Met een stem zo intiem als fluweel en zo zoet als honing, neemt UNIS je mee op een tijdloze en unieke trip door haar dromerige klanken. UNIS neemt je mee van sensuele R&B naar eerlijke Neosoul, en vliegt je vervolgens eindeloos van het ene gevoel naar het andere. Je kan UNIS live aan het werk zien op 16 oktober in JH De Branding te Jette.
Waar komt de naam vandaan en stel je eens voor!
Mijn echte naam ‘Eunice’ wordt op allerlei manieren geschreven en uitgesproken. Vroeger vond ik dit echt verschrikkelijk! Ik was dit zo beu dat ik besloot om mijn artiestennaam als ‘reclaim’ te gebruiken. Een artiestennaam moet, volgens mij, makkelijk uitspreekbaar en uniek zijn. ‘Eunice’ was dus geen optie, maar de fonetische schrijfwijze van mijn naam wel.
Vroeger moesten we, op school, alliteraties kiezen op onze naam. Ik koos altijd voor dezelfde ‘Unieke Eunice’ omdat er amper bijvoeglijke naamwoorden beginnen met een U. Een paar jaar later was mijn artiestennaam makkelijk gekozen. ‘UNIS’ kan je bijna niet fout uitspreken, hij deelt de eerste paar letters van mijn alliteratie én de meeste mensen schreven mijn naam toch al zo. (lacht)
Mmm, korte voorstelling: UNIS zijn eerlijke teksten, sensuele melodieën en dromerige sferen.
Hoe moeten we je muzikale geschiedenis voorstellen?
Voor zover ik me kan herinneren zong ik altijd al. Ik was als kind ‘obsessed’ met Eurosong for kids, maar zong toen echt super vals. Omdat ik dacht dat ik kon zingen en dit ook 24/7 deed, werd ik er uiteindelijk toch goed in. Ik kreeg meer zelfvertrouwen in mijn stem en begon op schoolconcerten te zingen. Tijdens de Hogeschool zat ik een jaartje in een coverband, Two and a half, waarmee we op straat optraden. Ik ben uiteindelijk gestopt om solo meer mijn ding te kunnen doen. Ik begon eigen nummers te schrijven en kwam in contact met mijn huidige producer, DAHR. Om mijn muziek voor te stellen en uit te proberen deed ik veel mee aan ‘open mics’. Zo heeft Mama’s Open Mic mij veel speelkansen gegeven, die mij hebben geholpen in mijn groei als artiest. Daar ben ik heel dankbaar voor. Stilletjes begin ik aan grotere podia. Zo stond ik vorige jaar plots in het Rivierenhof voor Overlast. Dat kwam heel onverwacht maar echt vet!
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen je passie is?
Ik kan me niet herinneren dat dit nooit zo is geweest.
Wie zijn voor jou inspiratiebronnen en hoe zou jouw muziek het best omschreven worden?
Alle verhalen rond mij heen. Ik ben geïntrigeerd door ‘storytelling’, dit is mijn manier van communiceren. Ik vertrek meestal uit mijn eigen gevoelens maar soms ook uit boeiende verhalen van anderen, die ik dan omzet in nummers. Ik beschrijf mijn muziek als ‘singer-songwriter’ maar op een beat in plaats van een akoestische gitaar. Ik wil de mensen even doen stilstaan en meenemen in mijn verhaal.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
Echt altijd met Jorja Smith. (Lacht)
Niet dat daar iets mee is. Ik vind het een zalig compliment want ik ben zelf fan van haar. Ik hoor het gewoon zelf echt niet…
Voor welke band willen je graag het voorprogramma spelen en waarom?
RIMON, ik hou van haar unieke stijl maar heb bovenal veel respect voor haar en de weg die ze tot nu toe al heeft afgelegd. Ze is het ultieme bewijs dat je, ‘no matter what’; het overal kan schoppen. Ik zou vooral haar voorprogramma willen zijn om backstage allerlei advies te kunnen vragen en misschien een ‘featuring’ te fiksen. (Lacht)
Wat maakt je anders dan andere bands?
Mijn eerlijkheid op stage. Door mezelf bloot te geven hoop ik dat mensen zich kunnen herkennen in een van mijn teksten. Mijn doel is om de connectie aan te gaan met het publiek en mensen even alles laten vergeten rondom hen. Meestal lukt dat, en als het lukt, gebeurt er echt iets magisch. (lacht)
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou?
Mijn clip voor Please Don’t Leave Me, één van de nummers van mijn ep is net uitgekomen. We hebben hier met een jong team van creatievelingen heel erg hard aan gewerkt en ik ben mega trots dat we het, na maanden wachten, eindelijk kunnen voorstellen. Het is een persoonlijk project en ben daarom nog meer benieuwd naar de reacties hierop.
Op 14 oktober cureer ik, naar aanleiding van het thema van de muziekvideo, een avond met Broeinest rond eenzaamheid en mentale gezondheid waar ik samen met andere jongeren in dialoog wil gaan. Door mijn verhaal te delen, hoop ik andere mensen aan te sporen hetzelfde te doen en zo iemand anders te kunnen helpen met hun ervaring.
En wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Een favoriete plaat aller tijden heb ik niet. Muziek is zo gemoedelijk dat dit bij mij steeds veranderd. De laatste paar jaar heb ik wel het meest geluisterd naar Ugh, those feels again van Snoh Aaelegra. Dat is het enigste album dat ik van voor naar achter ken. Ik heb haar muziek 2 jaar geleden random leren kennen en sindsdien ben ik groot fan. Zij heeft een grote invloed gehad op de manier waarop ik mijn muziek aanpak en de reden waarom ik terug zoveel naar r&b en soul luister. Zij brengt echt die 90’s r&b-vibe terug en blijft eerlijk tegenover zichzelf.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Dat het het op elk gevoel inspeelt.
Ken je dat gevoel dat je in de auto zit, de zonsondergang is net aan de gang en je favoriete emotionele nummer speelt? (lacht) Echt precies of je in een film zit en muziek de soundtrack is van het moment. Precies dat. Dit gevoel heb ik meestal bij muziek zonder tekst en dat vind ik bewonderenswaardig. Dat de juiste set noten en tonen zo’n gevoel kunnen opwekken.
Het minst mooie aan muziek vind ik de music business. Veel draait niet meer rond de muziek maar om het juiste plaatje, marketing, pr en connecties. Muziek is een fulltime job waarbij ik 80% van mijn tijd verlies aan hetgeen waar ik eigenlijk niet mee bezig wil zijn. Dat vind ik spijtig want dat maakt het zo moeilijk om nog met muziek bezig te zijn en als jonge muzikanten met passie door te breken.
