How Many Roses. Zo heet de nieuwe ep van Rumours. Een ep met vijf songs waarop de band met verve benadrukt dat ze één van de beste (en waarschijnlijk ook één van de meest koppige) bands van dit land zijn. Een pad dat de laatste maanden niet over rozen liep (oh ironie!), maar het leverde wel een prachtplaat en een band met toekomst. Tegenover ons zitten Hannah Vandenbussche en Stefanie Mannaerts voor tekst en uitleg.
Laten we eerst naar het verleden teruggrijpen met Megamix. Hoe kijk je daar op terug?
Hannah: Zeer goed eigenlijk. Het was wel een moment waarop er dingen misliepen, maar tot op vandaag krijgen we er nog altijd goede reacties op. Het voelt ook niet aan als iets dat ver weg is, en we hebben er ook enorm veel uit geleerd, bijv. qua songs schrijven.
Stefanie: Ook als band hebben we er veel uit geleerd hoor.
Hannah: Inderdaad. Het zet ons ook schrap voor de toekomst omdat we weten dat het goed komt als we er echt voor gaan. Maar in feite heb ik Megamix de laatste tijd niet zo veel meer beluisterd. (lacht)
Stefanie: Ah, ik heb hem twee weken geleden nog eens opgelegd. Toen de plaat uitkwam was er wel wat pers rond de release, maar de erkenning kwam eigenlijk tien maanden later toen hij in allerlei eindejaarslijstjes opdook. Vandaag stonden we bijv. weer in zo’n lijstje, nr.19 van de beste vijftig Belgische platen van de afgelopen twintig jaar. Toen de plaat uitkwam hadden we dat gevoel niet.
Megamix is eigenlijk op een vreemde manier tot stand gekomen. Toen de nummers nog niet af waren besloten we om naar Ibiza te trekken en daar een heleboel clips te gaan opnemen, en het is op dat moment dat we de songs ook hebben afgemaakt. Een coole manier, toch? Door Megamix zagen we elkaar ook twee maanden elke dag aan een stuk, terwijl dat daarvoor bij één repetitie per week bleef. We hebben toen echt tegen de tijd gewerkt om alles af te krijgen, het was een zeer intense opdracht.
Zelf vind ik dat Megamix meer aandacht verdiende, heb je nooit het gevoel gehad dat het een gemiste kans was?
Stefanie: Ergens wel, maar je kan er niet omheen dat er soms dingen fout lopen. We waren een jonge band en soms loopt er wel iets mis in de organisatie. Weet je, er zijn twee soorten groepen. Enerzijds heb je de bands die alles doen en die respons krijgen en anderen krijgen die niet. Daarmee bedoel ik bijvoorbeeld het belang van een sterk promoteam achter je. Nu krijgen we bijvoorbeeld reacties van mensen die door How Many Roses ook Megamix hebben beluisterd.
Rumours klinkt heel professioneel, maar tegelijkertijd is er ook de drang om zeer DIY te zijn. Het feit dat jullie destijds voor het label Live Fast Die Young hebben gekozen is daar een goed voorbeeld van. Dat contrast, is dat eigen aan Rumours?
Hannah (lacht): Ik denk dat wij als persoonlijkheden mensen aantrekken die wel de beste intenties hebben, maar net niet over de juiste professionele doelkracht beschikken om ons tien stappen vooruit te helpen. En dan zitten we met dat contrast, want natuurlijk willen we iemand hebben die de beste intenties heeft, maar anderzijds heb je die drang naar dat noodzakelijk stapje verder. Rumours is dan ook een band die we op lange termijn bekijken. Het is niet zo belangrijk om te weten waar we nu staan, wel waar we binnen pakweg tien jaar kunnen staan. We hebben tijd om te groeien, en dat is dan weer een voordeel aan Rumours. We worden gepusht om zelf een verhaal te maken, want niemand anders gaat dat doen voor ons. Dat kan een voor- of een nadeel zijn, maar het maakt de vechtlust er alleen maar groter op.
Waarschijnlijk is jullie hoogtepunt uit de Megamix-periode jullie fenomenale optreden in de Sint-Jacobskerk in Gent. En dan was er het concert in de Gentse Minard waarbij jullie Megamix wilden vieren, maar in de set stierven bijna alle nummers van de plaat… Raar toch?
Stefanie: We hebben gewoon belachelijk veel nummers. Wat we uitbrachten is niet meer dan pakweg één tiende van wat we in totaal hebben. Iedere band heeft wel hetzelfde verhaal, denk ik. Op het moment dat je je plaat hebt uitgebracht is het verhaal voor jezelf zo goed als afgelopen. Toen Megamix een jaar uit was, hadden we eigenlijk al enorm veel nieuw materiaal gemaakt, en op dat moment hadden we die plaat ook al zo’n 40 keer gespeeld en ik denk dat we op dat moment gewoon van de plaat wilden afstappen. Bedankt Megamix, maar het was goed geweest. (lacht)
Hannah: Soms denken we te snel dat de buitenwereld met ons verhaal mee is, maar vaak is dat niet zo, omdat we dikwijls in ons eigen cocon bezig zijn. We hebben er niet over nagedacht hoe dat zou overkomen, het was gewoon een intense periode.
Toen was er radiostilte.
Stefanie: Wel, na de Minard was er nog een show, maar toen werd het inderdaad stil. Er zijn wat dingen misgelopen, en in mei waren we vrij snel met drie. Alleen ik, Hannah en Jonas waren er toen nog. Rumours is eigenlijk een zeer emotionele band, en in die zware periode hebben we enorm veel gewerkt om die moeilijke dingen proberen te verwerken.
Hannah: Het feit dat we niet met zijn vieren zijn geëindigd heeft ons leven volledig op zijn kop gezet.
Stefanie: Het was een periode van twijfel. Gaan we verder met drie? Blijft Rumours bestaan? Doen we ooit nog iets? Allemaal vragen waar we geen antwoorden naar zochten, we zijn gewoon keihard beginnen werken aan een nieuwe plaat die dan af was in september. Maar de zwaarste klop moest eigenlijk nog komen… (stilte)
Hannah: De plaat vertelt alles over het hoe en het waarom.
Er was toch wel een vrees dat het afgelopen was met Rumours…
Hannah: Vaak is het zo dat als er één parel van de ketting valt, dat alle andere parels ook verschuiven. Ik begon dan ook alles in vraag te stellen. Het gevoel dat je krijgt als je weet dat je voor veel hebt gevochten, en daarna denkt dat het beter is om alles op te geven. Vele andere bands hebben dat ook, maar gelukkig ben ik zo iemand bij wie opgeven niet echt in het karakter zit. Het verbazingwekkende achteraf is dat ondanks alle miserie onze muziek beter klinkt dan ooit, en dat we ook weer een stap vooruit hebben gezet. Maar het is en blijft een gevecht, omdat je verplicht bent om heel wat dingen aan de kant te zetten om zoiets te kunnen realiseren. Het is ook wederom een tijd geweest waaruit we veel hebben geleerd, bijvoorbeeld dat we emotioneel sterker in onze schoenen moeten staan.
Er is dus ook aan gedacht om Pieter-Jan te vervangen.
Stefanie: Dat is gebeurd, ja.
Hannah: Er is iemand anders ja, maar het woord vervangen mag je niet gebruiken. Pieter-Jan kan je niet vervangen.
Stefanie: Gewoon een nieuwe aanwinst die beter is uitgedraaid dan we zelf ooit durfden te hopen. Ik kan me ook geen leven zonder Rumours bedenken zonder er eerst alles te hebben uitgehaald. We zijn ook een band die al zoveel gegeven heeft, en voor ons was het een vaststaand feit dat we geen stap terug wilden zetten. Ook niet op livevlak, en daarom moest ik op mijn eerste beslissing terugkomen, dat Rumours niet met drie verder kon.
Hannah: En dan was er Jan Berckmans. Die speelt ook bij Universe, en zat vroeger ook bij Atlas.
Stefanie: Het leuke eraan is dat het ook echt klikt tussen Jonas en Jan. Een band moet meer zijn dan zomaar wat talent samenbrengen.
Hannah: We zijn dan ook mensen die eerder emotionele dan rationele keuzes maken. (lacht) Een bijkomend voordeel is dat Jan voor een nieuwe, frisse wind zorgt.
Het vertrek van Pieter-Jan was niet de enige tegenslag. Ook Live Fast Die Young was aan het einde van zijn verhaal gekomen. Een tegenslag met een positieve kant, want plots was daar sentimental. Daar waar Live Fast Die Young een typisch Gents verhaal was, is sentimental een echt Belgisch verhaal zelfs met internationale uitlopers.
Stefanie: Dat is waar. Ik ben echt blij dat we kunnen samenwerken. De interesse ligt al een tijdje bij hun. Toen Whispering Sons nog niet zo groot was als nu, hadden we bijvoorbeeld Rumours Invites waarbij we de Whispering Sons hadden uitgenodigd en ik herinner me dat Kobe zeer enthousiast was over Infant. Hannah wilde geen plaat uitbrengen zonder label en ze besloot om Fenne te bellen, en uiteindelijk bleek dat zij dat zelf ook wilde.
Hannah: Rumours blijkt ook niet zo gemakkelijk te passen in het Belgische muzikale landschap. Ik kan niet in mensen hun hoofd kijken, en ik denk dat je ervan houdt of niet. Ook zijn er commercieel gezien voor enkele mensen wel wat barrières. We stralen ook een zekere koppigheid uit. Dat maakt het er zeker allemaal niet makkelijker op. Daarom denk ik dat het gemakkelijker is om samen te werken met iemand die een duidelijke visie heeft. Waarschijnlijk heb ik al verschillende keren tegen mijn eigen schenen geschopt door eerlijk te zijn. Anderzijds kun je je afvragen waar de lijn ligt.
Stefanie: Zoals gezegd hebben we een horrorperiode achter de rug en hebben we meer dan zes maanden gewerkt om alles te fiksen. Door met sentimental in zee te gaan is er geen afbreuk in onze muziek. How Many Roses is weliswaar een tussenfase, in de zin dat het geen 60 minuten muziek is, maar het vertelt wel hoe het met Rumours is misgelopen. Hannah zegt altijd dat je nooit een stap terug mag zetten. Vorig jaar waren het zeven achteruit en nu gaan we tien vooruit!
Een nieuwe ep, een nieuw begin?
Hannah: Ja, graag. Ik weet niet of helemaal opnieuw beginnen wel bestaat, maar ik wil wel een evolutie maken met Rumours.
Stefanie: Met de nieuwe ep hebben we onszelf een standaard opgelegd die daarvoor niet bestond. We dachten het wel…
Hannah: Het was niet alleen mijn pijn, maar de pijn van iedereen die geuit is op de nieuwe ep.
Het is wederom een triestige plaat geworden dus…
Stefanie: Ja, maar er zit een sprankeltje hoop in.
Rumours is in feite altijd triest. Is triestheid eigen aan Rumours?
Hannah: Ik ben dus altijd triest. Jezus! (lacht). Ik hoop niet dat tristesse een eigenschap is van Rumours. Ik zou heel graag een deeltje triestheid achterlaten, dat wilde ik doen met Megamix maar zoals het leven is, zat er nog een stuk verdriet aan te komen. We hebben dat niet voorzien, integendeel. Hopelijk wordt de nieuwe plaat wat gelukkiger, maar naar het schijnt werken gelukkige platen niet.
Stefanie: Ik denk dat het bij elke vorm van kunst een kwestie is van iets van je af te schrijven of van je af te schilderen. Ik heb het eens opgezocht, maar er is bijster weinig kunst over supergelukkige gevoelens. Als je je slecht voelt, weet je exact wat je moet schrijven want je weet waar het zeer doet. Ik vind dat je dat onmiddellijk hoort bij Rumours als het met iemand minder gaat.
Hannah: Ik heb daar nog niet veel over nagedacht, maar vaak schrijven artiesten een trauma niet van zich af door één plaat. Het is meer een levenswerk an sich en dat merk je bij vele artiesten. Vaak is er een rode draad van verdriet. Ik denk dat we allemaal wel willen dat alles goed gaat, maar in het leven gaat het vaak anders. Maar wij willen het op één of andere manier anders gebruiken, en dus niet op onze kamer gaan zitten en er niets mee doen.
Een break-up plaat dus met een zekere catharsis. Heb je door How Many Roses dat verdriet kunnen verwerken?
Hannah: Deels wel.
Stefanie: Wat er toen echt veranderd is bij Rumours, behalve de shit, is dat de muziek tot aan het mixingproces op de eerste plaats stond. Voor één keer was dat de eerste prioriteit. Er was maar één doel en dat moesten we bereiken.
Opgenomen met drie en nog nooit klonken jullie zo sterk. Leg uit.
Stefanie: Ik denk gewoon dat we veel uit Megamix hebben geleerd.
Ik hoor vooral dat jullie sterk livegeluid meer op How Many Roses uitkomt.
Stefanie: Dat was eigenlijk ook ons doel. Megamix was eigenlijk één verzameling demo’s met een andere sound. Maar bij How Many Roses wist Hannah bijvoorbeeld perfect hoe ze wilde dat haar vocals zouden klinken. Zelf wist ik hoe die synth of die bassynth moest zijn. Het moest ook allemaal veel consistenter klinken. Jonas heeft veel mixing- en producerswerk op zich genomen. Ik voelde dat Jonas nu hij de enige man in de band is, ook niet afwachtend was.
Hannah: De dynamiek werkte echt wel, en ook met de mixing hebben we het anders aangepakt. Zander Macharias heeft onze muziek nu gemixt. Hij wilde dat eigenlijk al bij Megamix doen, maar we waren te koppig en we wilden het gewoon zelf proberen. Met de testmix waren we ongelooflijk blij en we hebben met ons allen zitten finetunen, en ook de mastering van Laurens Grossen was zeer goed.
Stefanie: Niemand stelde zich vragen, we wisten precies wat we deden. Op alle vlak, qua zang of qua teksten… iedere zin die Hannah zong was gewoon waar. Daardoor kwam er ook meer plaats voor de vocals van Hannah. Heel wat partijen zijn daardoor gesneuveld.
Hannah: Die ruimte had ik ook wel wat gemist op Megamix.
How Many Roses is dus geen eindpunt.
Hannah: We gaan nu wat meer met singles werken. Met een plaat moet alles één geheel zijn, maar met een single kun je onmiddellijk naar buiten treden. Uiteindelijk is dat iets wat vele elektronische bands doen.
Stefanie: We gaan verder doen waar we goed in zijn, en dat is veel nummers maken. En veel spelen! Bij singles is er ook veel minder druk qua promo. Singles zijn ook een verhaal van nu, en niet iets waarover je bijvoorbeeld zes maanden later niet meer wil zingen. Dit jaar had ik maar één kopzorg en dat was Jonas en Hannah.
Bedankt en we kijken uit naar meer!
