Roza Parks heeft met First We Kiss weer een sublieme single afgeleverd met een iets ander geluid dan anders. Zanger/gitarist Roel Vanbuel is helaas één van de ongelukkigen die het coronavirus heeft opgelopen. Wij spraken met hem (vanop afstand) over de toekomst van Roza Parks.
Voor jullie nieuwe single First We Kiss hebben jullie gekozen voor een meer elektronische aanpak, wat was de reden hiervoor?
Veranderen van spijs doet eten. Experimenteren met wat drumcomputers en electrosounds op computer bleek voor ons alvast wel te werken, dus hoppakee. En eigenlijk willen we gewoon los de dance-scene binnen vliegen, maar dat gaat niet van vandaag op morgen…
Sinds het begin werken jullie al samen met Mario Goossens van Triggerfinger, wat is zijn invloed op jullie geluid en hoe zijn jullie ooit bij Mario gekomen als producer?
Never change a winning team. Mario weet perfect waar we naartoe willen, en experimenteert graag mee. In zijn studio ligt dan ook een arsenaal aan drumtriggers, effecten, etc waarop we ons kunnen uitleven. Bovendien amuseren we ons altijd rot als we aan het opnemen zijn bij hem, meer moet dat toch niet zijn.
De jaren 80 new wave heeft een grote invloed maar jullie staan ook open voor hedendaagse muziek. Maar blijkbaar ervaren jullie dat het niet simpel is om in één hokje geduwd te worden. Vinden jullie dat niet vreemd?
We hoeven echt niet in een hokje geduwd te worden. We spelen mee ‘on the margin of the map’. Kijk, we maken muziek omdat ons dat zuurstof geeft. Als dan één of andere nitwit ons absoluut wil labelen, dan mag dat. Ik heb La Esterella ook jaren een dark wave gevonden (lacht).
De thema’s van jullie songs zijn altijd wel heel donker. Heeft dit met de muziek te maken of bekijken jullie het leven van de donkere kant?
Voordat we ’s avonds in onze sarcofagen kruipen lachen we wel eens. Nee, het leven is een lachertje, en de teksten bouwen voort op de frustraties die we her en der oplopen. Wie ons ooit live gezien heeft, weet dat we niet goed gespeeld hebben als we niet veel gelachen hebben tijdens een show. Om nadien wenend naar huis te rijden.
In de jaren 80 was Limburg het mekka van de new wave met bands als Siglo XX, De Brassers en O Veux. Voelen jullie als Limburgse band dat jullie deze fakkel moeten overnemen? En leeft post-punk deze dagen nog in Limburg?
Ik denk dat Whispering Sons die fakkel nogal redelijk hard in hun pollen hebben zitten, zij houden de vlam op hun eentje al brandend. We voelen ons alleszins wel thuis in de puntschoenen-scene. Opgroeien tussen de kolenmijnen, dat geeft op zich al een gitzwarte basislaag af hé. Als wij daar dan wat grijstinten over draperen dan is het plaatje compleet. Ik denk trouwens dat die scene overal leeft hoor, Disorientations en Partisan bijvoorbeeld in Gent houden vast ook wel van een blokje antraciet.
Hoe gaan jullie als band om met de coronacrisis?
De laatste twee weken hebben we de coronacrisis gewoon even lichamelijk en geestelijk ondergaan, maar ieder doet zijn ding nog. Bart heeft met zijn garagesurfproject Stomachs net een plaat gereleaset, Dennis bouwt verder aan zijn studio, en Joris en ik sturen elkaar berichten dat we songs moeten schrijven.
Wat mogen we nog van Roza Parks verwachten in de toekomst?
Eind 2020 willen we een album klaar hebben. Er zijn twee nummers opgenomen, twee nummers zitten embryonaal in mijn hoofd en de rest mag nog komen. Joris, waar blijven die drumpatronen? Live spelen, zoveel mogelijk liefst! Voor de rest zien we wel, gezond blijven is voorlopig de hoofdzaak.
