Oakfield Drive is een project van Bram Molenaers: “I’m just a dreamer like you but I carry a guitar and sing for dear life and her friends”. Oakfield Drive kan je op 28 september aan het werk zien tijdens de selecties in de De Serre te Hasselt. We legden Bram onze vragen voor.
Waar komt de naam vandaan? Stel je maar eens voor.
De naam Oakfield Drive komt uit een verhaal dat ik ooit ben beginnen schrijven (in het Engels). Het ging over een ideeënverkoper die samenleefde met een opgezette beer en een muis, als huisdier. Hij leefde afgezonderd en de enige weg van zijn huis naar de bewoonde wereld, was de Oakfield Drive. Intussen schetst het zowat de naam van de weg die ik heb afgelegd tot nu toe. Ik ben sinds 2008 aan het optreden en muziek aan het uitbrengen. Er zijn momenten geweest dat ik mij echt afvroeg… Waarom doe ik dit eigenlijk? Er is een periode geweest dat ik zelfs even alles beu was (omdat ik alles zelf doe. Niet enkel muziek schrijven en spelen maar ook de bookings, management, etc.) Het ging dan dus vooral over de zakelijke kant. Maar na een tijd had ik weer zo’n hoop liedjes en ideeën bijeen geschreven dat ik ineens wist: dit is iets wat ik moet koesteren. Ik schrijf heel graag muziek, teksten, melodielijnen, etc. Het voelt zo’n beetje als ademen. Je denkt er niet over na, maar je hebt het nodig anders wordt alles te zwart, haha.
Hoe kunnen we ons je muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Oakfield Drive is een project dat ik alleen ben begonnen maar doorheen de jaren heb ik telkens muzikanten uitgenodigd om mee te spelen. Zo heb ik eens op Limbomania gespeeld met iemand die keys speelde en met een achtergrondzangeres. Ik heb een paar keer in trioformatie gespeeld, onder andere in de Muziekodroom, waar ik nog altijd hele fijne herinneringen aan heb. Ik heb heel veel solo gespeeld bv. ook voor (toen nog) Sarah Bettens, Bart Peeters en Frank Vander linden. Voor een introvert als mezelf is dat allemaal best een goede leerschool geweest. We zijn niet allemaal de grootste showbeesten maar soms komt entertainment wel zo over. Ik heb heel veel geweldige connecties gemaakt via muziek en dan ook nog via mijn eigen muziek. Dat neemt niemand mij ooit nog af. Dat is ondertussen ook datgene waarvan ik kan genieten. Iemand die na een optreden komt zeggen dat het wel aankwam of komt vertellen hoe ze iets hebben geïnterpreteerd. Zoals ik op mijn website ook schrijf: ik speel muziek voor mensen die durven mee dromen met hun ogen open.
Ik heb tot nu toe twee ep’s gereleased: A World Not Knowing in 2008, Seesaw in 2012. Dan kwam mijn eerste langspeler: Characters In TYhe Dark in 2017. Ik ben nu volop aan ’t schrijven en pre-productie aan ’t doen voor mijn nieuwe lp. Met een paar van mijn nieuwe tracks heb ik onlangs in de AB gestaan (als support voor de Australische groep The Rubens). En kwestie van je al wat nieuwsgierig te maken… toen ik van het podium kwam, kreeg ik veel warme woorden van het publiek.
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen je passie is?
Op het moment dat ik muziek wou opgeven, heb ik eigenlijk beseft dat het een passie is. Naar mijn mening is iets pas een passie als je het evenveel hebt gehaat als dat je ervan houdt. Dit klinkt even heel kort door de bocht maar als je een paar keer tegen de lamp loopt, als bepaalde verwachtingen die je hebt als je jonger bent, niet worden ingelost en je houdt vol, dan ga je zelf, mits de nodige reflectie, leren waarom je iets doet. Ik zal altijd blijven schrijven, altijd blijven spelen. Of ik nu voor mijn hond een liedje speel of voor 500 man. Ik draag mijn hart op mijn mouw.
Wat maakt volgens jou de Belgische muziekscene uniek, of is die helemaal niet uniek?
De Belgische muziekscene heeft zeker unieke elementen, denk ik, maar over het algemeen is mijn beeld van de scene hier dat er veel geadopteerd wordt. Soms voelt het als een mish mash van vanalles. Daar schuilt veel schoonheid in als we kijken hoe klein ons land eigenlijk is. Ik ken wel veel bands die zichzelf onder talloze bezettingen en namen inschrijven bij muziekwedstrijden. Als het ene project dan niet in volle vaart gaat, storten ze zich op het andere. Misschien is dat wel uniek aan België? Desalniettemin wordt er veel georganiseerd en dat is heel mooi maar het is belangrijk om voor jezelf altijd te zien wat jouw maatstaf van succes is. Een goed lied schrijven of een populariteitswedstrijd winnen, is niet noodzakelijk hetzelfde.
Wie zijn voor jou inspiratiebronnen en hoe kan je muziek het best omschreven worden?
Goeie muziek is voor mij iets dat mij fysiek iets doet. Kiekenvel, gelijk ze zeggen. Dat zijn mijn favoriete platen, artiesten, etc. Zo zijn er niet heel veel, wat het ook speciaal maakt natuurlijk. William Fitzsimmons is zo’n favoriete singer-songwriter voor mij en qua bands was Frightened Rabbit dat, in ’t bijzonder de plaat: The Midnight Organ Fight. Maar niet enkel muziek is een inspiratiebron. Ik hou ook heel veel van fotografie, boeken, etc. Daar kan ik soms echt helemaal enthousiast van worden. Dat vertaalt zich dan in weinig slaap en een volle harde schrijf aan nieuwe ideeën. Vrienden en familie zijn daar dan de dupe ook van. Ik stuur dan ideetjes door en ga dan diepe, filosofische gesprekken aan. ‘t Is een zegen en een vloek. Ik maak vooral muziek waarin ik hoop dat mensen zich kunnen herkennen en waar ze iets bij voelen. Ik weet nog dat ik eens ergens moest spelen en ik testte daar een pas geschreven lied uit. Eentje dat nogal zwaarwichtig was. Ik zocht naar een soort catharsis op het moment van optreden. En ik denk in de eerste minuut of zo, hoorde ik iemand in het publiek “wow” zeggen. Dat is zo’n klein bevestigingsmomentje daarmee weet ik dat iets aankomt. Ik merk het ondertussen wel redelijk snel als ik voor anderen speel of iets werkt of niet. Het is moeilijk om er één sticker op te plakken. Ik ben op zich een singer-songwriter, doe alles zelf dus dat maakt het indie. Ik luister ook veel naar indiemuziek dus die invloed zit er wel in en dan zit er nog folk en pop vleugjes in ook.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wil?
Eerlijk waar, geen idee. Ik heb al vanalles gehoord, maar niets waar ik echt een hekel aan heb, per chance.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Dan zou ik toch graag eens openen voor William Fitzsimmons. Ik denk dat we beiden serieus zijn in onze muziek maar wat ‘goofy’ ernaast. Dat is een mooie balans. En het geeft zowat laagjes. Als iemand een lied hoort, denken ze misschien: dat is triest maar het is het totaalplaatje dat telt. The bigger picture, daar ben ik altijd in geïnteresseerd geweest
Wat maakt je anders dan andere bands?
Ik doe al lang mijn eigen ding en ik neem vrede met het feit dat ik waarschijnlijk nooit één van de ‘cool kids’ ga zijn, haha. Ik schrijf muziek voor mezelf en als ik deze opneem en release of live speel, hoop ik om connecties te maken en meestal gebeurt dat wel. Wat er dan mee gebeurt, ligt wat uit mijn handen. Maar het voelt zo als een trustfall en dat is zalig. Soms werkt iets, soms niet maar ik kan doen waar het allerliefste mee bezig ben. Er is een zekere gronding die ik heb maar ook alleen maar door er nu zo een tijd mee bezig te zijn en te zien wat er in het muzieklandschap rondom mij gebeurde gedurende die tijd.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou als artiest?
Ik heb me op de ghostwriting markt gegooid. Ik werk met een paar mensen samen om niet enkel voor mezelf te schrijven maar ook voor andere mensen, projecten, etc. Zoals ik zei, ik schrijf heel graag en ik heb een gigantisch archief maar ik filter een hele hoop voor Oakfield Drive. Ik merk dat er wel veel interesse is in de andere content. En voor de rest wil ik gewoon blijven leren, blijven groeien en hoop ik ook mensen te kunnen inspireren zoals zovelen dat voor mij doen. Oh ja, en de nieuwe lp, dat gaat ook goeie boel zijn, haha.
Welk album kan je ‘on repeat’ beluisteren?
Bon Iver – For Emma, Forever Ago.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Aller tijden… Goh, moeilijk. Ik ga voor The Midnight Organ Fight van Frightened Rabbit. Heel veel bands zijn nog actief dus kan zijn dat ze volgend jaar de topper maken, dat is altijd het doel. Frightened Rabbit is jammer genoeg (als originele bezetting) aan zijn eind gekomen dus daarom kies ik dat album. Het kwam ook op een perfecte moment in mijn leven.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Mooiste: de muze; uit het niets, ontstaat er ineens iets. Minst mooie: “Money makes the world go around”.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en waarom?
Muzikaal: Joe Purdy (die luister ik momenteel en heb hem gezien in de AB vorig jaar) Niet-muzikaal: de komiek James Acaster (zijn Netflix special is geweldig!).
