Drukke tijden voor de Mechelse muzikant Enzo Kreft. Eerst was er de verzamelaar Dark Matterop Walhalla Records, en nu is er zijn fonkelnieuwe in eigen beheer uitgebrachte Turning Point. Tijd voor een diepgaand gesprek.
Laten we maar eerst die vraag stellen, waar komt de naam Enzo Kreft vandaan?
Het bedenken van een pseudoniem was een symbolisch startpunt voor mijn muzikaal project. Ik wou dat het een naam was die tot de verbeelding sprak. Met de voornaam Enzo liep ik al een tijdje rond, vraag me niet waarom…
Toen een van mijn toenmalige makkers voortdurend het woord “kreften” gebruikte, wat zoveel betekent als zeuren, vond ik dat altijd heel grappig. En op een mooi ogenblik, na een nachtje stappen, wist ik het opeens: Enzo Kreft! Ik vond gewoon dat dat goed klonk, een beetje Italiaans-Duits, krautrock-achtig. En zo is het dan gebleven (lacht)
Jij bent één van die vele DIY-bedroom artists die in de jaren 80 bezig was met zijn eigen ding en een cultstatus verwierf. Hoe bekijk je dit?
Eigenlijk vind ik het zelf een vreemd verhaal. Na de Enzo Kreft jaren (’83 – ’84) ben ik nog wel bezig geweest met muziek en geluid, maar het Enzo Kreft-project is een beetje tussen de plooien van de tijd verdwenen. Tot een tiental jaren geleden een goede vriend van me zei: “Je moet Enzo Kreft eens googlen”… ik kreeg een hoop zoekresultaten die ik helemaal niet had verwacht. Een zeer bevreemdende ervaring vast te moeten stellen dat die twee obscure cassette-albums een weg gevonden hebben naar een eigen publiek! Een van mijn vrienden vergelijkt het Kreft-verhaal met dat van Sixto Rodriguez, die Amerikaanse folkmuzikant die in de jaren 70 albums verkocht maar zich daarna uit de muziekbusiness terugtrok en helemaal niet wist dat zijn muziek eigenlijk enorm populair werd in Zuid Amerika. Uiteindelijk wisten fans, na een lange zoektocht, met hem contact te leggen, wat leidde tot een tweede carrière.
Een mens zou zweren dat het in dagen van YouTube en Bandcamp makkelijker zou gaan, maar ik heb eerder het omgekeerde gevoel. Wat denk jij daarvan?
Dankzij deze media is iedereen een beetje artiest geworden natuurlijk, wat leidt tot een overaanbod. Het is niet evident om een groot publiek te bereiken.De vraag die je je natuurlijk kan stellen is dan: wil ik de massa bereiken? Mij lijkt het tout court interessant om een community uit te bouwen van een echt geïnteresseerd publiek. Als DIY-artiest heb je ook de vrijheid volkomen te doen wat je wil. En dat wil ik absoluut niet prijsgeven.
Onlangs bracht jij op Walhalla Records een compilatie uit waardoor de spotlights terug op je kwamen. Een godsgeschenk, en was dit de reden waarom Turning Point uitkwam, of heeft dat niets met elkaar te maken?
Het is allemaal wat gegroeid: in 2010 kwamen twee van mijn nummers terecht op de Underground Belgian Wave Volume 2 verzamelaar bij Walhalla Records, het platenlabel van Lieven De Ridder. Toen al begon er bij mij weer wat te kriebelen. Eenmaal Lieven mij in 2015 voorstelde om mijn muziek van de jaren 80 uit te brengen op een solo-vinylalbum (Dark Matter, dat verscheen in september laatstleden) was het hek van de dam en kreeg ik de smaak weer te pakken. Het duurde niet lang of ik zat alweer nieuwe nummers te maken. En zo komt het dat mijn nieuwe album Turning Point inderdaad niet lang na het verschijnen van Dark Matter afgerond werd.
Ik hoor een duidelijk verschil tussen Dark Matter en Turning Point. Ik veronderstel dat dit doelbewust is, niet?
Dat is niet echt een doelbewuste keuze, maar ik zie wel enkele redenen.
Eerst en vooral: er zit een tijdspanne van 33 jaar tussen en ik kan niet meer op dezelfde manier werken aan muziek. Een persoonlijke evolutie, denk ik. Wat ik toen deed was een stuk geïmproviseerder; nu werk ik nummers grondiger uit. Een tweede reden is dat ik altijd geprobeerd heb om gebruik te maken van de technische mogelijkheden die ik op een bepaald moment heb. Toen al, maar ook nu. Voor de DIY-muzikant zijn die mogelijkheden nu veel geavanceerder, waardoor dit album een pak gesofistikeerder, helderder en dynamischer klinkt dan mijn opnames uit de jaren 80. Dat resulteert dan in new-new wave (lacht)
Het is met enorm veel respect, maar ik hoor in jouw huidig geluid een stevige portie Gary Numan. Een juist oordeel?
Dat klopt deels wel denk ik, maar naar mijn eigen gevoel zijn er toch wel meer invloeden. Ik denk bijv. maar aan Kraftwerk, John Foxx, Dark Day, de vroege Human League, en ja, zelfs Brian Eno en David Bowie heb ik al dan niet bewust meegenomen in mijn verhaal.
Over het onderwerp zelf. Ik hoor iemand die niet tevreden is met de wereld van vandaag, maar dat was ook al niet het geval in de jaren 80. Frustraties?
Misnoegdheid, onvrede, woede over de manier waarop machthebbers spreken in naam van de democratie maar deze in praktijk compleet fnuiken, woede over de manier waarop de massa misleid wordt, telkens weer opnieuw, alsof men niets geleerd heeft uit de geschiedenis, woede over walgelijke schendingen van mensenrechten, over de toenemende economische ongelijkheid en ga zo maar door…
Angst en ongerustheid over dreigende politieke gevaren, over de manier waarop men onze planeet, ondanks alle waarschuwingen, verder naar de filistijnen helpt, over de toenemende onzekerheid voor deze en de komende generaties. Maar uit die woede en ongerustheid vloeit ook strijdlust voort en de hoop dat dit alles mag uitdraaien op een keerpunt. Een mens moet toch blijven hopen, niet? Al deze gevoelens en bedenkingen wil ik delen, vandaar dit album en de bewuste keuze om de lyrics erbij te voegen. Helaas denk ik dat ik nog lang niet uitgeschreven ben…
Voor Turning Point deed je alles zelf, een weldoordachte keuze?
Jazeker, dat is nu eenmaal die DIY-attitude hee! Waarmee ik mogelijke samenwerkingen in de toekomst natuurlijk niet wil uitsluiten. Maar persoonlijk vind ik dit tot nu toe nog altijd de beste manier om tot resultaat te komen. Ook het artwork verzorg ik zelf; ik heb het gevoel dat dit tot een coherenter geheel leidt.
Hoe zijn de reacties op je nieuw materiaal?
Turning Point is een soloproject waarmee ik mezelf bloot geef, dat maakt me wel heel onzeker. Maar… tot nu toe zijn de reacties verrassend goed en de recensies zijn lovend. Ik stelde tot mijn grote vreugde ook vast dat het album in verschillende eindejaarslijstjes prijkt. Turning Point krijgt ook veel airplay op verschillende zenders. Dat alles maakt me heel gelukkig en geeft me in ieder geval veel moed om ermee door te gaan.
Iemand zei me onlangs dat het dankzij Trump is dat we interessante muziek krijgen, een soort van punkbeweging zeg maar. Akkoord hiermee?
Ja, dat kan niet anders. Ik kan alleen maar hopen dat een massale generatie nieuwe “punkers” zal opstaan nu, uit de catacomben kruipt en van zich zal laten horen! “We’re Breaking Out”!
Jouw muziek grijpt terug naar de jaren 80, maar het voelt geen seconde gedateerd aan. Hoe heb je dit aan boord gelegd?
Dat zal te maken hebben met mijn persoonlijke evolutie waarover ik het daarnet al had en de nieuwe technische mogelijkheden. Bovendien leven we nu eenmaal in 2016; ik luister ook naar muziek van vandaag en dat heeft waarschijnlijk een invloed op mijn eigen muzikale ontwikkeling.
Hoe zit het met optredens. Enige kans dat we Enzo Kreft op een podium kunnen zien?
Heel waarschijnlijk ga ik dit jaar optreden. Meer informatie kan ik er nog niet over kwijt, maar het wordt momenteel voorbereid.
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Dat is een heel moeilijke keuze, want kiezen is verliezen… Maar als ik dan toch één album moet noemen, dan ga ik met veel overtuiging voor Low van David Bowie. Een topalbum!
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur in een lift mee te zitten en wat zou je dan doen?
Met iemand als Brian Eno in een lift zitten lijkt me wel wat. Die man is zo getalenteerd, heeft zoveel mensen geïnspireerd en heeft echt interessante ideeën. Ik hoop wel dat een van ons beiden een goeie fles wijn of een goed biertje bij heeft (lacht)
Klik hier voor de review van Dark Matter, en hier voor Turning Point.
