Hammer was het eerste album dat ik ooit, als elfjarige, gekocht heb. Op cassette dan nog.
Tomatensoep of Maes Pils?
Beide kunnen, maar doe vandaag maar een Maes Pils.
Wat is de beste plaat aller tijden en waarom?
Dat moet een plaat zijn die van het eerste tot het laatste nummer in mijn hoofd gegrift staat. Ik denk aan de klassieker The Rise and Fall of Ziggy Stardust And The Spiders From Mars van David Bowie. Maar Alien Lanes van mijn favoriete groep aller tijden, Guided by Voices, komt zeker ook in aanmerking.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en wat zou je doen?
Ik zou het verschrikkelijk vinden met om het even wie. Ik heb namelijk een kleine blaas (lacht).
Wat is een leven zonder zorgen?
Dat is natuurlijk de hamvraag. Bestaat dat wel, een leven zonder zorgen, en is het haalbaar? Daarover gaat mijn plaat. Zorgen zijn altijd relatief. Als je gezond bent, leuk werk hebt en een relatie die goed loopt, dan heb je in principe alle redenen om gelukkig te zijn. Maar toch zullen er dan nog zaken zijn waarover je je drukt maakt. Wat de een een detail vindt, is voor de ander een bron van grote zorgen.
