Eyemèr, het muzikale alter ego van Eyemèr, heeft met Good Mourning To You een indrukwekkende, ontroerende en ontzettende mooie tweede ep uitgebracht. Een release met een zeer persoonlijke input. We zaten bij Sarah thuis, een paar dagen voor de release van hun tweede ep…
Dag Sarah. Tussen jouw debuut en je ep zit er een tijdspanne van zo’n vier jaar. Hoe komt dat?
Ik heb in die periode vooral uitgezocht hoe ik wil klinken op plaat. Ik had ook voor mezelf uitgemaakt dat ik minder vlug wilde opnemen en ook het aantal optredens wat wilde minderen. Ik heb verschillende nummers gecomponeerd, gewikt en gewogen welke ik op een plaat wilde zetten. Het was daarnaast een zoektocht om de juiste producer te vinden voor de muziek die ik voor ogen had. Ik zat één keer samen met Gaëtan Vandewoude van Isbells. Om de één of andere reden kon ik toen nog niet goed uitleggen wat ik wou. Hij werkte nummers voor mij uit, en die waren wel mooi, maar het voelde niet aan alsof die van mij kwamen. Dus moest ik verder zoeken, want de bombastische Björk-toon die er toen inzat lag mij niet echt. Daarna ben ik via Jente Pironet van Portland bij Michiel De Maeseneer terecht gekomen. Met hem klikte het meteen op persoonlijk vlak en ook in de studio werkte het prima. Op mijn eerste plaat heb ik heel hard mijn eigen ding gedaan en ik liet niet veel inspraak toe van anderen. Dat is veranderd met Good Mourning To You. Michiel heeft mijn muziek naar een hoger niveau getild, terwijl het toch nog herkenbaar ‘ik’ is. Het duurde inderdaad wat lang, maar ik ben echt ben blij dat ik er de tijd voor heb genomen.
Een groot verschil is ook dat jouw debuut op Zeal uitkwam en dat de nieuwe ep in eigen beheer is uitgebracht. Een bewuste keuze?
Ik wist na een tijdje dat ik niet meer bij Zeal Records wou blijven. Het duurde even voor ik dat kon toegeven aan mezelf. Toen de knoop was doorgehakt, kwam de vraag of ik een ander label zou zoeken of het gewoon zelf zou doen. Op bijna het allerlaatste nippertje besloot ik toch independent te gaan. Ik wou mezelf de kans gunnen om te zien hoe ik het er alleen vanaf zou brengen. Kennis had ik al wat vergaard via mijn ex-label. Natuurlijk is het soms wat moeilijker als independent artiest, want men neemt je niet altijd even serieus als je het op jezelf doet. De kostprijs van vijf nummers is niet niks, maar gelukkig kon ik voor het financiële luik grotendeels rekenen op crowdfunding. Ik ben heel trots op hoe deze ep is uitgedraaid. Er is een grotere community ontstaan rond mijn muziek door de crowdfunding en ik voel me sterker nu ik alles zelf in handen neem.
Is het ook een soort van protest tegen de muziekindustrie, in de zin dat je je eigen dingen wilt doen?
Voor mij is het belangrijk dat ik muziek maak die ik wil maken. Mijn muziek is nog altijd lo-fi-indie en ik besef dat dit soort muziek niet veel kans maakt op de radio. Maar dat maakt an sich niet zo veel uit, want ik wil nooit iets uitbrengen waar ik niet zelf achter sta.
Eén keer heb ik mijn eigen integriteit wat verloren, met de single Thunder. Ik had dat akoestisch geschreven en opgenomen en dat lag al een tijdje in de vuilbak. Toen waren er twee producers die me contacteerden omdat ze iets met die opname wouden doen. Ze maakten een remix die op een groot label (NCS) kon geraken. Ik moest er echter mee akkoord gaan dat het label het nummer niet als ‘remix’ zou communiceren (ook al was het dat wél). Aangezien er een groot publiek kon bereikt worden via dit label, ging ik akkoord. Daar heb ik nu wel wat spijt van, omdat het lijkt alsof ik een nummer heb uitgebracht in een dubstep-achtig genre. Achteraf gezien, had ik nooit akkoord moeten gaan met de communicatie van het nummer als single. Het was een remix en had ook zo moeten uitgebracht worden.
Je nieuwe sound is veel donkerder dan vroeger. De titel alleen al: Good Mourning To You. Ik heb er zelfs moeten bij wenen.
Meer donker? (schiet in de lach). Mijn papa vindt net dat het meer happy is geworden! Voor mij is het moeilijk om daarover te oordelen. Ik zou zeggen dat het qua donkerte op dezelfde lijn ligt van mijn debuut, nummers als Candle en Butterfly waren ook behoorlijk zwaar. Misschien voelt het meer ‘donker’ aan door de productie. Natuurlijk kan ik niet ontkennen dat het om zware thema’s gaat.
Zo heb ik het over het thema ‘zelfdoding’, waarmee ik zelf ben geconfronteerd. Iemand uit mijn eigen omgeving is uit het leven gestapt en ik was één van de weinigen die wist dat deze persoon in een diep dal zat. Toen ik het nieuws van de zelfdoding opving, kreeg ik een wrang schuldgevoel omdat ik misschien meer had kunnen doen. Ik ging ook een tweede keer door een soort ‘rouwproces’ toen een gezinslid een psychotische depressie kreeg. In die periode voelde het alsof ik tijdelijk afscheid moest nemen van deze persoon omdat er geen gewone communicatie meer mogelijk was.
Op mijn debuut had ik het vooral over algemene onderwerpen, terwijl ik het op mijn nieuwste ep voornamelijk over het thema ‘rouwen’ heb. Een ander onderwerp dat ik aansnijd op Good Mourning To You, is mijn non-binaire genderidentiteit. Het feit dat ik queer ben, steek ik nu niet meer onder stoelen of banken. Toen ik via YouTube een slaapkamerversie van Bird, You Can Fly – een nummer over coming-out als non-binair persoon – uitbracht, kreeg ik zeer positieve reacties van mensen die zich ook identificeren buiten de hokjes ‘man’ en ‘vrouw’. Mensen hebben altijd nood aan iets waarin ze zichzelf kunnen herkennen. Aangezien er amper nummers bestaan over non-binaire mensen, wou ik hierover een nummer schrijven. Ik had wel schrik dat ik door dit onderwerp bespreekbaar te maken, een deel van mijn fanbase het zou laten afweten. Gelukkig is dit niet gebeurd. Bovendien ben ik veel sterker geworden door mezelf te omarmen als non-binair persoon. Als mensen mij niet aanvaarden zoals ik ben, dan heb ik er ook geen nood aan om hun te leren kennen.
Was dat een manier om zelf met je non-binair zijn naar buiten te komen of was het een steun naar anderen toe om zich ook te uiten voor wie ze zijn?
Bird, You Can Fly is vanuit mezelf vertrokken. Ik merkte dat dit nummer belangrijk voor me was en de slaapkamerversie heb ik op YouTube gezet met de hoop dat het ook voor anderen iets zou kunnen betekenen. Mensen zijn spontaan hun verhaal beginnen delen in de reacties van de video. Ze hebben het over de moeilijkheden die wij ervaren als non-binair persoon in een binaire maatschappij. Zo aanvaarden sommige ouders hun kind nog steeds niet als die/zij/hij uit de kast komt als non-binair.
Binnenkort komt de geproducete, officiële single uit. Ik heb echt hard gewerkt aan dit nummer. Een koor met non-binaire mensen, uit binnen- en buitenland, heeft meegewerkt aan Bird, You Can Fly. Voor het nummer heb ik drie video’s, gefilmd op drie verschillende locaties – in de stijl van Bob Dylan’s Subterranean Homesick Blues. Net zoals Dylan werkten we met borden om de boodschap van het nummer over te brengen aan het publiek. In mijn video’s geeft elke non-binaire persoon zo in eigen woorden weer wat de term ‘non-binair’ voor hun/haar/hem betekent. Bird, You Can Fly is dus een echt statement geworden.
Dus muziek werkt voor jou als een verlossing…
(schiet in de lach). Soms zijn er periodes dat ik echt niet veel schrijf. Zo ligt het songwritingproces momenteel iets stiller dan ik zou willen, omdat ik nu alles zelf regel voor mijn nieuwste ep. Er komt heel wat kijken bij de promotie ervan. Eens de plaat uit is, ben ik er echter zeker van dat ik weer songs zal beginnen schrijven. Muziek is ontzettend belangrijk. Zonder die passie zou ik echt niet weten hoe ik bepaalde periodes in mijn leven zou overleefd hebben.
Dus Eyemèr is zo waar een éénpersoonsbedrijf.
Ja, ik doe zo goed als alles alleen. Alleen de boekingen doet Dieter Craeye van Vox en ik ben zeer blij dat ik hem daarvoor heb. Hij helpt trouwens ook sinds kort met de promotionele kant van mijn muziek, aangezien promotie en concerten vaak op elkaar invloed hebben. Ik ontmoette Dieter zo’n vier jaar geleden toen ik de support act was voor Chantal Acda in De Handelbeurs. Hij kwam onmiddellijk op me af en zei me dat het fantastisch was dat ik dit allemaal op mezelf deed. Dat is altijd bij mij blijven hangen. Ik heb een paar maand geleden contact opgenomen en sindsdien ben ik lid van de VOX-familie!
Opmerkelijke artwork ook van je nieuwe ep…
Ja, de cd-hoes verschilt erg met die van mijn debuutalbum, want daar had ik toen doelbewust aan gewerkt. Het artwork van Good Mourning To You is ontstaan uit een simpele krabbel, iets lelijks dat ik uiteindelijk mooi begon te vinden, net omdat het zo imperfect was. De vuil-roze achtergrond vond ik een leuke extra touch. Het is niet het typische roze dat geassocieerd wordt met vrouwelijkheid, het is vuil roze. Dat heb ik doelbewust gekozen, misschien om ook een statement rond gender te maken. Voor de titel zocht ik mijn inspiratie bij Paramore, die hebben met het nummer In The Mourning ook van “morning” “mourning” gemaakt.
Eyemèr is rebels, teksten die knal in je gezicht geploft worden.
Ja, ik snap wel wat je bedoelt. Als ik zing “You sighed, last night, I dreamt of leaving the world behind”, dan is het vrij duidelijk waarover dat gaat. Ik merk de donkere kant van deze plaat ook bij Inner Voices, een nummer dat over psychotische depressie gaat. Je hoort in dat lied letterlijk stemmen, die alsmaar luider worden. Eerlijk gezegd heb ik nooit iets anders gekend dan ‘straight in your face’. Ik heb met mezelf een soort pact gesloten, dat ik alleen maar over serieuze problemen songs wil schrijven. Let op, ik vind wel dat er een balans moet zijn, het is nu ook niet mijn bedoeling dat iedereen op de wereld voortdurend zit te wenen (lacht). In mijn muziek zoek ik wel bewust de moeilijke onderwerpen op, zoals bijvoorbeeld mentale gezondheid. Zelfdoding moet je zien als het einde van een ziekte, net zoals sterfte door kanker. Ik wil dat we mentale ziektes even serieus beginnen nemen als fysieke ziektes. Te veel mensen blijven aan de zijkant staan bij dit soort issues.
Eyemèr is in mijn ogen een singer-songwriter die geen singer-songwriter is…
(lacht). Ik hou niet van vakjes, en al helemaal niet van de term singer-songwriter, ook al ben ik bijna verplicht om dat woord te gebruiken. Ik zie mezelf meer als een lo-fi muzikant. Je kan als solo-muzikant zoveel verschillende richtingen uitgaan met je muziek. Milow is ook een singer-songwriter, maar hij staat wel mijlenver af van wat ik doe.
Hoe zie jij de toekomst van Eyemèr?
Dat is een lastige vraag. Ze wordt keer op keer gesteld en ik antwoord alsmaar hetzelfde. Doelen stel ik mezelf niet graag. Voor mij komen waarden op de eerste plaats. Zo is integriteit essentieel in wat ik doe. Ik hou me minder bezig met het bereiken van mijlpalen, zoals optredens in grote zalen of support spelen van een bekende artiest. Optredens voelen ook vaak dubbel aan voor mij. Ik kan er enorm veel energie uithalen wanneer het goed gaat, maar ook veel energie door verliezen. Ik ben sowieso niet het type muzikant die weken aan een stuk in het buitenland wil touren, want ik kan dat gewoonweg fysiek en mentaal niet aan. In 2020 ga ik wel een paar support acts doen van Isbells. Daar kijk ik enorm naar uit. Al je me vraagt om mezelf een doel te stellen, zou ik me echter eerder richten op ‘online groei’. In mijn droomwereld ben ik een DIY-slaapkamerartiest, die leeft van streaming en zelden op een podium staat.
Wat vind je van de Belgische muziekscene?
Er gebeurt hier zeer veel. Ik kan dat zeker en vast van de Gentse scene zeggen, die ken ik wel een beetje. Nederlandse concertzalen pluggen volop Belgische artiesten omdat ze vinden dat er in hun eigen land niet zo veel te rapen valt. Het nadeel wanneer er veel goede artiesten zijn, is natuurlijk ook dat de concurrentie groter is en je meer je best moet doen om er bovenuit te springen.
Naar welk album kan je on repeat luisteren?
Het is moeilijk voor mij om in termen van albums te praten, dus verwijs ik voor die vraag maar naar mijn favoriete artiesten. Ik ben opgegroeid met punk en hardcore, ook al hoor je dat misschien niet direct in mijn muziek. Het is typisch voor mij dat ik inspiratie haal uit bands waar ik instrumentaal niet erg op lijk. Ik denk bijvoorbeeld aan de groep La Dispute. Het is wel uit dat soort muziek dat ik mijn eerder donkere sound haal, met songteksten die zware thema’s bespreekbaar maken. Naast La Dispute is kijk ik ook op naar The National. Hun nummers zitten enorm goed in elkaar. Toch kom ik steeds op dezelfde naam uit als men naar mijn favoriete hedendaagse artiest vraagt; namelijk Nick Cave. Hij heeft me enorm geïmponeerd toen ik hem live zag. Sowieso heb ik veel respect voor artiesten die de radioregel van drie minuten aan hun laars lappen. Hij heeft het ook over zware thema’s zoals de dood van zijn zoon. Voor mij is hij een hedendaagse legende.
