We schrijven een broeierige dag in juni, een zaterdag. Onweer is aangekondigd en er valt ’s avonds niet echt veel te doen. Na wat rondsturen naar vrienden en vriendinnen krijg ik een berichtje terug “Michael speelt in Asse met zijn nieuwe band, kom je ook?”. Michael is Michael De Greef, een talentje achter de drums en – net als ik – een kerel met een hardcore-achtergrond. Michael speelt echter geen hardcore, Michael speelt bij x aantal bands en telkens vind ik me wel in wat hij doet, of het nu covers van Marvin Gaye zijn of moderne new wave. Wegens toch niets anders te doen rep ik me richting Asse en ’t Smiske, een ietwat geitenwollensokken venue in het centrum, maar wel gezellig. Ik ben wat laat en moet binnensluipen want de band is reeds begonnen. Het publiek is muisstil. “Eli Goffa!” fluistert een vriendin me toe, “van The Voice!”. Ik vermijd zoveel mogelijk tv als The Voice, dus ik heb nog steeds geen idee wie ze bedoelt, maar Eli (aka Elie De Prijcker) en zijn band overvallen me. Waar ik normaal meteen een biertje zou gaan halen raak ik nu niet van mijn stoel. De mix van soul en americana ala Paul Simon en de Bob Dylans van deze wereld laat op iedereen een diepe indruk na, daar in dat geitenwollensokken zaaltje.
Eli, we zijn ondertussen een half jaar verder, er zijn singles gereleaset, hoe heb je het laatste halve jaar beleefd?
Het heeft me doen beseffen hoe hard het knokken is om iets te kunnen bereiken. Zo stuitte ik enkele malen op gesloten deuren. Maar uiteindelijk zijn er toch fijne dingen gebeurd. Zo mocht ik, na de voorprogramma’s voor de Belgische tour van Bent Van Looy in het voorjaar, ook voorprogramma’s doen voor Hooverphonic en Tom Helsen. Ook Radio 1 en 2 draaien de nieuwe single How ‘bout A Little Love nu al sinds begin november, en dat maakt me bijzonder trots.
Word je nog vaak geconfronteerd met je deelname aan The Voice en De Nieuwe Lichting? Heb je hier veel van opgestoken?
Eigenlijk word ik daar nog zelden over aangesproken, en eerlijk, ik vind dat niet zo erg. Mensen hebben steeds een bepaalde associatie bij het horen van The Voice, De Nieuwe Lichting of gelijk welk programma. Ik heb liefst dat mensen mijn muziek beoordelen, zonder de vooroordelen of verwachtingen die ze misschien hebben tegenover de keuzes die ik maakte om mijn muziekcarrière een duwtje in de rug te geven. Daarom ben ik ook zo blij met jouw feedback, Stijn. Ik vind het leuk dat die wedstrijden en programma’s er zijn en als ik me er in kan vinden, doe ik daar graag aan mee. Ik heb aan beide wedstrijden een overwegend goed gevoel gehouden. Vooral de live-shows van The Voice, die ik tot in de halve finale mocht meemaken, waren onvergetelijk. Het is in die liveshows dat ik iets overwonnen heb bij mezelf. Terwijl ik vroeger vooral stress had vooraleer ik het podium op ging, heb ik nu gewoon heel veel zin om muziek te spelen voor een publiek. Natuurlijk is de positieve adrenaline altijd aanwezig.
Vanwaar de keuze om van solo naar een full band over te schakelen?
Voor mij voelt dit eigenlijk aan als een soloproject. Niet dat ik steeds alleen op podium sta (zelden eigenlijk), maar omdat ik de nummers zelf schrijf nu. In vorige bands deed ik dat steeds samen met de andere muzikanten. Maar toen kwamen er begin dit jaar fantastische muzikanten bij Eli Goffa. Michaël Degreef aan drums, Benjamin Jacobs op toetsen, Jesse Baart op bas, Steven De Smedt op elektrische gitaar en mijn broer Niki De Prijcker op klassieke en akoestische gitaar… Zij bepaalden plots een groot stuk van de nieuwe sound van m’n nummers. Ze voelden me bijzonder goed aan en zonder veel woorden bedienden ze de nummers van een heerlijk muzikaal tapijtje. Heerlijk om door zo’n talenten te worden omringd.
Waar haal je de inspiratie vandaan? Ik las dat je de platenkast van je ouders hebt geplunderd, welke platen moeten we zeker ook kennen?
Terwijl mijn moeder ons op een klassieke manier leerde zingen om mee te kunnen met het schoolkoor en de muziekschool, schotelde onze pa ons heerlijke platen voor. Zo werden platen van Led Zeppelin, Fleetwood Mac, Crosby, Stills, Nash, Neil Young, Simon & Garfunkel, Blind Faith, Cream, Bob Marley & The Wailers, CCR, Dire Straits, Pink Floyd, Jimi Hendrix, The Band, Ten Years After, etc. al eens opgezet door papa Goffa. Ook onze grootouders staken al eens platen binnen. Dat waren dan vooral Negro Spirituals (o.a. Mahaliah Jackson, Golden Gate Quartet) en jazzmuziek (Django Rheinhardt, Dave Brubeck, Duke Elington, Miles Davis,…) . Die zwarte muziek raakte me ook enorm. Zelf begonnen mijn broer en ik ook te luisteren naar soul en blues. (Albert King, B.B. King, Big Bill Broonzy, Robert Johnson, Aretha Franklin, Otis Redding, James Brown, Ray Charles, Bill Withers,…)Toch luister ik niet enkel naar oude muziek. Mijn oren blijven nieuwsgierig naar nieuwe hedendaagse dingen. Gregory Porter, Ray Lamontagne, Alabama Shakes, Paolo Nutini, Tedischi-Trucks band, José Gonzalez, Ben Howard en London Grammar zijn dingen die ik erg kan waarderen.
Wat gaat de toekomst nog brengen?
Mocht ik dat eens weten hé (lacht). Hopelijk nog veel leuke gelegenheden om muziek te spelen. Een ding is zeker, in 2017 komt ons album uit!
Wat mogen we iedereen wensen van je voor 2017?
Dat iedereen zijn of haar dromen mag bereiken, maar ook blij moet leren zijn met wat we al hebben. Want dat laatste vergeten we soms. Dan spreek ik eigenlijk vooral voor mezelf.
Benieuwd naar dat album! Succes Eli!
STIJN DIERICKX
