Op zaterdag 16 februari staat Paul Lamont met zijn band Grand Blue Heron op de 12de editie van ons Luminous Fest in de Gentse Kinky Star. Hier zijn Paul’s antwoorden op onze legendarische tien vragen.
Welke rol speelt muziek in je leven?
Wow, wacht: ik probeer beknopt de lading min of meer te dekken. Muziek is voor mij de allesomvattende rode draad die loopt door vrijwel alles waar ik sedert mijn 17de heuglijke levensjaar mee bezig ben. Ik heb er mensen leren door kennen, reizen door gemaakt, adrenaline voelen door vloeien… Het is één van mijn voornaamste bronnen van vreugde, frustratie, plezier en ontdekking. Soms ben ik er te fanatiek mee bezig, soms niet fanatiek genoeg. Muziek, mijn lief en onze dochter, zijn de voornaamste ‘spices of life’.
Wat is de eerste plaat die je in je leven kocht?
De Gimme Hope 12inch van Legal Suffering. Via mijn nicht, die toen in de klas zat met de bassist. Ik ben toen trouwens van gitaar definitief overgestapt op bas door die gast. (Enfin, definitief is relatief. Ik speel terug gitaar nu).
Welke artiest of band heeft jou op het podium het meest geïmponeerd?
Veel te veel om op te noemen. Recentelijk nog Hot Snakes, vorig jaar David Byrne, Bruce Springsteen… Onlangs in Kortrijk nog Pink Room. Freddie & The Vangrails in de Kinky, Shame in de AB, euh, echt teveel om op te noemen. ’t Is een discipline waar immens veel mensen hun ding mee doen en zelfs met de 95 procent middelmatigheid die daarmee gepaard gaat, zijn er nog belachelijk veel artiesten die een podium of een opname echt kunnen omtoveren in een ervaring.
Noem drie bands of artiesten van dit moment die we in het oog moeten houden.
Blackup, Pink Room, Grand Blue Heron. Die laatsten zijn wel zeer chauvinistisch, naar het schijnt.
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
Tutu van Miles Davis. En de binnenhoes van Muddy Waters’ Electric Mud.
Allebei toevallig twee platen waardoor een groot aantal oldschool fans van die artiesten het aanvankelijk voor bekeken hielden, terwijl het toch ijzersterke schijven waren.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat ooit?
Er zijn wel een aantal platen waarvan het mij verwonderd dat niet meer mensen ze kennen. Wat bedoel je met ‘ondergewaardeerd’? Betekent dat dat de plaat niet verkoopt?
Die ene plaat van Mambo Chillum is er voor mij eentje waar meer mensen mochten naar geluisterd hebben. Steengoed! En nobel onbekend. Nu ja, ze waren natuurlijk al gesplit op het ogenblik dat de plaat uitkwam. Dat helpt natuurlijk niet!
Bal dans la tête van De Puta Madre, is er nog zo eentje: een klassieker, maar genre cultklassieker.
Wat is volgens jou de meest overgewaardeerde plaat?
Jean-Michel Jarre’s Unplugged Sessions en alles van Stevie Ray Vaughn uit de periode dat hij nog draailier speelde.
Welke plaat doet jou wenen?
Geen platen, maar nummers: I drink van Martha Gauthier, Your mother and I van Loudon Wainwright, Memphis, Tennessee van Chuck Berry… allemaal nummers waar ik een traantje moest van wegpinken toen ik ze voor het eerst hoorde. En als kind kon ik nog wel eens de waterlanders laten vlieden bij de muziek van Watership Down.
Mocht jij voor 24 uur in de huid mogen kruipen van iemand anders, niet noodzakelijk een muzikant. Wie zou het zijn, en wat zou je dan doen?
Ah, da’s vrij snel beantwoord: ik zou het leven graag een keer een dag meemaken vanuit het standpunt van mijn dochter. Die is zeven, dus dat lijkt mij wel een zotte ervaring.
Noem eens het meest gênante moment uit je artiestenleven!
Gênant én pijnlijk: een been breken door in het publiek te springen.
Gênant, maar minder pijnlijk (enfin, pijnlijk, maar met minder ingrijpende gevolgen): tanked to the gills mijn bas aan de kant werpen en het publiek induiken om dan het publiek in mid air als de Rode Zee te zien uitwijken. Lange leve het verdovend effect van alcohol op dat moment.
Gênant, zonder pijn: al springend door het podium zakken en er tot ongeveer halverwege mijn middel moeten blijven vastzitten tot het nummer uitgespeeld is. Dit was het pre-smartphone tijdperk. Gelukkig.
