Ook voor de boekingskantoren is dit coronavirus allesbehalve een cadeau. Niemand weet wanneer we terug naar optredens kunnen dus ook daar valt alles stil. Wij hadden een gesprek met Tony Lemarinel van bookingskantoor The Human (Roza Parks, Slow Pilot, Muziekvereniging De Clingse Bossen, Eli Goffa..)
Hoe probeer je mensen te bereiken in deze moeilijke tijden om toch genoeg platen te verkopen?
Analoog verkopen we momenteel niets, nu mensen zeeën tijd hebben kunnen we hen artiesten digitaal laten ontdekken, in de hoop hun zieltje te winnen zodat ze na deze crisis toch dat concert bezoeken en alsnog die plaat kopen. Communiceren doen we wel met gepaste sereniteit, we hebben ook geen zin om de situatie uit te melken. Wat de digitale verkoop betreft, ik heb de cijfers van de streaming-platformen nog niet binnen, ik ben eigenlijk wel benieuwd wat de impact hierop is.
Vind je dat er financiële steun zou moeten zijn voor de muziekindustrie van de overheid?
Uiteraard, niet meer, maar ook niet minder dan andere sectoren. De festivals waarvan het tot op heden onzeker is ofdat ze zullen plaatsvinden zullen het zwaar te verduren krijgen. Het Brussels Jazz Weekend, waarvan ik co-organisator ben, vindt plaats op 29, 30 en 31 mei. Indien de huidige maatregelen de pandemie niet kunnen overwinnen en de federale overheid het verbod op evenementen niet kan opheffen is er een jaar aan inkomsten kwijt. Dat overleeft geen enkele organisatie zonder tussenkomst van de overheid. Terwijl de meeste andere sectoren na positief advies terug opstarten en relatief snel inkomsten zullen genereren moet het festival een jaar financieel overbruggen. Ook zelfstandige muzikanten, agencies, freelancers, producers, cultuurhuizen, etc. hebben hun activiteiten tijdelijk door overmacht moeten stopzetten. Ook zij hebben recht op dezelfde steun als iedere zelfstandige of organisatie.
Is er solidariteit onder de collega’s in de muziekindustrie?
Er zijn na de eerste berichten verschillende Facebookgroepen (met ondertussen duizenden leden) aangemaakt voor muziek- en event-professionals die oproepen tot solidariteit en het verdedigen van belangen. Koepelorganisaties organiseren webinars om mensen uit de industrie te informeren en problemen te bespreken. Ik heb wel een goed contact met collega booking-agencies, maar we hebben elkaar nog niet gesproken, het spreekt voor zich dat niemand elkaar dit toewenst.
Wat zou volgens jou de oplossing zijn om deze periode te overbruggen? Streamingsplatformen en aggregatoren die hun commissies verlagen, mensen die massaal digitale muziek kopen, maar ik vrees dat dit druppels op een hete plaat zijn tegenover het verlies aan inkomsten dat artiesten momenteel accumuleren. Het zou ideaal zijn dat mensen na deze crisis terug meer “uit hun kot” komen en genieten van goed gezelschap en live-entertainment in al zijn verschillende vormen. Het verplaatsen van de nu reeds geannuleerde concerten zou hierbij ook al een grote hulp zijn.
Hoe pijnlijk het ook is, vinden sommigen dat het in deze barre tijden vooral de creatievelingen zijn die zich door deze miserie zullen trekken. Denk je daar ook zo over?
Deze situatie noodzaakt enige vorm van creativiteit om te overleven. Door af te wachten en te klagen zullen de overlevingskansen van jouw onderneming niet stijgen. Je ziet ook overal creatieve processen op gang komen. Er vliegen verschillende composities van de ene naar de andere mailbox. Mensen hebben nu meer tijd om creatief te zijn. Ik denk dat er nu evenveel platen worden verwekt als baby’s.
Durf jij zelf te hopen in deze bizarre tijden, of is er gewoon geen keuze dan positief te zijn?
Hopen? Zeker! Na deze donkere periode valt alles waarschijnlijk weer netjes in zijn plooi. Er komt misschien zelfs iets positief uit, er zijn genoeg historische gebeurtenissen die de economie hebben doen veranderen. We zoeken wel iets anders als het niet lukt. Maar ik ben dan ook een eeuwige positivo.
We zien heel wat DIY-initiatieven waarbij we vaststellen dat er veel mogelijkheden zijn om met muzikale creaties naar buiten te komen. Een pleister op de wonde of toch iets wat we ook kunnen meenemen naar de toekomst?
Ik zie vooral live-streams van muzikanten. De dagelijkse Jef Neve, de excentrieke Marc Rebillet, die laatste haalt trouwens tienduizenden simultane kijkers terwijl hij nu ook weer niet een absolute wereldster is. Ook de andere kunstvormen zijn DIY-gewijs goed bedreven in allerlei origineel thuis-entertainment. De heerlijke Belgian Music Addicts Facebook-pagina, zalen die unieke concerten uitzenden, cinema bij je thuis, theaters, musea, etc. Maar, het blijft digitaal en vanuit je luie zetel. Enkel goed om mensen te laten proeven van je organisatie en haar activiteiten. Hopelijk ploft na deze periode het merendeel niet meer in die stoffige zetel en kunnen we deze online activiteiten in de toekomst tot een minimum beperken. Het festival (Brussels Jazz Weekend) heeft trouwens ook een aangenaam luisterbare podcast over de geschiedenis van jazz, met verrassende anekdotes, mooie luisterfragmenten en ‘petites histoires’, 20 afleveringen ondertussen, zoek het eens op: Jazziness. Ben je wel even zoet mee…
Hoe zouden we de artiesten kunnen steunen in deze moeilijke tijden, denk je?
Leer ontdekken, ontdek hun muziek als je hen al niet kende. Laat het ook weten als je enthousiast bent over hun songs. Deel hun video’s. Kom uit uw kot na deze crisis, ga naar dat concert, en koop die plaat. Koop lokaal.
Corona sluit duidelijk de grenzen, al dan niet in positieve dan wel negatieve zin. Bij de Belgische muzikanten hoor je nu meer dan ooit de roep om aandacht. Vind je het een goed idee moesten de organisatoren speciaal aandacht schenken aan Belgische muzikanten?
Ik ben sowieso liefhebber van lokale economie. Van muzikant tot kruidenier. Uiteraard is dat een goed idee, zou ook héél mooi zijn, maar we mogen niet verwachten dat organisatoren hun business beperken met enkel lokale spelers. Ook zij moeten tickets verkopen. Laatste keer dat ik nagekeken heb verkocht Placebo meer tickets dan Eli Goffa en Slow Pilot tezamen. Geef mij toch maar de laatste twee, heb ik ook meer voeling mee, met Belgische bands. Bij het Brussels Jazz Weekend ligt de focus dan wel weer op voornamelijk Belgische artiesten, maar zij moeten dan ook geen tickets verkopen, het festival is volledig gratis.
Heb je enig idee hoe de situatie in andere landen is?
Overal hetzelfde verhaal… Simon Wright, de Australische loopstation artiest uit mijn roster, speelde tot voor kort nog elke avond in Thailand, onwezenlijk om te zien, terwijl wij in volle lockdown zaten. Maar daar zijn nu ook net dezelfde maatregelen van kracht gegaan. De muzikale balkon-initiatieven zijn ook wel prachtig, maar daar is het bij ons helaas net iets te fris voor…
Wat is het eerste wat je gaat doen als de coronamiserie voorbij is?
Naar dat concert gaan, een dikke pint pakken en die plaat kopen. En als het mag, het Brussels Jazz Weekend organiseren!
