In 2015 brak de West-Vlaamse band Zinger door door winst in De Nieuwe Lichting van Studio Brussel. De wereld lag open voor Zinger met optredens op onder andere Pukkelpop en de debuutep werd overal lovend onthaald. Toen het noodlot toesloeg en de band enkele vrienden verloor, stortte het vijftal zich op het project Reveil, waarbij troostconcerten werden georganiseerd op 1 november. iets wat ondertussen een Vlaamse traditie is geworden. En zo moesten we acht jaar wachten op de debuutplaat van deze beloftevolle band. Wij waren benieuwd naar wat de band drijft om er toch terug met volle moed in te vliegen en nu de prachtige debuutplaat The Going On af te leveren. We hadden een gesprek met frontman, zanger en gitarist Pieter Deknudt.
Negen jaar geleden waren jullie één van de winnaars van De Nieuwe Lichting en nu pas verschijnt jullie debuutplaat. Ten eerste hoe blij zijn jullie dat die plaat er eindelijk is en hebben jullie niet een beetje schrik dat het publiek jullie ondertussen vergeten is?
Goeie vraag! We zijn van nature heel optimistische mensen, en dat botste heel hard met wat het leven ons in die jaren toewierp. Die clash heeft even moeten zakken voor we dat in een plaat kregen. Een soort feest van het leven. Zonder de keerzijde te negeren. We wilden ook dat elk lied helemaal raak was. We hopen dus dat de mensen voelen dat er veel liefde in zit. En dat ze de weg ernaartoe vinden. En daar dragen jullie een prachtig steentje toe bij. Dankjewel daarvoor!
Een van de redenen waarom we zo lang moesten wachten op de The Going On is dat jullie evenement Reveil zo’n succes is geworden…
Muziek heeft een ongelooflijke impact op je welbevinden. En al zeker bij rouw. Het was op 1 november 2014 dat we Grace (Everybody’s Dying These Days) speelden aan Robbies graf en dat project Reveil noemden. Ik kan er soms nog niet bij dat dat ene lied zou uitgroeien tot zo’n immense beweging. Afgelopen 1 november brachten er in meer dan 150 Vlaamse gemeenten lokale muzikanten, dichters, verhalenvertellers, dansers… een eerbetoon op hun begraafplaats, zo rond zonsondergang. Dat zijn meer concerten dan Rock Werchter. Ik zou zo graag eens een vlieg op de muur willen zijn op al die troostconcerten. Dit jaar starten we in de US en in enkele Europese landen.
De dood gaat denk ik altijd een thema blijven in onze muziek. Mensen die iemand moeten afgeven, verliezen te vaak daarbovenop ook nog eens een groot percentage van hun vrienden. Omdat we geen handvaten hebben om met gevoelige thema’s als afscheid om te gaan. En nochtans liggen de oplossingen zo voor het grijpen. Het is die gedachte die ons drijft. De wereld van de Vlaamse troostorganisaties is ook een adembenemend schone wereld, waar het grote publiek nog zo weinig van afweet. Vorig jaar verlichtten we samen met meer dan 100 vrijwilligers de volledige kustlijn van De Panne met meer dan 10.000 kaarsjes. Onze maat Mattias Devriendt speelde er 3 uren op z’n Rhodes. Het was adembenemend mooi.
Vlaanderen is in de laatste 10 jaar absolute koploper geworden op het gebied van troost. Er zijn ongelooflijk veel organisaties die de prachtigste dingen doen. Maar we hadden het onszelf beloofd om het over de muziek te hebben (lacht). Wat liedjes uitbrengen voelt soms wat onbenullig aan als je voor zoveel mensen zoveel impact kan hebben.
Door met blazers te werken is jullie geluid vrij uniek. Was dat dan ook een logische keuze?
We zijn gewoon ongelooflijke fan van de warmte die van blaasinstrumenten uit gaat. Als je nu luistert naar Eels‘ album Daisies of the Galaxy of Tom Waits‘ In the Neighbourhood of Jan De Wildes Fanfare van Honger en Dorst, dan kan je daar niet niets bij voelen.
Je hoort aan al jullie songs dat er hard gewerkt is aan de arrangementen. Elk nummer is rijk gevuld met kleine details die uiteindelijk een intens groot geluid vormen. Is daar één iemand voor verantwoordelijk of heeft iedereen van de band daar aan mee geholpen?
Nick Herweyers en ik werken de demo’s vrij goed uit en de meeste lijntjes zitten al ergens in die demo’s verscholen. Maar het is de band die zorgt dat alles mooi samenkomt. Straffe muzikanten met elk een eigen sound. Zo hebben we Davids drums vervangen door een verzameling kaduke ketels van fanfares uit de buurt. En hebben we de basgitaar vervangen door Jonas en zijn sousafoon. Daar bovenop hebben onze blazers met allerlei effectpedalen een systeem uitgedokterd om te klinken als een hele fanfare. Ik denk dat we daarom niet zo makkelijk te coveren zijn. Ook al weten we dat het publiek wel wat gaat moeten wennen aan onze sound.
Zijn er bands die een invloed hebben gehad op de sound van Zinger?
We zijn helemaal onder de indruk van David Byrne, die tijdens z’n American Utopia op podium rondloopt als een soort marching band. Maar ook Arcade Fire, Beirut, The Flaming Lips en de vroege Eels worden hier grijs gedraaid.
in jullie songs verwerken jullie het gevecht tussen optimisme en melancholie, is die balans zo moeilijk te vinden?
Het heeft ons lang tijd gekost om te ontdekken dat die soms heel dicht bij elkaar liggen. Ik ben helemaal onder de indruk van o.a. Wouter Deprez, die in een show over de borstkanker van zijn vrouw praat.
Vinden jullie dat Zinger zich terug moet bewijzen na zo’n lange stilte en beschouwen jullie het album als een nieuwe start?
Heel zeker. We zijn daarom ongelooflijk dankbaar dat prachtige magazines als jullie onze songs bij de mensen durven te brengen. Alleen zo kunnen we samen te weten komen of het iets voor hen is.
In jullie bio staat dat jullie feelgoodsongs maken die klinken als een feest na een begrafenis, is er dan een link met de New Orleans begrafenismuziek?
Wat tof dat je dat opmerkt. New Orleans funerall brass zit heel hard in onze invloeden. Maar ook in Vlaanderen is er een prachtige harmonie-, fanfare- en brassbandcultuur. Die wordt helemaal ten onrechte afgedaan als oubollig. Want waar anders vind je nog zo’n dwarsdoorsnede van de hele stad of gemeente? Het is cool dat blazerscollectieven als Meute of dj’s als Flume een nieuwe wind blazen door die wereld. Als ik doodga, mogen die gasten gerust aan m’n graf komen spelen. Ik hoop dat ze er ook een goed glas op klinken en ze mogen gerust een beetje morsen op m’n steen.
Trompetist Jef Six is postuum te horen op The Going On is dat niet een bijzonder gevoel voor jullie?
Het voelt voor ons heel juist aan. Het was ook één van de redenen waarom we de plaat koste wat het kost wilden uitbrengen. Hij speelde verschillende nummers op de plaat in.
Is er moment geweest in die negen jaar dat jullie er aan dachten om een punt achter Zinger te zetten?
Vreemd genoeg niet. Daar zit onze West-Vlaamse ‘deuredoenrs’-mentaliteit misschien wat voor tussen. Maar ook de gedachte dat er niemand op die plaat zit te wachten vonden we heel bevrijdend. We zijn in die 9 jaar zowat elke week blijven repeteren. Ik zou liegen als ik zei dat we de plaat enkel voor onszelf hebben geschreven, want daarvoor brengen we te graag mensen samen. Maar tijdens het maken hebben we wel vrij koppig ons ding gedaan.
Wat zijn de toekomstplannen van de band?
We speelden indertijd toffe shows in bv. de AB, Pukkelpop. De grote missie is dus om eerst bruine kroegen, daarna clubs en tot slot festivals te verwarmen. Op concerten spelen we vaak tussen het publiek. En het zou de helemaal fantastisch zijn als we volgend jaar Dranouter, Pukkelpop nog eens kunnen verwarmen, Werchter zou helemaal fantastisch zijn.
