Op 1 maart staan Fake Indians in de Bar Broos in Gent voor alweer een Luminous Fest. Tijd om hen dus eens te interviewen, maar ook omdat ze één van de beste bands van dit land zijn! Een gesprek met zanger Stof Janssens.
Ik heb me altijd afgevraagd wat jullie hebben met fake indianen. Leg uit!
Stof: Awel, in de grote westernfilms van vroeger moesten ze op zoek gaan naar acteurs en vooral veel figuranten om de indianen te spelen. Maar ze konden dat niet echt vragen aan de Native Americans want die hadden waarschijnlijk niet veel goesting om zich nog een keer te laten afslachten. Dus draven er in die films allerlei nationaliteiten op. Aziaten, Mexicanen, Zuid Amerikanen, … zowat alles behalve echte indianen. Fake Indians dus. Ook deden bekende mensen zich voor als Native Americans omdat dat lucratiever of interessanter was, maar ze werden ontmaskerd als fake indians. Daar bestaan zelfs websites voor. Maar verder is het ook maar gewoon een bandnaam natuurlijk.
Jullie zijn al een tijdje bezig, wat zien jullie zelf als jullie hoogtepunt?
Tot dusver is het een aaneenschakeling van hoogtepunten geweest. Kiezen is moeilijk. Spelen in de legendarische Vera in Groningen vond ik wel speciaal. Zelfs al was het dan in de kelder.
En in al die jaren hebben jullie al veel gedaan, behalve compromissen sluiten. Jullie doen gewoon je eigen ding.
Juist. Maar ik weet eerlijk gezegd niet goed tegenover wie of wat we compromissen zouden moeten sluiten eigenlijk, haha.
We leven in een wereld waarin je je steeds moet omschrijven, zelf denk ik dat Fake Indians noise is die alle richtingen uit kan, maar met een punkattitude. Of kan het beter?
Ja, dat moeten omschrijven is vrij irritant. Ik hou het dan meestal bij ‘rock’. Misschien moeten we allemaal meer gewoon luisteren en minder analyseren. Maar oké, noise is zeker een factor. Noise als genre gaat nog wel een pak verder. En die punkattitude zit wel in het geluid en de manier van spelen of zo. Maar we zijn niet per se tegen van alles. Eerder vóór eigenlijk. Ik ben bijvoorbeeld heel hard voor Daktarin zalf in spuitbusvorm.
In feite, als er muzikale invloeden zijn. Welke dan?
De muziek is echt een mix van alles wat we graag horen. Niet één specifiek genre, maar zo wat van alles. Om wat met namen te gooien: Sonic Youth, Dinosaur Jr, Pixies, The Fall, The Jesus and Mary Chain, Wooden Shjips, Suicide, The Gun Club, The Velvet Underground, Jon Spencer, Neu!, The Cramps,…
Ik denk dat er van al die dingen wel wat invloed ingeslopen is. En gooi daar nog maar wat platen van Lee Perry of King Tubby bij. De plaat die ik veel beluisterde toen ik de eerste nummers voor Fake Indians begon te maken was Smoke Ring For My Halo van Kurt Vile. Ik merk ook dat mensen er nogal uiteenlopende dingen in terughoren. Dat is fijn.
Fake Indians is ook wel een trip, live en op plaat. Jullie houden er duidelijk van om mensen mee te sleuren.
Ik vind het zelf fantastisch als muziek je kan meenemen naar ergens anders. Live proberen we dat te doen door veel lawaai te maken en weinig pauzes te laten. Een soort sonische onderdompeling. En daar projecteren we dan nog wat bizarre visuals overheen. Zo kunnen de mensen (en wij) even vergeten waar of wat ze zijn. Op plaat zijn we daar ook wel mee bezig. De volgorde en de lengte tussen de nummers en zo… dat heeft zeker effect op hoezeer je wordt meegesleurd in een plaat.
Opmerkelijk ook, jullie doen alles zelf. Toeval of willen jullie dat?
De artistieke kant zeker wel. Ook de flyers en platenhoezen. De praktische kant doen we ook, maar dat is vooral bij gebrek aan een booker. Dus als iemand ons in huis wil nemen om te boeken, laat het zeker weten. Wij zijn lief en redelijk proper op ons eigen.
Jullie hebben naast shows in België ook wel in het buitenland gespeeld. Is er een verschil?
Het cliché gaat dat je zenuwachtiger bent als je voor vrienden speelt. Dus daar hebben we dan al geen last van. In het buitenland zien ze ons meer als exotische vogels, dat is ook altijd meegenomen. En de sfeer in de groep is beter omdat je dan wat meer tijd samen doorbrengt. Maar het spelen zelf is eigenlijk overal even plezant. Ik speel zelf meestal met mijn ogen dicht, dus het maakt me ook niet zo heel veel uit.
Over shows in België wil ik toch wel iets vragen. Vaak hoor ik Belgische bands beweren dat ze nauwelijks speelkansen krijgen of dat ze voor een bak bier moeten optreden. Ga je daarmee akkoord?
Hangt af van de verwachtingen misschien? Als je vooral voor het plezier speelt, is een volle bak bier toch niet slecht? De podiumplaatsen in het club- en festivalcircuit zijn beperkt, dus dat is inderdaad niet simpel. Maar als de muziek en de livereputatie goed is, zullen er altijd wel speelkansen zijn, denk ik.
Een Belgisch geluid bestaat niet, wel is het vrij zot hoeveel fantastische bands er in dit land zijn. Is het niet moordend om gehoord te worden?
De Belpop uit de jaren 80 beschouw ik wel als een typisch Belgisch geluid. T.C. Matic, 2 Belgen, Nacht und Nebel, Arbeid Adelt!,… absurd, avontuurlijk en een beetje geschift. Nu is het allemaal wat internationaler en professioneler, maar misschien ook wel minder eigen en niet per se beter. Er is gewoon een gigantisch overaanbod, niet alleen in België. Als je denkt iets fris ontdekt te hebben, gooit Spotify er gewoon nog twintig gelijkaardige bands achteraan. Alsof het niets is. De wegen naar de luisteraar zijn nu veel korter en sneller dan vroeger, maar ze zijn een beetje druk geworden.
Laten we maar wat vragen voor de fans, komt er een nieuw album aan?
We zitten momenteel aan anderhalf nieuw nummer. Dus tegen dit tempo mikken we op het najaar van 2029. Maar hopelijk komt er een creatieve opstoot en gaat het wat sneller.
Binnenkort spelen jullie voor Luminous Dash in de BarBroos. Waarom moeten mensen absoluut komen kijken?
Om een uur lang al hun zorgen te vergeten.
Wat is er cooler dan Fake Indians?
Sowieso is er één iemand altijd cooler dan iedereen en dat is Fonzie.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Ik heb veel favoriete platen aller tijden maar de enige plaat die ik drie dubbel in mijn kast heb staan is Sister van Sonic Youth. Geluid, songs, experiment, afwisseling… het zit voor mij allemaal goed op deze plaat. De bijdrage van elk bandlid is heel gelijkwaardig. Dat is op de latere platen niet altijd het geval vind ik. Als tiener was dit mijn introductie tot de groep en het is altijd liefde gebleven. En het artwork is ook perfect om in te verdwalen.
BarBroos: Facebook – Instagram
Fake Indians: Facebook – Instagram
