Luminous Dash had een leuk gesprekje met de Nederlandse band Shiverburn die lekker tussen female fronted metal en alternatieve rock balanceert.
Hallo, in België zijn we nog niet zo vertrouwd met de naam Shiverburn. Ik zou zeggen grijp je kans en stel jullie voor aan onze lezers. In jullie thuisland Nederland doen jullie het wel meer dan aardig goed. Jullie stonden al op grote podia, hoe populair is Shiverburn daar?
We laten stapje voor stapje zien dat we geen band zijn die een tijdelijke hit willen scoren, maar eentje voor de langere termijn. Bijkomstigheden zijn daarbij dat we ons niet blind focussen op bijv. radiopromotie, maar juist het realiseren van een groter groeiende aanhang! Het is voor ons elke keer weer een privilege om mensen te verblijden met onze muziek/performance.
Jullie hebben net jullie debuut Road To Somewhere uit, een plaat die meteen de veelzijdigheid van de band toont. Jullie willen duidelijk niet in een hokje belanden.
Onze band heeft een duidelijk beeld van de muziek die we willen maken, de zogenaamde ‘American Rock’. We zijn uiteraard niet te beroerd en vinden het erg leuk om binnen dit spectrum verschillende uitersten op te zoeken. Bij elk gevoel hoort een andere melodie en verschillende teksten vragen om verschillende songs.
Straalt de titel van de cd positivisme uit? Ik bedoel heel wat bands zouden opteren voor Road To Nowhere als nergens te opteren, maar bij jullie leidt de weg wel ergens naar toe….
Toen we met Shiverburn begonnen was er al meteen een duidelijk beeld van waar we naartoe willen, iets wat alleen te bereiken valt met hard werk en toewijding. De teksten in de nummers zijn erg persoonlijk en bleken achteraf allemaal een gelijke boodschap te hebben, namelijk ‘You can’t change who you are’. Hetgeen wat we daarmee proberen te zeggen, iets wat we allemaal ervaren hebben, is dat ondanks dat de maatschappij iedereen een sticker probeert op te plakken (een masker voorhouden) dat je niet bang moet zijn om jezelf te zijn. Iedereen is mooi van zichzelf, dus wees niet bang om je dromen achterna te gaan!
Laten we maar een kat een kat noemen, de hoofdattractie van de band is zonder meer de stem van Sanne Heuyerjans. Ik veronderstel dat haar geluid ervoor gezorgd heeft dat Shiverburn regelmatig als female fronted goth metal wordt beschouwd, niet?
Wanneer je eigen muziek maakt wil men maar al te graag je vergelijken met andere (gevestigde) bands. De vergelijkingen die men vaak treft zijn onder andere bands als Delain, Within Temptation en Anneke van Giersbergen, wat er vaak voor zorgt dat men neigt naar het female fronted (goth) metal genre. We vergelijken onszelf daarentegen eerder met bands als Halestorm, Paramore en 3 Doors Down.
Over goth metal gesproken. Op Mistake speelt Ruud Jolie van Within Temptation mee, hoe hebben jullie die kunnen strikken?
Tijdens het opnameproces met Robin van Loenen hebben we veel nagedacht over het mogelijk werken met een gastartiest op ons album. Er waren een heel aantal kandidaten, maar geen die zo geschikt was om een vingerlikkende solo in te spelen als Ruud. Het geluk was dat we zelf al redelijk kort lijntje naar Ruud hadden, waardoor het alleen even wachten was op het (snel aanwezige) enthousiasme van Ruud, wat dubbel en dik beloond werd!
Natuurlijk hebben jullie ook dromen, vertel ons jouw ultieme droom op muzikaal vlak...
De droom van de band is om in de loop der jaren een gevestigde band te worden binnen en buiten Nederland (en zelfs Europa), zodat we zoveel mogelijk mensen kunnen inspireren en vermaken. We maken onze muziek met de grootste plezier en overtuiging, iets wat we hopen dat andere mensen ook oppakken.
Het is geen mooie vraag, maar zouden jullie zelf in een situatie als Within Temptation terecht willen komen. Ik bedoel de band is megapopulair, en dat brengt zonder meer dagelijkse stress met zich mee.
Op het moment dat je dromen zoals de onze uit durft te spreken weet je wat er te wachten staat als deze verwerkelijkt worden. Er zijn altijd keerzijdes aan bekendheid, maar deze zijn met de juiste aanpak om te buigen tot positieve elementen. Het voordeel van bekender worden is dat hoe bekender je wordt, hoe meer mensen je kunt bereiken en hoe meer mensen je dus ook kan meenemen in je droom.
Als ik het goed begrepen heb, hebben jullie ook al een Europese toer achter de rug zonder de steun van een platenfirma. Ik veronderstel dat dit niet bepaald een lachertje is om dit op poten te zetten, om maar niet van de nodige moed te spreken.
Afgelopen jaar zijn we tijdens/voor het opnameproces in contact gekomen met Menno Kappe (voorheen werkzaam bij Roadrunner), die ons graag wilde helpen de volgende stap te zetten in onze carrière. Na een aantal meetings besloten we te gaan zoeken naar een touroptie, die dankzij Menno redelijk snel gevonden was. Toen Menno ons de optie ter gehore bracht hoefden we niet lang na te denken en zijn we er vol voor gegaan. Naast het feit dat een tour erg goed is voor de groei/bekendheid van de band heeft het er ook voor gezorgd dat we naar buiten en binnen toe erg gegroeid zijn.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Gerrit: Ondanks dat ik groot fan ben van Queen, ga ik toch kiezen voor een redelijk recent album: Drones van Muse. Ik hou van de complottheorieën van Matthew Bellamy en zijn waanzinnige zang en gitaar-/pianospel. Het laatste album van deze artiest laat precies zien waarom Muse een band is om niet te vergeten.
Sanne: Ik noem met alle overtuiging het album #1 van Marco Borsato. Wellicht iets wat je helemaal niet zou verwachten, maar de teksten, melodieën en de manier waarop hij zijn muziek overbrengt vind ik indrukwekkend goed.
Martijn: 3 Doors Down – Away From The Sun is 1 van de platen waar ik verliefd op werd toen ik nog maar net de gitaar tussen mijn vingers kreeg. Ik heb toen alle nummers kei hard geoefend. Nog steeds vind ik dit de best geproduceerde plaat van 3 Doors Down. Dat heeft deels te maken met de gitaar sound die ze toen gebruikte en eigenlijk niet meer toegepast hebben op hun nieuwere albums.
Luigi: Dark Horse van Nickelback. Deze plaat blijft goed, heeft alles in zich. Van stevige 4 on the floor rocksongs tot prachtige ballads. De diversiteit maakt het zo dat ik deze plaat van voor tot achter kan blijven luisteren en niet verveeld raak. Het mooie vind ik ook dat het van diepe en emotionele teksten tot feel good fun teksten gaat op Dark Horse. Classic!
Erwin: Rammstein is één van mijn favoriete all-time bands, zowel live als op de plaat. De muur van geluid en sfeer die deze band creëert heeft mij van jongs af aan weten te inspireren. Het album dat het meeste impact op mij heeft gehad is Reise Reise uit 2004. De kracht, energie, doordachte metaforen en vleugje humor is datgene dat deze plaat mijn all-time favorite maakt.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Gerrit: David Bowie. Hij mag dan recent overleden zijn (R.I.P), maar als hij terug kon komen voor deze autorit zou ik erg graag visies over de muziek uitwisselen. Hij is het icoon van jezelf opnieuw uitvinden en ik zou graag van hem leren.
Sanne: Dit heeft eigenlijk niet veel met muziek te maken, maar ik zou het niet erg vinden om 8 uur lang met de mensen waar ik van hou in een lift opgesloten te zitten. Meestal ontstaan er dan erg goede en diepgaande gesprekken, waardoor je toch nog dingen van die persoon te weten komt, ook al ken je die persoon al door en door. Ik als psycholoog vind dat zeker interessant.
Martijn: Ik zou wel 8 uur kunnen jammen in een lift met Chris Henderson, dik prima
Luigi: Richard Marx, iok vind hem een geweldige songwriter. Zou het graag met Richard hebben over zijn visie op songwriting. Hij schrijft voor zo veel verschillende artiesten en weet elke keer weer met iets moois te komen. Zou natuurlijk helemaal super zijn om met hem te co-writen, weet zeker dat er met hem wat awesome nummers geschreven kunnen worden in die 8 uur!
Erwin: Er zijn veel personen met wie ik het niet erg zou vinden om 8 uur in een lift te zitten. Het zou me echter fantastisch lijken om hier samen met Dave Grohl te zijn. Ik zou graag met hem een biertje drinken.
