De 23-jarige Daniel Garcia heeft Spaanse roots, komt uit Genk en is gepassioneerd door het leven en muziek. Onder de naam Chico maakt hij een combinatie van hiphop, rap, trap en r&b waarmee hij zijn pijn wil delen en anderen motiveren. Op vrijdag 29 september kan je hem aan het werk zien in Jeugdcentrum De Bilding in Bilzen.
Hoe ziet je muzikale geschiedenis er uit?
Ik kom van rappen met vrienden in de buurt, ik zie al die mensen niet meer. Ik heb veel moeten achterlaten voor mijn muziek om te zijn waar ik nu ben. Ik was al goed in freestylen en velen wisten ervan. In mijn privéleven heb ik veel meegemaakt als jongen van 22 en die pijn zette ik om in teksten schrijven en poëzie wat heel natuurlijk uit mij kwam. Iemand ontdekte mij en gaf me de kans om in een studio mijn eerste track op te nemen, de rest is geschiedenis.
Wanneer wist je dat muziek spelen je passie is?
Al sinds klein. Mijn ouders zongen elke dag in het bijzijn van mij en ik kan me niks anders herinneren dan dat. Mijn mama danste met mij toen ik nog heel klein was en muziek zit gewoon in mij. Ik luisterde al van kleins af aan naar Michael Jackson of andere grote artiesten omdat dat mij in mijn ziel kon raken. Zoals iedereen luisterde ik op een dag naar een nummer waar ik heel toevallig op kwam, toen wist ik dat ik ook op die manier mijn pijn wou delen en uiten.
Wie zijn jou inspiratiebronnen en hoe zou jouw muziek het best omschreven worden?
Ik heb meerdere artiesten die mij hebben geïnspireerd, maar nu ik meer besef heb van de muziekwereld en alles om mij heen, besef ik dat je als artiest je eigen sound moet creëren en andere mensen moet kunnen raken met wat jij doet. Ik omschrijf mijn muziek als een muze die mensen het gevoel moet geven dat ze nooit alleen zijn, maakt niet uit in welke situatie ze zitten in hun leven. Mijn pijn delen is iets wat ik hoor te doen, zo is het niet anders.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
Met Nederlandse artiesten, maar ik weet dat vergeleken worden normaal is deze tijd omdat er altijd wel iets te zeggen valt over de creatie die uit jouw ziel komt.
Voor welke band wil je graag het voorprogramma spelen en waarom?
Ik heb niet echt iets of iemand waar ik een voorprogramma zou van willen zijn, ik neem al mijn kansen die ik krijg om mezelf te kunnen laten horen en zien.
Wat maakt jou anders dan andere bands?
Mijn sound en de pijn in mijn stem spreekt voor zich. Niemand is ik en ik ben niemand.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou?
Het uitbrengen van muziek en mijn optredens die binnenkort zullen volgen.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Er zijn zoveel mooie tracks, het kiezen van één nummer is onmogelijk. De tracks die mij zeker kunnen raken of terug kunnen brengen naar een bepaald moment, gevoel of fase in mijn leven, zijn vooral tracks uit het verleden die in rol hebben gespeeld op elk moment van mijn lijden..
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het creëren van de pijn in jouw ziel, iets wat niemand van je af kan nemen of kan aanraken. Dit is je eigen kunstwerk die je met de mensen kan delen, ook al kunnen de luisteraars jouw pijn niet voelen ze kunnen zich in je verplaatsen. Het minst mooie vind ik de muziekwereld zelf, veel kan ik er niet over zeggen maar het is iets wat niet te veranderen is. Iedereen die dit leest: de goedhartige zullen winnen aan het eind, de fake ones zullen hun straf wel krijgen. Geen zorgen, hou je hoofd omhoog en blijf doorgaan. Nu ben ik nog niets maar ik zal bewijzen dat als je doorgaat en streeft naar wat je zoekt zal het jou vinden. Stay blessed & behoud faith,
