Eind vorig jaar bracht de doom-sludge sensatie Growing Horns hun debuut uit op het Engelse Black Bow Records. De ep met vijf songs is goed voor een half uurtje verwoestend plezier. Wij spraken met deze aanstormende metal band.
Growing Horns bestaat al 5 jaar, maar nu pas verschijnt jullie debuutplaat. Waarom heeft het zo lang geduurd voor jullie deze plaat wilde maken?
We zijn gestart in de zomer van 2015, toen nog met Nick, onze vorige drummer. Het eerste jaar lag de focus vooral op nummers maken, met als eerste doelstelling ongeveer een jaar later de eerste shows te kunnen spelen. We hebben toen besloten om een jaar lang zoveel mogelijk shows te proberen spelen om onze set er zo goed mogelijk in te krijgen en zoveel mogelijk mensen te laten kennis maken met Growing Horns. In de tussentijd zijn we natuurlijk blijven verder werken aan nieuwe nummers, en het plan was om in september 2018 met Jonas Nyaarr onze eerste plaat op te nemen. Helaas gaf Nick er enkele maanden eerder de brui aan omwille van een verhuis naar Antwerpen, wat ervoor zorgde dat we onze plannen even in de diepvriezer moesten steken. Gelukkig hebben we vrij snel Simon kunnen inlijven, die zich in sneltempo in de nummers heeft ingewerkt, zodat we in mei 2019 toch de GAM Studios in konden.
The Nobility Of Pain verschijnt op het Engelse label Black Bow Records, mogen we aannemen dat jullie in het buitenland willen doorbreken?
Eerlijk gezegd zijn we redelijk slechte strategische planners, en misschien zouden we daar wat meer moeten mee bezig zijn. Voorlopig ligt de focus op België, met de bedoeling van hier in eigen land op wat grotere podia te geraken. We hebben al een paar shows in Frankrijk gespeeld, en dat beviel zeer goed, en als alles wat meezit zou er in het najaar nog een show in Nederland gepland staan. Maar behalve dat plannen we niks concreets in het buitenland. Er zijn nog zoveel podia in België waar we graag eerst eens zouden spelen!
Normaal gezien stonden jullie dit jaar op het legendarische Alcatraz festival. Hoe gaan jullie er mee om dat dit nu geannuleerd is?
Da’s dikke kak natuurlijk, want ieder van ons keek daar enorm hard naar uit. Het ‘La Morgue’ concept van Alcatraz bleek een schot in de roos te zijn in 2019, en de line-up voor dit jaar moest geenszins onderdoen. Helaas is dit een geval waar niemand ook maar iets kan aan doen, maar zaken als veiligheid en gezondheid gaan uiteraard voor. Maar volgend jaar is er opnieuw Alcatraz, dus wie weet?
Zijn jullie enkel door metalbands beïnvloed? Of staan jullie ook open voor andere genres?
Didier: Wat Sven en mezelf betreft zijn er de usual suspects in de thrash en death metal zoals Slayer, Sepultura en Cannibal Corpse, maar evengoed Biohazard en de legendarische H8000 bands als Congress en Liar.
Simon: Ik ben persoonlijk telkens op zoek naar bands die naar mijn gevoel iets vernieuwend brengen, en dat kan op heel veel manieren. Het gaat van black metal tot sludge, maar evengoed jazz en afro-beat. Danny Carey is een grote bron van inspiratie: die kan de meest geschifte shit spelen omdat hij de perfecte combinatie van complexiteit en vloeiendheid heeft kunnen overnemen van jazz om er vervolgens zijn eigen stijl van te maken.
Wim: Ik ben een grote Maiden en Steve Harris fan, maar eigenlijk gepokt en gemazeld in de thrash-, death en doom metal van de laatste 40 jaar.
Daf: Ik sta eigenlijk open voor alles wat ziel, karakter of ballen heeft, zowel metal als alles daarbuiten. Grote fan van The Beatles, Melvins, Led Zeppelin, Alice In Chains, Neurosis, Kyuss, Pete Stahl, Chelsea Wolfe, Henry Rollins, Wino, Sivert Hoyem, RATM, Goatsnake, Siouxsie, King Buzzo, Tori Amos, Tool en nog een shitload aan bands en artiesten.
Jullie debuut wordt overal lovend onthaald, geeft dit extra druk voor album nummer twee?
Simon: Het geeft ons heel veel energie om te zien dat mensen hetgeen we maken wel goed vinden en dat er een plaatsje is voor ons en dat wat we samen creëren. We zullen niet ontkennen dat het wel een soort van druk geeft, maar we hebben alvast wat materiaal klaar voor een tweede plaat die volgens ons wel een goed vervolg op het verhaal kan zijn. Het is een positieve soort van druk die ons alleen maar motiveert.
Het Belgische metal wereldje is nogal klein, hebben jullie een goede band met de andere metal bands?
We hebben het geluk gehad om al vrij snel met een aantal fantastische bands te kunnen samenspelen, en daar hebben we mooie vriendschappen aan overgehouden. Bands zoals Fire Down Below, Huracan, Lost Baron, Loose License, Cowboys & Aliens, Snatch en nog een heleboel anderen. Er is heel veel kameraadschap onder bands en nu meer dan ooit steunen bands elkaar waar ze maar kunnen. En da’s eigenlijk zoals het moet zijn.
Hoe gaan jullie als band om met de coronacrisis?
Tja, de situatie is wat ze is natuurlijk, en net zoals andere bands moeten we er het beste van maken. Het suckt natuurlijk gigantisch om net een plaat uitgebracht te hebben en de promotour die daarbij hoort te zien wegvallen, maar dat overleven we ook wel. Uitstel is sowieso geen afstel, en tegen dat de situatie weer leefbaar en vooral veilig is, zal de goesting nog groter zijn om terug te gaan spelen.
Wat mogen we nog verwachten van Growing Horns in de toekomst?
LOUD NOISES!!!!!
