The Pest zo heet de nieuwe plaat van Fake Indians. Een release die niet van een leien dakje liep, want deze band moest toezien hoe hun nieuwste verdrongen werd door het coronavirus. Net op het moment dat ze hun plaat wilden voorstellen, besloten de zalen om hun deuren te sluiten waardoor heel wat aandacht verloren ging. Maar dat betekent natuurlijk niet dat deze plaat je aandacht niet waard is. Au contraire, een gesprek met Stof Janssens.
Omdat niet iedereen weet wie Fake Indians zijn zou ik zeggen, leg het maar eens uit.
Hmm. Na vier jaar zijn wij daar zelf eigenlijk ook nog niet helemaal uit vrees ik. Dus ik hou het maar op een bende van vijf min of meer gezonde jongemannen uit Antwerpen en Turnhout met veel liefde voor lawaai. ‘Psychedelic noiserock slackers’ hebben wij in onze bio besloten. Beetje vaag en breed. Een concertpromotor schreef eens “Music from an era when unpolished sounds ruled our freak scene and indie was still punk”. Maar dat ging mogelijks over de hoofdact van die avond. ‘Eencellige muziek’ schreef dan weer iemand anders in het gastenboek na een optreden. Ik weet niet of het zo bedoeld was maar het klonk mij als een compliment.
Een fantastische nieuwe plaat hebben jullie gemaakt met The Pest. Iedereen is natuurlijk trots op zijn pasgeboren baby, ik neem aan dat jullie hem ook al doodgeknuffeld hebben?
Dank, dank! Al moet ik eerlijk zeggen dat wanneer de plaat klaar was, wij er ook echt klaar mee waren. We hadden het redelijk gehad, zeg maar. Maar dat zal wel volledig normaal zijn.
Wat opvalt aan The Pest is dat het als één heerlijke lange trip aanvoelt.
Dat heeft waarschijnlijk te maken met de volgorde van de nummers. Die komt grotendeels overeen met onze setlist, dus die volgorde was al getest en goed bevonden … en dat we nogal veel doorbomen op hetzelfde akkoord zal daar ook wel in helpen.
Ergens zonder compromissen, maar je hoort dat er verdomd goed over nagedacht is. Duurde het lang vooraleer The Pest op plaat uitkwam?
Zonder compromissen is goed. Dat hoor ik graag. De aanloop was vrij lang. Een jaar of vier. Eigenlijk hebben we gewoon gewacht tot we wat fatsoenlijk samen konden spelen. De meeste nummers had ik thuis al eens lo-fi opgenomen en waren al op demotapes uitgebracht. Het is dus eigenlijk een soort ‘best of’ van die demotapes, maar dan opnieuw en degelijk opgenomen. De afgewerkte plaat lag ook al even klaar, te wachten voor release. De bedoeling was eigenlijk in het najaar 2019 maar Poppel bracht toen het fantastische Make Sense uit en Driesos ging in die maanden niet veel beschikbaar zijn. Dus hebben we nog even gewacht. Iets te lang blijkbaar.
Muzikaal is er niet zo hard over nagedacht, dat proberen we eigenlijk zo weinig mogelijk te doen. Ik heb al gemerkt dat hoe harder wij over iets nadenken of hoe harder wij op iets oefenen, hoe harder we sucken. Daar hebben wij als groep duidelijk de focus niet voor. Dus liever niet nadenken en weinig oefenen, gewoon knop open en gaan.
Het is ook een plaat die uit je boxen spettert. Is er veel studiowerk aan te pas gekomen?
Nee, al was dat eerst wel de bedoeling. We hadden materiaal gehuurd en met wat hulp links en rechts zelf een studio ingericht. Maar wat we daarin gepresteerd hebben, was gewoon slecht. Het was dooie boel en er ging veel te veel werk aan te pas komen om er iets van te maken. Dus hebben we besloten dat allemaal weg te gooien en twee dagen ‘echte’ studio te boeken om gewoon alles live in te knallen. Dat was even zuur wegslikken omdat er al wat tijd en moeite in gekropen was, maar na die twee dagen studio voelden de nummers wel veel beter aan, deze keer wel met de juiste drive en dynamiek. En door alles samen in te spelen zaten de stem en de gitaren mee in de drum micro’s en andersom en dat alles maakt een sound die goed past bij ons. Door al die overspraak was er achteraf niet veel meer aan te veranderen wat ook ineens de keuzestress wegnam. Win win dus.
Er zijn nadien nog wel wat edits geweest en bij het mixen en masteren hebben we nogal ruim onze tijd genomen, want het was wel degelijk de bedoeling om goed te klinken. In tegenstelling tot de meer lo-fi aanpak van de demo’s.
Er zitten zoveel invloeden in jullie muziek. Het lijkt wel psychedelica gezien door muzikale veelvraten. Klopt dat plaatje?
Ja, dat is goed beschreven. We zijn allemaal liefhebbers met een brede muzieksmaak. Daardoor is er niet één genre op de plaat te plakken. Het is een mix van alles wat we graag horen.
Het zal wel aan mij liggen maar Cheyenne is dan weer perfecte pop.
Dat ligt niet aan jou, denk ik.
Blijkbaar hadden jullie ook de ballen aan het lijf om de allerbeste band ter wereld te coveren want Blindness van The Fall werd Lidl Fuks. Hoe is die song tot stand gekomen?
Zwam, onze drummer, stelde voor dat te coveren. Gewoon omdat hij die drumpartij zo graag speelt. Hij speelde dat tot vervelens toe tijdens de soundchecks en dus hebben we maar toegestemd. Het is natuurlijk een hele dikke groove qua bas en drums. Alleen snapte ik geen bal van die tekst. Alleen Mark E Smith zelf begrijpt daar iets van. Of daar ga ik toch vanuit. Ik heb er dan maar zelf wat tekst op gegooid. Plantrekkerij. Ik vind het trouwens heel belangrijk dat de teksten ergens over gaan, al lijkt dat voor anderen niet zo. Dan kan ik mijzelf er meer in smijten tijdens optredens.
Waarom kreeg de Lidl er trouwens van langs in dat nummer?
Ha, dat heeft eigenlijk niks te maken met die supermarkt. De ‘Little Fucks’ waarvan sprake, zijn een bende jongeren die mij jaren geleden in Berlijn hebben overvallen. Ik liep er op een avond rustig en goedgemutst rond en ineens kwamen ze daar uit het niets in mijn rug gesprongen. Geld kwijt en nog wat stampjes gekregen …
Lander, onze bassist, had het op een setlist eens als Lidl Fuks geschreven en dat hebben we behouden als titel.
Jullie schuwen de humor ook niet, of is het sarcasme?
Humor is heel belangrijk. Alles is zo serieus altijd dat je er mottig van wordt. We hebben ooit zelf eens afgedongen op onze gage bijvoorbeeld. Dat soort werk. Of Walter Capiau op een flyer gezet, met KISS schmink dan wel. Of onze naam veranderd in Half Ass Indians omdat iemand opmerkte dat Charles Bronson (die op de flyer stond) een kwartje Cherokee in zijn lijf had. Wat achteraf ook weer complete bullshit bleek te zijn. Ik wil maar zeggen: het is allemaal niet zo belangrijk en maakt ook niet zoveel uit. “Je moet een beetje gek zijn om niet gek te worden”, zei ooit iemand niet één keer maar honderd keer op een avond in Café De Pelikaan. En de mens had gelijk. Alle honderd keer. En sarcasme is ook humor hé.
Een plaat uitbrengen met als titel The Pest in een corona-tijdperk, qua timing kon het niet beter? Nog geen schuine opmerkingen over gehad?
Mja, hoewel geheel toevallig want zoiets verzin je niet. Het was even grappig, maar de grap is er ondertussen wel af natuurlijk. En qua timing kon het eigenlijk niet slechter. Achteraf gezien.
Veel decibels, ofwel hebben jullie toffe ofwel dove buren.
Wat dat betreft hebben we de luxe geen directe buren te hebben. En een vrij grote ruimte ter beschikking wat beter is voor onze oren. In een kelder van 1m60 hoog moet je daar iets meer rekening mee houden.
Los van je buren, die decibels is een echte uitlaatklep veronderstel ik?
Zeker. Dat is echt hetgeen wat we gemeen hebben: graag lawaai maken. Dat is zo plezant, afreageren met volume. Decibeltherapie. Mensen blootstellen aan hoog volume om innerlijke rust te vinden. Dat is misschien wel iets. Of niet. Pas op, wij zijn ook niet achterlijk. Het is leuk om luid te spelen en onze muziek heeft dat ook graag, maar het mag geen pijn gaan doen natuurlijk. Niet bij ons, maar zeker niet bij het publiek.
Wat is eigenlijk het verschil tussen Fake Indians op plaat en op podium behalve dat we jullie in de huiskamer niet zien?
Muzikaal niet zoveel verschil, aangezien de plaat live is opgenomen. Maar daarop gaat er natuurlijk niets echt mis en is het een selectie van de beste takes. Dat gaat live natuurlijk niet, of het zou alleszins raar zijn. En bij optredens loopt er meestal wel iets in de soep. Maar dat is niet erg, dat kan ook juist tof zijn.
Een ander verschil is dat we bij live shows visuals projecteren. Daarvoor hebben we Hylarius W, de vijfde Fake Indian naast het podium die wat dat betreft volledig zijn goesting mag doen. Hij kiest en mixt die beelden trouwens live, dus die zijn sterk afhankelijk van zijn mentale gezondheid op dat moment. Daar kunnen wij niet voor instaan.
Fake Indians is ook het boegbeeld van DIY. Zal altijd wel zo blijven zeker of veranderen jullie van mening als je met Coldplay de wereld mag rondtouren?
Wat je zelf doet, doe je beter. Of dat denk je toch … We doen het graag maar het is eerlijk gezegd ook wel uit noodzaak want we hebben gewoon geen booker, manager, groot budget of wat dan ook. Driesos heeft zijn label Gazer Tapes dat natuurlijk heel DIY is en ik doe alle artwork. Als je dat al zo kan noemen. Ik heb er heel weinig tijd voor maar van die nood heb ik dan maar de stijl gemaakt: crappy flyers en hoesjes die gemiddeld op 10 à 15 minuten in elkaar geflanst zijn. Toeren met Coldplay zou natuurlijk de ultieme mop zijn. Een match made in de Lidl.
Wie is de beste Belgische groep ever, en neen Fake Indians is gediskwalificeerd!
TC Matic dan, vanwege de frisse fuck you die nog altijd niet gedateerd is.
De toekomstplannen zijn?
Eerst effe zien wanneer deze hele toestand terug normaal is en dan hopelijk wat shows inhalen. Wie weet wel tamelijk snel een tweede plaat. Hangt ervan af hoe vlot we de gegraven geldput terug kunnen dichtgooien.
Enorm bedankt voor dit gesprek, overtuig mensen met één zin waarom ze naar Fake Indians moeten luisteren…
Een enkel ticketje richting psychiatrie voor de lol, waarom niet.
