Lucy And The Birds heeft zijn debuut uit, een must voor jazzpop (of popjazz) liefhebbers. Wij hadden een praatje met de bezielster van dit project Elke Bruyneel.
Dag Elke, een debuutplaat dat moet je tegelijkertijd trots maken en doen trillen van angst. Vertel eens, wat betekent Stories In Between voor jou?
Heel veel… Onze eerste ep was eerder aftasten of er een publiek was voor onze muziek. Dit bleek een positief verhaal dus was de volgende stap, een full album opnemen, heel logisch. Ik heb veel geleerd van het schrijf- en opnameproces. Op persoonlijk vlak, maar ook als artiest, welke richting ik uit wil, hoe ik wou dat de plaat klonk. Vooral een groter vertrouwen in mezelf als songwriter en muzikant.. Ik ben trots op het resultaat, hoe het klinkt, de nummers die erop staan en tegelijkertijd is het een kwetsbaar gegeven omdat het iets heel persoonlijk is. Het is een heel dierbaar album.
De recensies zijn terecht lovend. Ik hoor vooral een artieste die op veilig speelt, maar uit haar comfortzone wel alles haalt wat er uit te halen valt. Ik bedoel hiermee, dit is een plaat waarover zeer lang is nagedacht, niet?
Ik ben een emotioneel mens en mijn rationele kant komt maar zelden aan bod dus over deze plaat is zeker niet nagedacht.. Het is eerder een proces geweest waarin ik verschillende elementen/mensen tot hun recht liet komen zoals ook het aandeel die mijn producer, Jan Chantrain, heeft gehad op deze plaat. Ik wou ook niet nadenken over het livegebeuren tijdens de opnames. Vandaar hoor je op de plaat gitaar, een duet en de geweldige backing vocals van Nina Babet en Chantal Kashala terwijl dit live een ander verhaal is in onze “kleinere” (basis) bezetting. Ik zie het ook niet alsof ik op veilig speel…ik denk dat het eerder een groeiproces is als artiest die ik alleen maar kan meenemen om nog te groeien bij de volgende plaat. Als ik de ep beluister en ik leg er Stories In Between naast dan hoor ik vanwaar we komen en waar we nu staan op 3 jaar tijd, en die evolutie maakt me heel gelukkig. Het laatste wat je wil als artiest is stilstaan.
Het aantal rasmuzikanten waarmee jij je hebt omringd op je plaat is immens. Weeral een reden om trots te zijn?
Zeer trots en sinds het begin al vereerd dat zo’n drukbezettte muzikanten tijd willen maken voor mijn band. Ik besef ook dat je op den duur een soort “niveau” of zo gewend bent of als standaard zet voor jezelf dus er is ook geen weg terug. Ze zijn zo geniaal en ook inspirerend in het schrijfproces. Soms is het echt verrassend welke wending zij geven aan een nummer als ik er dan de eerste piano-zangdemo naastleg. En dat vind ik fijn zo en het is een werkwijze die ik in de toekomst zeker wil blijven toepassen.
Je speelt binnenkort ook wat liveshows. Staan deze mensen ook bij jou op het podium?
Live is de bezetting Steven Van Loy (bas), Steven Cassiers (drums) en Bram Weijters (toetsen) vervangt Bart Van Caenegem momenteel. Voor ons releaseconcert Bij De Vieze Gasten (Gent) heb ik de band uitgebreid met Maarten Flamand (gitaar), Esther Lybeert en Stefanie Demeulemeester (backing vocals) en ook Milo Meskens had tijd vrijgemaakt om te komen meedoen. Het is zeker de bedoeling om Maarten, Esther en Stefanie nog mee te nemen in de toekomst! Was geweldig om in die bezetting dat concert te spelen.
Heel wat mensen kennen jou als de frontvrouw van Delavega. Lucy And The Birds is een nieuwe start voor jou. Iedereen wil het beste voor zijn kinderen, maar wat is jouw doel met dit project?
Toen ik zelf muziek begon te schrijven had ik één doel en belofte voor mezelf. Om voor de eerste keer in mijn leven ècht mijn eigen ding te doen en zien hoever ik zou geraken. Ik had in 10 jaar tijd al veel projecten gedaan, maar nog nooit muzikaal mijn eigen “ei” gelegd. Je eigen ding doen is simpelweg het plezantste dat er is om te doen. Het was dan ook een heel speciale ervaring om te merken dat er een publiek was en is voor onze muziek. Ik denk dat voor mij persoonlijk het keerpunt was toen we speelden in De Spiegeltent (Gentse Feesten) in 2014. De spiegeltent stond vol en op het eind kregen we een staande ovatie. Die avond is voor mij zeer dierbaar. Als ik merk dat mensen geraakt zijn door mijn muziek, na een optreden me komen vertellen hoe zij een bepaald nummer interpreteren,dat zijn heel fijne momenten. En het zijn die momenten, het contact die je hebt met je publiek, die er bij mij voor zorgen dat ik de energie heb om door te doen, hoe moeilijk het soms ook is in deze tijd van “crisis”.
Ik hoor heel wat invloeden, zeer veel jazz natuurlijk. Wie zijn jouw voorbeelden?
Roisin Murphy, Beth Gibbons, Ella Fitzgerald, Lianna La Havas, Dani Klein…
Over voorbeelden gesproken. Opmerkelijk is het duet met Milo Meskens. Het lijkt wel of ik Diana Krall en Michael Bubblé hoor! Hoe kwam die samenwerking tot stand?
Eerst en vooral, zeer vereerd met de vergelijking die je maakt… Op een dag was ik met Jan (mijn producer) aan het puzzelen aan de zangpartij van Closer. Waarop Jan plots opmerkte dat we er een duet van moesten maken. Zeer goed plan! Vond ik ook onmiddellijk… Alleen moest ik dus op zoek naar een mannenstem. Het moeilijke was dat ik onmiddellijk wel wist welk soort stem ik zocht. Wat de zoektocht niet simpel maakte. Ik stuurde wat rond om wat tips te krijgen maar ik had zo nooit het gevoel dat de juiste optie al was gepasseerd in het lijstje. Tijdens een slapeloze nacht (daarover) lag ik te scrollen op Facebook en kwam ik een post tegen van Milo Meskens. Toen dacht ik “Moh tuurlijk!! Milo Meskens!!” Ik ben ongelooflijk fan van zijn stemtimbre. Ik heb Milo 3 jaar of zo geleden leren kennen, heb hem gecontacteerd en hij was direct enthousiast.
Vergeet eventjes de realiteit. Met wie is het je droom om een duet op te nemen? Alles mag, en het mag ook fortuinen kosten!
Nick Cave
Ik hoor ook iemand die graag pop hoort. Geloof jij in de magische formule van de perfect three minute pop song en wat betekent pop voor je?
Tuurlijk hoor ik graag pop!! Zeer graag, al altijd zo geweest. Ik geloof niet in de magische formule, neen. Een nummer hoeft voor mij niet perse een refrein te hebben of een bridge na 2 strofes. En sommige nummers zijn op 2 minuten uitverteld en voor andere heb je dan weer 5 minuten nodig. Popmuziek is ook zo’n breed gegeven. Daar valt er zoveel onder. Ik luister ook naar ongelooflijk veel verschillende stijlen, naargelang mijn gemoed of wat ik nodig heb van de muziek.
De teksten gaan wel grotendeels over de liefde, maar je hoort ook een dagdromer. Hoe gevaarlijk is het om een dagdromer te zijn in de maatschappij van vandaag?
Goh, gevaarlijk. Het maakt mijn wereld net iets mooier denk ik. Ik kan soms echt verlangen naar een moment om te staren in het niets en de mallemolen in mn hoofd los te laten. Vanuit die momenten komt vaak creativiteit los. Ik zie graag ook het mooie in de mens en in de wereld.
Ik ril bij het woord feelgoodmuziek, toch heb ik bij Lucy and The Birds op een positieve manier het gevoel dat jij de wereld wat probeert bij te kleuren, niet?
Wederom een mooi compliment. Ik schrijf muziek in de eerste plaats omdat ik als mens de creatieve noodzaak heb om te zingen en muziek te maken. In de tweede plaats (maar die is zo goed als even belangrijk) schrijf ik muziek voor andere mensen, het publiek. Zoals ik daarnet zei, dat zijn heel mooie momenten als mensen komen zeggen dat ze ergens kracht halen uit je muziek. Of dat ze simpelweg genoten hebben en even weg van de wereld waren.
Ik moet het vragen Elke, waarom een roze cover?
(Lacht) Helemaal niet bewust of op voorhand gekozen. Ik geef de mensen waarmee ik werk graag carte blanche omdat ik geloof dat ik zo hun creativiteit zonder grenzen kan doen stromen. Alexander Popelier was de fotograaf. Al snel was duidelijk dat we een bewerking wilden voor de cover en hij stelde voor om Sara Plantefeve aan te spreken die niet anders doet dan patronen ontwerpen. Zij kwam af met de roze kleur en ik heb me er geen vragen bij gesteld. Het zag er mooi uit, het klopte en sinds de plaat uit is heb ik al veel complimenten gekregen.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Ik beluister zoveel verschillende stijlen. Zoveel artiesten hebben mij geïnspireerd of inspireren mij dat het lijkt alsof, moest ik er één plaat uitkiezen dat ik de rest teniet doe. Er zijn enkele platen die ik een bepaalde periode grijs draai en zo voor altijd gekoppeld zijn aan een moment of een periode uit mijn leven… Dus mijn favoriete plaat, dat is zoals mijn favoriete artiest, ik zou er ook nooit één iemand kunnen uitkiezen vrees ik…
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Nick Cave, dat duet uitwerken die dan op mijn volgende album komt (lacht)
Het laatste woord is aan jou.
Bedankt.
