Punk leeft – niet dat het echt dood was. Het leeft vooral ook in België en daar zullen wel redenen voor zijn. Op de frontlinie van deze beweging vinden we onder andere Kotskat, een heerlijke DIY-band waarbij Ronny Rens het dirigeerstokje in handen heeft. Of was het dan toch de leiband? Een babbel met Ronny over Flowers, het debuut van Kotskat en alles waar deze heerlijke band voor staat.
Hoe is Kotskat eigenlijk ontstaan? En wie kwam met de geniale naam op de proppen?
Ergens op het einde van de lockdown zijn ik, Rafael Valles Hilario, Lee Swinnen en Sam De Clercq samengekomen in de Tooth Mountain studio van Raf (die toen nog in Berchem was) om redenen die door de tijd vervaagd zijn. Sam was te laat en terwijl we op hen zaten te wachten, hebben wij met ons drieën Friends With A Cop, een tekst die ik al lang had, op muziek gezet. Sam heeft er dan drums bij verzonnen en na een paar keer repeteren hebben we dat nummer dan direct opgenomen. Het was eigenlijk nooit de bedoeling om hier mee verder te gaan maar Sam wilde blijven drummen en ik vond het zingen en teksten schrijven leuk en zo hebben we dan nog een paar keer gerepeteerd en is Kotskat ontstaan. Casper De Geus is er bij gekomen, Raf is vertrokken en dan Lee en dan hebben we Nele Janssen erbij gevraagd die tot onze grote verbazing direct ja zei. Ik heb de naam Kotskat verzonnen, ik wilde een naam die schattig maar ook een beetje vies is zoals onze muziek.
Wie doet wat bij Kotskat bij het creëren van een song, want het gaat wel om een band waarin vier heel creatieve zielen zitten.
Ik kom met een tekst voor een nummer en een heel vaag idee hoe dat zou moeten klinken en dan werken we dat uit met de band. Meestal komt er iemand met een basisriff en dan gaan we daarop door. Ik heb geen verstand van muziek spelen dus ik reken daarvoor helemaal op de rest. Meestal gaat dat heel snel allemaal.
Je kan vele vakjes bedenken voor Kotskat. Niet dat het moet, maar punk is het zeker en vast. Wat betekent punk voor jou?
Ha, moeilijke vraag. Ik denk dat punk voor iedereen wel iets anders wil zeggen. Maar voor mij betekent punk vooral gemeenschap. Een groep mensen die ongeveer hetzelfde denken en voelen over dingen en die elkaar vooral vinden door muziek en vandaar ook andere dingen gaan doen zoals kunst maken, protestacties opzetten of gewoon samen helemaal niks doen. Als ik in het buitenland naar een punkshow ga in een donkere kelder of een oud café voel ik me meestal meteen op mijn gemak omdat je merkt dat die mensen daar gewoon hetzelfde zijn als de mensen die ik hier op punkconcerten tegenkom en dat bedoel ik misschien met gemeenschap?
In een maatschappij die volledig ontspoort, zou je denken dat punk de logische stap is. Schreeuwen tegen het onrecht zeg maar. Helaas zie ik de trend dat punk steeds meer underground wordt. Op het randje van preaching to the converted. Wat vind je daar zelf van?
Van dat preaching to the converted hebben we zelf niet zo vaak last want we spelen niet zo heel veel op “echte” punkshows. Ik word vaak aangesproken over onze teksten door mensen die niet per se punk zijn en het is fijn om te merken dat er geluisterd wordt naar wat ik zing. Ik heb niet het gevoel dat punk underground wordt, alleen dat de populaire punkbands vaak heel weinig zinnigs te zeggen hebben en soms zelfs bewust lijken weg te blijven van, laten we het ‘wereldverbeterende’ onderwerpen noemen. Ik vind het belangrijk om niet prekerig over te komen, en dat probeer ik te vermijden door het persoonlijk te maken en niet te serieus te worden, alhoewel dat soms wel het beste werkt als je het niet te vaak doet. Ik denk ook dat er betere manieren zijn om de wereld te verbeteren dan wat te staan schreeuwen in een micro. Dat is vooral een goede uitlaatklep.
De meeste nummers van Kotskat zweven tussen één en twee minuten qua lengte. Is dat een doelbewuste keuze?
Dat we punk spelen is een doelbewuste keuze, en dat heeft dan korte nummers als gevolg denk ik. Maar het is niet dat we ze timen of zo. Ze duren zolang dat ze duren, als ze af zijn.
Gelukkig klinkt Kotskat ongepolijst, ik neem aan dat de keuze om het in handen van Rafael Valles Hilario te gooien geen betere kon zijn. Heeft hij in feite veel veranderd tijdens het opnameproces?
Raf heeft de micro’s opgesteld en op record op zijn kapotte 8-track (waarvan 4 tracks kapot zijn dus eigenlijk een 4-track) geduwd en dan hebben we onze nummers live opgenomen, en dat was inderdaad perfect voor ons. Hij heeft een klein trucje toegepast op die 8-track dat alles veel beter heeft doen klinken, maar ik denk dat dat een beroepsgeheim is dus dat ga ik hier niet verklappen. Alle lof voor Raf die altijd goed weet hoe hij een specifieke band best opneemt. Luister naar alles op Belly Button Records en zeker zijn eigen bands, en ga ergens mee 10 jaar Belly Button vieren!
Flowers is jullie debuut, ook Pang Pang Records was een logische keuze?
Ja, ik ken Tom Goelen van Pang Pang al een tijd als een gepassioneerde muziekliefhebber die zich niks aantrekt van trends, en hij bood zelf aan om ons uit te brengen waar ik heel blij mee was. Ik wil ook vermelden dat Zwendel de plaat ook mee uitbrengt. Die heb ik er zelf bij gevraagd (met goedkeuring van Tom) en ik was heel blij dat Julie en Maarten van Zwendel direct wilden meedoen! Zwendel is een perfecte uiting van het punk als gemeenschap idee waar ik het over had, en ik ben trots dat Kotskat daarbij hoort.
Ik had nooit verwacht dat Flowers de titel van jullie plaat zou worden. Waarom en welke betekenis zit er achter?
In ons liedje Sam’s Song zit de tekst “Our band is made of trust and flowers”, vandaar de Flowers. We proberen ook wat te spelen met punksymboliek en flowers zijn één van de meest onpunke dingen denk ik omdat die toch vooral geassocieerd worden met hippies.
Wat mij opvalt aan Kotskat. Het rammelt langs alle kanten, gelukkig maar, toch is de kern een perfecte melodie die in je hoofd blijft hangen. Sleutel je veel aan je songs?
Nee, als ik een tekst schrijf, bedenk ik vaak al een catchy refrein, soms vormen de woorden dan al een soort van melodie waar de rest dan meestal snel iets van kan maken.
Soms lijkt het alsof je je weleens boos maakt. Wie is die Bianca bijvoorbeeld, het nummer dat Frankie Traandruppel mee schreef?
Bianca is een transpersoon die ik al heel lang ken. Ze organiseerde de eerste DIY-punk shows waar ik naartoe ging op mijn 16de, en het is niet overdreven om te zeggen dat dankzij haar er nu iets als Kotskat is. Een paar jaar geleden stond ze in de krant om te vertellen over de problemen die een officiële verandering van geslacht met zich meebrengt, dat zijn er veel. Om haar een hart onder de riem te steken besloot ik een benefietconcert te organiseren. Ik dacht dat dat heel makkelijk ging zijn. Bianca had jarenlang shows georganiseerd en veel lokale bands hun eerste kansen gegeven, en nu hadden die bands de kans om iets terug te doen. Ik kreeg al heel snel heel veel negatieve commentaar hierop. Normaal laat ik me daar niet door tegenhouden, maar toen kwam covid en is dat niet meer doorgegaan. Een groot deel van de tekst van Bianca is mijn antwoord op de bekrompen onzin die ik toen heb gehoord. Mensen zouden eerst beter eens praten met een transpersoon. Ik kan totaal niet begrijpen waarom mensen zo boos worden op transmensen. Ik vind het een heel moedig en vooral heel persoonlijk iets waar niemand verder zaken mee heeft. Het ondergewaardeerd genie Frankie Traandruppel maakte er met de rest van de band een primitieve punkbanger van met op het einde onze versie van grindcore omdat Bianca lang bij een grindcore band gedrumd heeft.
Kotskat-songs kunnen over alles gaan?
Ja.
Ik hoor enorm veel invloeden van punkbands uit het einde van de jaren 70, zo veel zelfs dat ik jou – Ronny – wel eens vergelijk met Mark E. Smith. Waren bands zoals The Fall, Swell Maps of Television Personalities invloeden?
We zijn nooit bewust bezig geweest met als welke bands we eventueel zouden willen klinken maar als je primitieve punk met een raar/arty kantje (dat is iets wat vooral andere mensen zeggen over ons voor de duidelijkheid, ik vind ons zelf helemaal niet arty, arty klinkt alsof we over alles heel goed nadenken, maar wij doen eerder het tegenovergestelde…) maakt, dan zijn dat de bands waar je snel op uitkomt en ik vind het een grote eer om daarmee vergeleken te worden want het zijn bands die ik heel goed vind. Verschillende mensen hebben me daar al op gewezen want zelf had ik het eigenlijk niet gehoord! Ik wil ook nog zeker The Raincoats, The Slits en Kleenex/Lilliput vermelden. En de Messthetics cd-reeks voor de echte punknerds! De vergelijking met Mark E. Smith is echt overdreven, haha. Hij is absoluut een grote inspiratie maar ik ben het niet waard om zijn weggegooide bierblikken leeg te likken.
Zijn er muzikaal directe invloeden op Kotskat?
Vaginas What Else!? is de enige directe invloed die ik kan bedenken. De manier waarop zij serieuze boodschappen met een knipoog brengen is iets wat ik ook probeer te doen. Ik vind het ook belangrijk dat ze niet echt hun instrumenten kunnen bespelen. Een punkidee dat redelijk vergeten lijkt en dat we met Kotskat ook in stand proberen te houden. Onze drummer heeft bijvoorbeeld geen eigen drumstel en drumt dus alleen op onze (zeldzame) repetities en shows, en de 2 andere spelen bewust zo simpel mogelijk (niet altijd makkelijk voor hen maar ik hou ze aan de leiband, haha). Mensen het gevoel geven dat ze dit ook kunnen is heel belangrijk voor mij, vooral omdat ik zelf ook niks kan, buiten wat roepen in een micro. Ik probeer altijd Cha, de frontvrouw van de Vaginas, die helaas niet meer onder ons is, te channelen als ik op het podium sta. Veel attitude en good times voor iedereen! Vaginas forever!
Ik weet niet of je in sprookjes gelooft, maar toch. Er komt een fee bij je langs, je krijgt een toverstokje en je mag een wens doen die zelfs uitkomt. Waar ga je voor?
Peace and love for everyone.
