Keer op keer weten ze te overtuigen. Op het podium, maar ook op plaat. Een paar jaar geleden verscheen de eerste ep van HEISA, maar nu is er het album Joni. Een plaat die je met alle emoties confronteert: de mooie, maar ook de mindere…
Dag heren. Proficiat met de nieuwe HEISA-mokerslag die Joni is. Maar wie is die Joni nu precies?
Geen idee, we vonden dat een mooie naam, een mooi woord. Het heeft iets IJslanderigs, net zoals “heisa”. Het kind moest een naam krijgen en dat kwam eruit, na 2 uur met woorden gooien op repetitie. Uiteindelijk riep alleen deze titel het juiste gevoel op. Iets waar we sowieso grotendeels voorrang aan geven.
Volgens heel veel mensen, ook volgens ons, is HEISA één van de beste livebands van dit moment. Lag daardoor de druk iets hoger of trokken jullie zich daar niets van aan?
Wel, dank u. Dat is fijn om te horen. We hebben ons opzettelijk niks aangetrokken bij het schrijven van de nieuwe nummers of we ze makkelijk live zouden kunnen spelen of niet, dat waren zorgen voor later. Bij de volgende plaat gaan we daar misschien toch een heel klein beetje rekening mee houden, maar het belangrijkste is dat je eerst muziek schrijft zonder jezelf tegen te houden, en dat je jezelf uitdaagt, en dan pas gaat uitpluizen hoe je het live gaat brengen.
Sowieso klinkt de plaat zeer organisch en energetisch, zit producer Jan Viggria daar voor iets tussen?
We wilden sowieso een meer roomy geluid op deze plaat zonder teveel gebruik te maken van digitale trucjes. Jan en Emiel hebben daardoor liggen experimenteren met microfoonposities om de natuurlijke galm van de studio zo goed mogelijk tot zijn recht te laten komen. Het is goed gelukt, het zijn helden.
Wat opvalt is de gelaagdheid in jullie geluid. Gemakshalve klasseren we HEISA wel eens als een noiseband, maar vinden jullie zelf dat HEISA een noiseband is? Ik vind het zo veel meer dan dat…
We vinden onszelf helemaal geen noiseband, eigenlijk. Ik weet niet waarom we vaak onder die noemer geklasseerd worden. Als we al eens noisey gaan dan zit daar altijd een melodie onder. Op deze plaat hebben we de energie ook veel meer uit andere dingen zoals de percussie gehaald in plaats van meteen naar de distortion te grijpen.
Een band valt of staat met zijn eigen geluid. In de begindagen konden we niks anders doen dan jullie vergelijken “met”, maar dat moet ondertussen al lang niet meer… HEISA is HEISA. Een uniek geluid, hoe zijn jullie daartoe gekomen?
We hebben zeker onze invloeden, van de mathrock-scene uit Luik tot de mooie, epische nummers van Warpaint, Bon Iver of Tool, maar we letten er goed op om niet te klinken als een doorslagje van een andere band. De sound was er eigenlijk redelijk snel, we hadden alle drie het idee om zo fris mogelijk met onze instrumenten om te gaan, of het nu om de gitaren, de drums of de vocals ging, het mocht niet te voor de hand liggend klinken.
Als we er toch iets moeten op kleven dan is het toch dat 90’s-tintje. Is de alternatieve muziek van de 90’s jullie inspiratiebron?
Jacques: Mijn eerste liefde op het vlak van alternatieve muziek was Nirvana, ik weet niet of dat er nu nog zo fel inkruipt als bij mijn vorige bands, maar het zal nog wel steeds een onbewuste invloed hebben.
Koen: Een aantal van mijn gitaarhelden waar ik mee opgroeide zijn inderdaad van de 90’s. De invloed van Adam Jones (Tool) op mijn gitaarspel kan ik natuurlijk ook niet gaan ontkennen. En ook het vroegere gitaarwerk van Isaac Brock (Modest Mouse) was een grote bron van inspiratie om expressief en experimenteel met de gitaar om te gaan.
Joni is jullie tweede. Wat is het verschil tussen de eerste Heisa-ep en jullie debuut?
Ik denk dat Joni een stuk veelzijdiger is, elk nummer klinkt anders en heeft een andere sfeer, en toch klinkt de plaat als een geheel. Ik denk dat het voornaamste verschil is dat de ep soms klinkt als een verzameling van nummers, terwijl deze plaat eerder een fijne flow heeft en een verhaal vertelt en dat van begin tot einde.
Een nieuwe plaat, een nieuw label en een nieuwe booking agency. Het kan niet anders zijn dat jullie iets hoger mikken?
Werelddominantie.
Prachtige hoes ook. Kun je er iets meer over kwijt?
Koen: Die is van de hand van een goede vriend van mij, hij is ook een geweldige schilder: Erik Chiafele. Dat was weer één van die momenten waarbij het buikgevoel klopte en de puzzel in mekaar leek te vallen zonder dat dat op voorhand gepland was. We zijn er heel blij mee.
Zoals gezegd was Jan jullie producer. Opvallende gelijkenis tussen HEISA en The Guru Guru is dat jullie twee bands zijn die zich geen moer aantrekken van wat nu moet of niet, maar steeds naar voren komen met iets zeer eigenzinnig. Vrijheid is de muze van de creativiteit?
We maken wat we zelf graag willen horen. We proberen elkaar te verrassen tijdens het schrijven van nummers. Bands die zich houden aan traditionele structuren en klanken interesseren ons meestal niet, tenzij ze het zo goed doen dat je er niet omheen kan.
Gelaagdheid in geluiden, maar er zitten ook enorm veel gevoelens in Joni. Ik hoor op de nieuwe plaat zowat alle emoties die een mens maar kan hebben. Klopt dat?
Jacques: Dat kan zijn! Ik hou er van om mezelf zo eerlijk mogelijk te uiten op een nummer (what’s the point, anders?) zonder daarbij te letterlijk te gaan. Het is daarom dat de teksten eerder vaag worden gehouden.
De plaat begint met Let Go. Ik zou het bij momenten het popmoment van HEISA durven te noemen, in de zin van dat het alles van HEISA in één song samenvat en dat op een zeer catchy manier.
Dat was ook het eerste nummer dat we voor deze plaat hebben geschreven, en ook het gemakkelijkste nummer om te schrijven. Zo gaat het meestal: de nummers die er het vlotste uitkomen zijn meestal de meest catchy nummers.
Smaken zijn er om te verschillen, maar zelf vind ik Keep It de kopstoot van HEISA. Ik noem het jullie In The Shade Of The Sun, in de zin dat het zo’n soort song vol hoop is die je tegelijkertijd ook bewusteloos slaat.
Jacques: Eigenlijk was dàt het eerste nummer voor deze plaat. Dat bestond al ten tijde van onze ep, maar we vonden het niet passen op die plaat, dus hebben we het gehouden voor deze. Toen Koen met de eerste instrumentale versie afkwam was hij niet zeker of het iets voor ons was, maar ik heb hem snel omgepraat. Het was de richting die ik al van in het begin uit wou. Zo’n schijnbaar optimistisch nummer dat toch melancholisch en hard kon gaan. Dat is per ongeluk tot stand gekomen, Koen heeft onlangs pas ontdekt hoe dat komt, het heeft iets met een subtiele wisseling tussen mineur en majeur te maken.
Trouwens, hoe belangrijk zijn de teksten?
Jacques: Heel belangrijk en niet belangrijk tegelijkertijd. Belangrijk dat het er niet te fel op ligt. Belangrijk dat ze een gevoel of een beeld opwekken. Maar ik vind een goeie zangmelodie altijd belangrijker dan de tekst die er aan vast hangt.
Kill your darlings, en zeggen dat het niet kan is geen optie, maar wat vind je zelf de beste track van de plaat?
Break. Dat nummer is nog meer dan Let Go het perfecte voorbeeld van een HEISA-song anno 2020.
