NINU (voorheen Night Nules) is een Antwerpse band onder leiding van Kristof De Clerck, die in 2014 begon te rommelen met een 8-track onder een sterrenhemel in het Spaanse Nules. Een verlaten hutje op een rotsstrand, een onheilspellend woelige zee, zwerfhonden die in de verte janken en blaffen vormen het decor voor een eigenzinnig soort indierock. Je kan NINU live aan het werk zien op 8 oktober in Kavka in Antwerpen.
Waar komt de naam vandaan en stel jullie eens voor!
NINU is kort voor Night Nules, verwijzend naar een dorpje – Nules – aan de Spaanse kust, waar Kristof vele zomervakanties heeft gesleten, en waar veel van onze eerste nummers geschreven zijn. Wij zijn Kristof, fulltime vader, harde sociale werker met een zwak voor verbouwingen, Naomi, producer, muzikante en muziekleerkracht met een gouden hart, en Erik meestal muzikant en altijd vliegende keeper (bel maar als je iets nodig hebt).
Hoe moeten we jullie muzikale geschiedenis voorstellen?
NINU is begonnen als soloproject, quirky en ‘brollerig’ in zijn totstandkoming maar altijd gezond eigenwijs qua sound. Via verschillende formaties en al dan niet toevallige samenwerking sinds enkele jaren met zijn huidige trio-vorm in de plooi gevallen. De muziek zelf evolueert doorheen de jaren richting meer eenvoud en transparantie. Dat ligt misschien aan tijdsgebrek, maar het werkt wel, en nummers schrijven gaat eigenlijk verbazend snel. Kristof tekent de krijtlijnen uit, en ieder speelt zoals hij/zij kan en wil, en meestal klopt dat wel.
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Passie! Voor passie blijf je maar best op je hoede, ze brengt je op het verkeerde been en vreet als je pech hebt je hele voorraadkast leeg wanneer je even niet kijkt. Muziek spelen doen we alle drie graag en hebben we (bijna) altijd gedaan, op onze eigen manier – om er iets in kwijt te kunnen, om er iets te vinden, om ergens te zijn en te voelen dat alles best okay is.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe zou jullie muziek het best omschreven moeten worden?
Kristof schrijft alle nummers, en put uit wat er door zijn hoofd spookt – het leven, zeg maar. Tekstueel neigt het richting al dan niet ver- of onderdrukte dromen en verlangens, en soort mentale speeltuin. Muzikaal zit het ergens tussen duistere hoekige rock met een hoopvol of soms melancholiek kantje, indie (wat een uitvinding), en faux funk.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, hoewel jullie dat absoluut niet willen?
Dat is ons (helaas?) nog niet overkomen, voor zover we weten. En je hebt nu eenmaal mensen die gelijkenissen zien/horen waar niemand anders ze ziet/hoort; ‘it’s all good’.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Lagüna, dan kan Naomi gewoon blijven staan, of Aksak Maboul of Ignatz & de Stervende Honden, dan kan Erik gewoon blijven staan, of bijna eender welke band, want Kristof doet het sowieso in zijn broek.
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
De manier waarop Kristof zijn nummers uitwerkt in ‘driehoekjes en vierkantjes’ op gitaar en écht niet zonder dat effect op zijn stem wil zingen. De standvastigheid. De aangenaam explosieve lach en het aura van Naomi. De ‘psychorigiditeit’ en verdoken levensvreugde van Erik, en de prettige (ont)spanning die dat allemaal genereert.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Nog eens met wat nieuwe nummers naar de studio trekken. Veel mails sturen en weinig (lees: geen) reactie krijgen. En hoe dan ook blijven spelen op zolder bij Kristof, omdat het kan, en omdat we daar alle drie best gelukkig van worden.
En wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dat kan je nu toch echt niet menen!
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
De vluchtigheid ervan, en dat ze desondanks zo’n diepe impact hebben kan. Amen.
