De Brusselse Anysa Grammenoudis houdt van Lauryn Hill, Stevie Wonder, Arctic Monkeys, Amy Winehouse en Rihanna en brengt als singer-songwriter dan ook overtuigende pop en r&b. Je kan haar live aan het werk zien tijdens de voorrondes van Sound Track op 5 oktober om 20 uur in JH De Schakel in Sint-Lambrechts-Woluwe, Brussel. Anysa zou een vurige stem en het hart op de tong hebben en met zo’n jonge muzikante maken wij graag kennis in dit interview.
Waar komt de naam vandaan en stel je maar eens voor!
Ik heet Anysa. Ik zou niet snel een artiestennaam kunnen kiezen. Ik zou er waarschijnlijk 2 jaar later spijt van hebben. Ik ben geboren in Brussel, ik woon en werk hier nu, maar heb het grootste deel van mijn leven in Vilvoorde doorgebracht.
Hoe moeten we jouw muzikale geschiedenis tot nu voorstellen?
Ik ben beginnen meedoen aan open mics zo’n 4 jaar geleden en vanaf dan is de bal aan het rollen gegaan: je speelt ergens en wordt opgepikt. Ook heb ik aan een paar wedstrijden deelgenomen met redelijk goeie resultaten. Ik heb ook verschillende keren de kans gehad om met getalenteerde muzikanten samen te spelen terwijl ik zelf nog een amateur was. Veel van geleerd, met vallen en opstaan.
Wanneer besefte je dat muziek spelen je passie is?
Ik zing al zo lang als ik me kan herinneren. Toen ik jong was en mensen vroegen wat ik wou worden zei ik altijd met lichte schaamte: zangeres. Ik was een heel verlegen kind, dus in mijn hoofd was dat nooit een echte optie een kijk nu! De jonge versie van mezelf zou fier zijn, maar ook een beetje gechoqueerd.
Wat maakt de Belgische muziekscene uniek denk je, of is die helemaal niet uniek?
Die is zeker wel uniek. Ze is de laatste jaren precies ook een pak breder geworden. Ze is eindelijk écht de urban muziek scène aan het omarmen. I love it. Belgen zijn altijd al speciaal geweest. Ze houden niet van ’typisch’ denk ik, er moet altijd een hoek af zijn.
Wie zijn jouw inspiratiebronnen en hoe zou je je muziek zelf omschrijven?
Ik hou van Lauryn Hill, D’angelo, Hiatus Kaiyote, Arctic Monkeys, Amy Winehouse, Jeff Buckley, James Blake, … Mijn eigen muziek focust hard op lyrics. Het is een mengeling van pop, r&b en soul en ik heb een voorkeur voor natuurlijke klanken en echte instrumenten.
Met welke band of artiest word je vergeleken, hoewel je dat absoluut niet wilt?
Goh, absoluut niet willen is veel gezegd, maar ik krijg soms Selah Sue. Wat ik eerst vreemd vond omdat ik nooit bewust naar haar muziek heb geluisterd. Begrijp me niet verkeerd: ik ben geen hater, ik luisterde gewoon naar andere dingen. Wij hebben beiden wel dezelfde inspiratiebron, zoals Lauryn Hill. Dus als mensen dat nu zeggen, denk ik dat ze de gelijkenis met Lauryn horen, want die vergelijking heb ik ook al een paar keer gekregen.
Voor welke band zou je eens graag het voorprogramma willen spelen en waarom?
Ik had zo graag het voorprogramma van Jordan Rakei in de AB gespeeld en even leek het of ik die kans zou krijgen. Helaas had hij zelf al iemand mee. Maar goed ook, want de voorronde van Sound Track valt samen met zijn show! Het universum gunt me gewoonweg geen Jordan Rakei. Hopelijk wel andere dingen.
Wat maakt je anders dan andere bands denk je?
Ik denk dat ik tekstueel heel eigenzinnig ben. In mijn humor zit veel zelfspot en overdrijving. Ondanks dat ik vaak én luid lach, kan ik toch een heel donkere kijk hebben op alles. Het is daar een mengeling van. Soms zie ik mensen in het publiek lachen met mijn teksten en dan ben ik héél even gelukkig. Voor de rest vind ik het leven een hel. Haha.
Wat wordt de volgende (grote) stap voor jou als muzikante?
Ik ben nu bezig aan het opnemen van een ep. Ik heb nog nooit officieel iets uitgebracht.
Welk album kan jij ‘on repeat’ beluisteren?
Op dit moment alles van Hiatus Kaiyote. Beter laat dan nooit. Amai, ik trip echt op die band.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
The Miseducation of Lauryn Hill. Ik was heel jong en heb die plaat heel mijn leven door her-ontdekt. Omdat je volwassen wordt en in contact komt met liefde, verdriet en onrechtvaardigheid. Dat album heeft oneindig veel lagen. Als kind was ik gewoon verliefd op haar stem.
Wat is het mooiste en het minst mooie aan muziek?
Het mooiste is dat muziek een heel toegankelijke kunstvorm is. In mijn geval: zingen kost niks en je kan het altijd en overal doen. Het lelijke aan muziek is de hele industrie die er achter zit en dat je op vormen van opportunisme en egoïsme zal stuiten. Je moet daar aan wennen en uiteindelijk ga je er zelf deel van uitmaken. Hoe ver mensen daarin gaan verschilt van persoon tot persoon. Er is ook veel kritiek en afwijzing, maar dat vind ik soms net motiverend.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en waarom?
Mijn beste vriend Roy. Wij kunnen echt uren tetteren, in herhaling vallen en toch niet verveeld raken. We kunnen ook goed met elkaars kop lachen. Als het iemand bekend moet zijn: Charlotte Adigéry en Max Colombie. Ik hou van lieve, zachte personen en voor zo ver ik hen ken, lijken het schatten van mensen die ook interessante dingen te vertellen hebben én ze maken ook nog eens geniale muziek. Dat zijn rolmodellen voor mij.
Meer info over Sound Track vind je hier.
