Het Gentse Elefant loste net hun tweede boreling Bejahung, waar we net als bij hun debuut nogal ondersteboven van zijn. We voelden Wolf Vanwymeersch, zanger en bassist bij het onaardse viertal, graag aan de tand. In deze door cultuurbesparingen geteisterde tijden en het door Peter De Roover gelanceerde woord, lag de openingsvraag dan ook een beetje voor de hand.
Elefant, een naam als in “subsidieslurf“?
Tja, wat kan ik daaraan toevoegen? Ik denk dat subsidies door overheden zinnig zijn en bijna altijd opbrengen voor een gemeenschap. Maar goed, lamleggen van subsidies (naar cultuur en journalistiek) is een gerichte poging van fascisten om bepaalde mensen de mond te snoeren. Het slechte nieuws is dat die fascisten nu een beetje overal aan de macht zijn, ze de wereld nog verder naar de kloten helpen en het nog efkes gaan uitzingen. Het goede nieuws is dat ook hun dagen eindig zijn. Los daarvan heeft Elefant nog niet kunnen genieten van subsidies. (lacht)
Fijn dat je op een onnozele openingsvraag toch serieus hebt geantwoord. Hoewel Elefant niet meteen de band is van de grote politieke thema’s ontwaar ik op Bejahung toch ook een song als My Race Is Better Than Your Race, verklaar je nader?
De titel is My Race Race Is Better Than Your Race, vrij vertaald wordt dat: ‘mijn raswedstrijd is beter dan jouw wedstrijd’, maar refereert natuurlijk naar het huidige racistische en xenofobe klimaat. Het is bon ton om rechtse praat te verkondigen en rechtse views worden gezien als een soort realisme. Dat waait ooit over, hopelijk met weinig kleerscheuren. Potjandorie, ik geef weer een serieus antwoord.
Of mijn wedstrijd ras is beter dan jouw ras natuurlijk, maar die tweede race had ik hier even over het hoofd gezien, we hopen in ieder geval met je mee. Misschien schuilt er meer humor in het antwoord op de vraag wat Bejahung betekent, iets in het Gents dialect?
Er zit meer humor in uw vragen. Bejahung is Duits en betekent iets als ja zeggen tegen je lot. Je lot omarmen en ervoor gaan! Het is een soort Nietzscheaans boeddhisme. (lacht)
Ervoor gaan doen jullie alvast op het podium, maar humor tentoon spreiden is jullie ook niet vreemd, toch?
Zeker, Elefant is een soort feest voor jezelf én je demonen. Het is een catharsis, een duivelsuitdrijving, slaan en zalven, in je blootje staan, een bezwering, maar eentje waar je zelf kunt mee lachen. Een zelfrelativeringsritueel. Als wij met ons vier op een podium kruipen, uit zich dat kolderiek. Voor een publiek is dat soms moeilijk te volgen: de muziek klinkt soms heel vuil en euh… verscheurend, terwijl wij daar staan als vier clowns. Ik hou van muziek die diepgang heeft en tegelijk onnozel durft zijn. Zoals mijn grote voorbeelden Captain Beefheart, Leonard Cohen, Butthole Surfers: ze hebben allen iets te zeggen, maar schuwen humor niet.
Is dat geflirt met de Duitse taal dan ook uit kolderieke overwegingen of zit er meer achter?
Dat is vooral omdat Duits in muziek (ten opzichte van Engels) een andere vibe heeft. En ik vind Duits inderdaad altijd grappig.
En al in Duitsland gespeeld dan toch?
Nee, maar daar zou snel verandering in kunnen komen en hopelijk niet enkel in Duitsland, wij willen overal spelen.
Hoe komen jullie nummers eigenlijk tot stand? Is de Wolf het grote meesterbrein der olifanten of is het eerder een collectief gebeuren?
De meeste nummers zijn door mij geschreven: ik maak demo’s met vrij uitgewerkte arrangementen. Samen kiezen we nummers uit die we willen spelen en die beginnen we te repeteren. Normaal gezien toch. Bij deze plaat had iedereen het heel druk, dus was het moeilijk om samen in een studio te geraken (bij Konark Und Bonark hebben we alles live samen opgenomen). Dus heb ik iedereen afzonderlijk opgenomen en is het noodgedwongen een echte studioplaat geworden. Wat zijn voordelen heeft: soms hebben we de snare of kick apart opgenomen om volledige sonische vrijheid te hebben.
Dus jij bent ook de opnametechnicus van dienst, ook bij de Konark Und Bonark? Het apart opnemen had ik wel waargenomen, bepaalde details in de sound zoals bvb snareklank zijn vaak in elke song anders.
Konark Und Bonark hebben we opgenomen in Studio Moskou in Utrecht met de legendarische engineer Peter Landman. Ik heb vervolgens de plaat verder afgewerkt en gemixt. Dat aparte streef ik sowieso na, ik hou van muziek die meandert en “bougeert”, de eenheid van sound komt er vanzelf doordat dezelfde mensen ze opgenomen en gespeeld hebben. Ik probeer ervoor te zorgen dat elk nummer zijn eigen universum heeft qua sfeer en het album wordt dan het euh… multiversum.
Volgende keer dan maar naar de Wisseloord Studio’s in Hilversum?
Wie weet? Ik ben alleszins wel fan! Ik heb daar ooit met Waldorf een 2 Meter Sessie gedaan en het klonk daar magnifiek! Zenyatta Mondatta (Behind My Camel!) van The Police is daar ook opgenomen en Killling Joke’s eerste (The Waiiiiit) en zevenduusd andere kutbands. (lacht) Boek ons maar!
Ah je bent er dus al geweest, maar buiten Wisseloord dus ook Police-fan, of enkel Zenyatta Mondatta? Die was overigens wel lichtjes geniaal.
Fan is een groot woord. Ik vind dat er op elke Police-plaat super nummers staan, maar ik ben geen kenner. Maar als ik de plaat opzet en Canary In A Coalmine passeert, denk ik snel: ah neen, ik ben geen fan, I fookin hate it. (lacht) De Message in a Bottle‘s, Roxanne’s en Walking On The Moon’s hebben echter wel mijn jeugd en muzieksmaak gekleurd. Ik ben vooral into Steward Copeland en Andy Summers, Sting heeft te veel kut solo-zooi naar mijn kop gesmeten.
Dat laatste is zeker waar, maar probeer eender welke Police song maar eens tegelijk te zingen en te bassen. Maar goed we dwalen af. Van jullie is dan weer geweten dat er witte overalls en schmink aan een optreden te pas komen, dat is al een voorbereidend ritueel op zich. Maar zijn er verder zo nog gezamenlijke of eerder eenzame persoonlijke rituelen voor en/of na een show, en mogen we bij de komende optredens een nieuwe podiumact verwachten?
We hebben geen vaste rituelen, soms wordt er geknuffeld, maar meestal na de show, dán zien we elkaar graag. (lacht) Soms worden er ook gewoon setlists doorgenomen. Wat wel vast is, is dat ik per optreden een intro-tape maak, die we ongeveer een kwartier voor we opkomen, laten spelen. Terwijl die intro weerklinkt, komen we in het publiek en gaan we naar het podium. Meestal beginnen we dan mee te pielen tot een van ons beslist dat het geneuzel lang genoeg geduurd heeft en gaan we over tot het eerste nummer van de set. Wat de nieuwe act betreft, daar zijn we nog niet uit, enkel dat het iets anders zal worden.
We zijn benieuwd, bedankt voor het gesprek.
