Maggot Heart is een band uit Berlijn, bestaande uit Linnéa Olsson (zang en gitaar), Olivia Airey (bas) en Uno Bruniusson (drums, ook In Solitude). De uit Zweden afkomstige Olsson is de spilfiguur die alvorens ze met Maggot Heart begon, al in Grave Pleasures, The Oath en Sonic Ritual speelde. Tegelijk was ze muziekjournaliste en vertaalde een boek van en over Ozzy Osbourne.
Sinds 2017 is er Maggot Heart, met uitvalsbasis Berlijn, zeker sinds ze besloot om niet meer, zoals op debuut, Dusk To Dusk, alles zelf in handen te houden maar echt een band te vormen. Een trio, dat voor hun derde langspeler, dit Hunger, nog de hulp kreeg van Jan Groppel (trompet), Lars Zander (tenorsaxofoon) en pianist Fabien de Menou. Die drie duiken zo nu en dan op in de acht nummers van het album.
Stevige rock die lichtjes aanleunt bij metal die vooral draait rond de krachtige stem van Olsson is wat we te horen krijgen. Minder dan we hadden verwacht eigenlijk, gezien de band een split uit heeft met Okkultokrati (Rapid Eye, 2021), een band die we hoog in het vaandel dragen.
We kochten indertijd dan ook het album voor de drie nummers van Okkultokrati, zelfs al zijn die niet van de beste die de band ooit maakte. Maggot Heart moest opboksen tegen het geweld maar hun bijdrages deden het wonderwel goed.
Op dit Hunger krijgen we vooral de indruk dat de band van te veel walletjes tegelijk wil eten. Een beetje punk, een beetje postpunk, wat noiserock en ietwat ordinaire hardere rock met een zangeres die echt wel wat in haar mars heeft maar het komt er nooit echt uit. Een beetje alsof ze willen meesurfen op het succes van anderen, van Earthless tot Amyl & The Sniffers.
Het zal, wat ons betreft dan toch, bij wensen blijven. Daarvoor zijn de nummers die we horen niet sterk genoeg en staat er geen echte oorwurmp op. Te veel de middelmaat en daar kunnen we op termijn maar weinig mee. Geef ons maar Sylvia Juncosa, die kon dat indertijd veel beter.
