De onlangs verschenen tweede plaat van DadaWaves, Intelligent Life, is een ongelooflijke straffe schijf geworden. Daarom duwden we onze Ten Luminous Questions eens onder de neus van frontman Jasper Stockmans en hij wou daar nog op beantwoorden ook…
Welke rol speelt muziek in je leven?
Muziek is voor mij een manier om verbondenheid te voelen in een wereld die steeds meer gepolariseerd is. Daarnaast uiteraard ook een uitlaatklep voor creativiteit: hoe fantastisch is het eigenlijk als je, om het even wanneer je aan een piano gaat zitten, telkens opnieuw een eigen muzikaal universum kan creëren? Daar kan een mens alleen maar dankbaar voor zijn.
Wat is de eerste plaat die je in je leven kocht?
Ik ben mijn muzikale carrière begonnen als punkrocker, en denk dat mijn eerste plaat Big Choice van Face To Face was; gekregen van mijn broer voor mijn verjaardag en vervolgens grijs gedraaid.
Welke artiest of band heeft jou op het podium meest geïmponeerd?
Brian Wilson, toen hij Pet Sounds en Smile bracht op de Lokerse Feesten. Brian Wilson zelf heeft duidelijk een zwaar leven achter de rug: in zijn stem klonk maar weinig emotie. Hij had iets apathisch, misschien van de medicatie ofzo? Maar de muziek, de harmonieën, de arrangementen, de melodieën, en de fantastische band, maakten alles goed. Ik ben verslaafd aan harmonie en melodie. Ook bij Ennio Morricone op het Sint-Pietersplein in Gent, had ik een vergelijkbare euforische ervaring.
Noem drie bands of artiesten van dit moment die we in het oog moeten houden.
Belgisch? Geef mij dan maar STADT, Spencer The Rover en Pascal Deweze (die ook aan onze plaat meegewerkt heeft).
Welke platenhoes vind jij de meest iconische?
Ik denk dat ik weer voor Pet Sounds moet gaan van The Beach Boys. Een foto van de band die op een kinderboerderij diertjes eten aan het geven is. Ik heb eens gelezen dat ze dit moesten van hun platenlabel. Ze staan er dan ook wat bij van ‘Wat in godsnaam doen wij hier eigenlijk?’, wat naar mijn gevoel heel goed bij de plaat past.
Wat is volgens jou de meest ondergewaardeerde plaat?
Geef mij dan maar Arthur (or the decline and fall of the british empire). Een zeer onbekende plaat van The Kinks in de periode dat ze gebanned waren van de podia in Amerika, omwille van hun soms nogal agressief gedrag. Stiekem hebben ze toen een werkelijk geniale plaat gemaakt. Met mijn absolute Kinks-favoriet Australia.
Wat is volgens jou de meest overgewaardeerde plaat?
Alle vormen van creativiteit mogen gewaardeerd worden, alleszins toch als het authentiek is. Er zijn zo veel succesvolle bands die niet resoneren met mijn smaak, en zo veel minder succesvolle bands die wel resoneren met mijn smaak. Iedereen is anders en resoneert met andere dingen, gelukkig maar. Wie ben ik dan om een uitspraak te doen over wat overgewaardeerd is?
Welke plaat doet jou wenen?
Een volledige plaat? Illinois van Sufjan Stevens misschien? Maar meestal is het eerder een moment in een song. Overlaatst was ik met de auto aan het rijden en het gebeurt blijkbaar toch wel eens dat er op de radio een song gedraaid wordt waarbij ik letterlijk overal kippevel krijg. Tegenwoordig gebeurt het telkens opnieuw bij Je t’aime… moi non plus van Serge Gainsbourg. En dan vooral bij de versie met Jane Birkin.
Mocht jij voor 24 uur in de huid mogen kruipen van iemand anders, niet noodzakelijk een muzikant. Wie zou het zijn, en wat zou je dan doen?
In de huid van bepaalde politici in ons land, die er per se een ding van willen maken om mensen tegen elkaar op te zetten. Ik ga geen namen noemen, maar ik zou graag eens willen ervaren hoe het is om iemand te zijn die de wereld enkel kan waarnemen in termen van ‘links’ of ‘rechts’. Al is het maar gewoon om te begrijpen hoe het moet zijn om buiten die twee illusoire categorieën niets te kunnen ervaren van wat voor prachtigs het leven te bieden heeft. En hoe het moet zijn om elke dag opnieuw zo’n gigantisch ego te moeten meesleuren. Ocharme.
Noem eens het meest gênante moment uit je artiestenleven!
De laatste avond van onze tournee met Echo & The Bunnymen in het Paard van Troje in Den Haag. Een kwartier voor onze show moest ik nog even naar het toilet, maar dit was in een ander deel van het gebouw, waarbij de deur achter mij op slot viel. Daar zat ik dan vast, terwijl een paar meter verder een publiek van 1200 man aan het wachten was. Ik heb dan gewoon even een sigaret aangestoken en de rookdetector laten afgaan. Iemand van de security is me dan komen vrijlaten. Niet zo goed gezind, maar bon: ‘k was toch nog net op tijd om op het podium te gaan knallen
