Moody Mae is een hiphopband uit Leuven. Ze omschrijven hun muziek als ‘fusion hiphop’, een kruisbestuiving van heel wat verschillende stijlen. Moody Mae nam op 20/09 deel aan de selecties van Sound Track in De Klinker Club, Aarschot. We legden hen onze vragen voor.
Waar komt de naam vandaan?
Moody Mae verwijst naar een dualiteit die vandaag de dag enorm aanwezig is in onze wereld. Enerzijds is er de ‘Moody-ness’, de immer groeiende drang naar individualisering en toenemende intolerantie in de samenleving. Gestuurd door populistische berichtgeving trekken we ons terug, we sluiten ons af voor alles wat van oudsher niet als ‘de norm’ beschouwd wordt. Daartegenover staat ‘Mae’, als verwijzing naar iemand die je met beide voeten op de grond kan houden, je waardeert voor je sterktes en gebreken en altijd voor je klaar staat met een open en tolerante blik. Een ingesteldheid die we tegenwoordig niet meer als vanzelfsprekend ervaren, maar waar heel wat kracht in schuilt. Net die paradox, vormt de basis voor heel wat van onze teksten.
Hoe kunnen we ons jullie muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Eind 2017 kregen we de kans om deel te nemen aan Rockvonk, het provinciale muziekconcours van Vlaams-Brabant. Grappig, want op het moment dat we geselecteerd werden, waren we nog volop op zoek naar bandleden om onze band vorm te geven. Uiteindelijk slaagden we erin de publieksprijs mee naar huis te pakken. Een fantastische erkenning, zeker omdat we nog maar net bezig waren. Vanaf daar ging de bal stilletjes aan het rollen. Twee jaar en heel wat optredens later staan we hier. En of het naar meer smaakt!
Wanneer kwam het besef dat muziek spelen jullie passie is?
Als afzonderlijke muzikanten zijn we ongeveer ons hele leven al bezig met muziek. Van klassieke rockgitarist over ‘homeschooled’ drummer tot geschoolde zangeres, iedereen heeft zo z’n eigen achtergrond. Dat maakt ons project ook net zo sterk. Iedereen brengt z’n eigen expertise en invalshoek aan de dag. Dat die combinatie van stijlen leidt tot een gemeenschappelijke deler in de vorm van Moody Mae, is alleen maar mooi meegenomen! (lacht)
Wat maakt volgens jullie de Belgische muziekscene uniek, of is die helemaal niet uniek?
Onze Belgische muziekscene is een pareltje! De laatste jaren lijkt België zich ook open te stellen voor een heel breed scala aan stijlen. De samenwerkingen die daaruit voortvloeien, zijn om vingers en duimen van af te likken. Zo zag ik deze zomer Zwangere Guy een guest-performance doen op Jazz Middelheim tijdens de set van Beraadgeslagen. Dat zo’n samenwerkingen tout court ontstaan, toont aan dat het goed gaat met onze Belgische scene.
Wie zijn voor jullie inspiratiebronnen en hoe kan jullie muziek het best omschreven worden?
Dat is standaard de vraag met het meest ruime antwoord. Naast heel wat hiphopinvloeden (Nas, IAM, Anderson. Paak, Odissee, etc.), rekenen we heel wat verschillende muzieklegendes tot onze grote voorbeelden. Jazz -en funkhelden als Dizzy Gillespie, Thelonious Monk en, recenter, Funkadelic mogen niet in het rijtje ontbreken. We omschrijven onze muziek zelf als ‘fusion hiphop’, een
kruisbestuiving van heel wat verschillende stijlen die, in the end, samenkomt
in hiphop met invloeden van funk, jazz en soul.
Met welke band of artiest worden jullie vergeleken, ook als jullie dat absoluut niet willen?
Goh, ik denk dat we in alle vergelijkingen wel iets proberen te vinden. Meestal lukt dat ook redelijk, op een enkele keer dat iemand ons vergeleek met Die Antwoord na. Niet om te haten, maar qua uitwerking en feel ligt dat toch érg ver van ons af.
Voor welke band willen jullie graag het voorprogramma spelen en waarom?
Er zijn veel bands waarvan we graag een voorprogramma zouden spelen. Odissee blijft een groot voorbeeld, dus het podium met hem kunnen delen, blijft een droom. The Roots, zeker ook één van die bands waar we ontzettend veel bewondering voor hebben. Maar ook in eigen land barst het van het talent. Moest blackwave. nog op zoek zijn naar een voorprogramma voor één van hun clubshows, zijn we sowieso willing and able!
Wat maakt jullie anders dan andere bands?
Ik ben er zeker van dat we met onze muziek mensen zowel een zorgeloze, leuke tijd doen kunnen beleven, als hen, met een krop in de keel, existentieel peinzend naar huis kunnen laten gaan. Dat is de kracht van onze muziek. Voor de luisteraars die zonder al te veel opletten een funky groove willen horen, tot de meerwaardezoekers, die bewust op zoek gaan naar de maatschappelijk geëngageerde boodschap in onze teksten, er zit voor iedereen wel iets in onze muziek. De energie en goesting waarmee we op het podium staan, werkt ook aanstekelijk, dus wie zin heeft in een work-out, ook heel welkom.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor de band?
Dit najaar duiken we opnieuw de studio in, om onze eerste ep af te werken. Da’s een belangrijke! Verder spelen we binnenkort onze eerste show in Nederland en volgend jaar op Maanrock, waar we ook heel hard naar uit kijken.
Welk album kunnen jullie ‘on repeat’ beluisteren?
Distant Relatives van Nas & Damian Marley staat best hoog op de lijst. De chemie tussen die twee artiesten is echt ongelofelijk! Qua lyrics heb ik alle albums van Nas redelijk plat gedraaid.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Oef… moeilijk te zeggen. Één favoriete plaat zal er niet zijn, maar Check The Rhime (A Tribe Called Quest) moet qua hiphop toch heel dichtbij komen. Frank Sinatra heeft zo ongeveer alles wat hij aanraakte in goud veranderd, dus daaruit kiezen wordt moeilijk (haha). Een all-time favorite… ‘I wanna be like you’ in de originele versie van Louis Prima. Om duimen en vingers van af te likken!
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste aan muziek is de kracht die ervan uitgaat. Zelfs zonder woorden kan muziek mensen raken. Die kracht is ‘to be used wisely’ door iedereen die ermee bezig is. Het kan je dat heroïsche gevoel geven een fantastisch mens te zijn, of je het gevoel geven alsof de wereld rond je instort. Het geeft ons de mogelijkheid mensen aan te spreken en alles in perspectief te plaatsen. Het minder mooie kantje van muziek is de hele ratrace die erbij komt kijken. In een overvloed aan artiesten, wil iedereen er tussen uit springen, koste wat het kost. Het zou sterk zijn, moest het netwerk van bands onderling nog uitgebreider worden. Alleen lijkt dat in de praktijk vaak erg moeilijk.
Met wie zouden jullie het niet erg vinden om 8 uur in een lift te zitten en waarom?
Gewoon met de hele band? Dan kunnen we eindelijk al die ideeën voor nieuwe nummers verder uitwerken. Ohja, Pharell mag er ook altijd bij, qua producing kan dat wel tellen.
