Waarschijnlijk is het een typisch Belgische situatie. In Wallonië mag Dole zeggen dat ze één van de populairste Belgische new wave bands uit de jaren 80 waren (zijn), en eens over de taalgrens stopt het verhaal. Wie weet komt daar dit jaar nog verandering in, want ze staan deze zomer op W-Fest. Een gesprek met zanger Remy.
Hallo, ik vind het een beetje grappig, maar jullie thuisstad Athus wordt altijd genoemd wanneer men het over Dole heeft. Ik veronderstel dat je de enige band bent die van Athus komt?
Athus was een voormalige industriestad op de grens van Frankrijk en Luxemburg. In België is er geen plaats verder weg van Brussel dan Athus. In 1980 kon je nog steeds de naweeën van de gesloten staalindustrie voelen. Maar we noemden Athus in tegenstelling tot anderen een grote stad omdat de meesten van ons in dorpen rondom Aarlen woonden en we ons vrij geïsoleerd voelden. We hadden weinig toegang tot concerten, platenwinkels, enzovoort. Vóór de euro betekende de landsgrenzen daar echt iets. Uiteindelijk hebben we van deze situatie iets positiefs gemaakt: zouden we in een grote stad zo lang bestaan hebben?
Laten we teruggaan in de tijd. Dole was de eerste band op PIAS. Hoe gebeurde dat allemaal, vooral omdat in die tijd PIAS toch het belangrijkste new wave-label was.
We hadden de kans om een demo op te nemen in een RTL-studio in Luxemburg, dankzij een vriend die daar als geluidstechnicus werkte. Daarna zijn we begonnen met het verzenden van cassettes naar platenlabels, majors en kleintjes. De meesten van ons studeerden toen in Doornik, Louvain-la-Neuve of Gembloux. Onze toetsenist Eric studeerde journalistiek, dus probeerde hij met bands interviews te krijgen, omdat hij en Remy radioprogramma’s in Aarlen hadden. We kenden dus al de Casablanca-winkel van Michel Lambot, Factory Benelux / Crepuscule van Michel Duval en Annick Honoré en andere onafhankelijke labels.
Michels broer was toen onze manager. PIAS toonde wat interesse en we kwamen overeen om vier nummers uit te brengen die we gratis hadden opgenomen met de RTL-vriend. PIAS was op dat moment heel klein, er was geen PIAS-kantoor. We ontmoetten elkaar in het ouderlijk huis van Kenny Gates.
Dole is een band met een heel origineel geluid, hoe zou je het zelf beschrijven?
Nou, dat is geen gemakkelijke vraag als je zelf de muziek maakt. De eerste opnames weerspiegelden niet het geluid van de band, hoewel we een derde elektro, een derde elektrisch en een derde menselijke drummachine met synths, bas en gitaar, stem en sax waren. We wilden meer rock klinken dan elektro omdat er weinig voorbeelden waren van elektronische bands die op dat moment niet te poppy waren. We schakelden later over van de drummachine naar een drummer, dus we gingen dichter aanleunen bij een mainstreamgeluid. Voor ons werd het Dole-geluid het best weergegeven door het werk van Adrian Borland, samen met Luc Tytgat in de Pyramid Studio. Nu, hoe dat omschrijven? Laten we zeggen een mix van pop en rock, melodieën en riffs, energie en emoties. New wave is sowieso een moeilijk te definiëren smeltkroes, toch? Moeilijk te zeggen…
Dole was populair in Wallonië en Brussel, maar in Vlaanderen was het heel moeilijk. Is daar een verklaring voor?
Nou, we wilden altijd al in Vlaanderen spelen, overal eigenlijk. Bovendien spreken sommigen onder ons Vlaams, vooral Michel. We werkten met Luc Van Acker voor Haircut en hij speelde één keer met ons. We speelden ooit in Antwerpen en dat ging goed. Maar toen we Jean-Marie Aerts vroegen om ons album te producen, was zijn antwoord negatief en we begrepen dat hij een slechte ervaring had gehad met een Waalse band. Misschien als we in 1987 niet uit elkaar zouden gaan, dat er wel kansen waren om in Vlaanderen te spelen, want vanaf 1986 hadden we een overeenkomst met een boekingskantoor. Tegenwoordig lijkt het makkelijker: we zullen in september in de B52 spelen!
Ik denk echt dat The Speed Of Hope een echt meesterwerk is.
Bedankt. Het is geweldig dat dit album de tand des tijds heeft doorstaan, iets waar we in de jaren 80 niet echt aan dachten. We wisten dat we goede liedjes hadden, songs die ontroerend en emotioneel zijn, een goede melodie hebben en dat is onze kracht. Als het geen goede nummers waren, zouden we ze vandaag niet meer spelen. Dole maakte niet zoveel liedjes. In totaal iets minder dan 30, omdat we veel van onszelf eisten.
Waarom nam Dole slechts één album op?
Het kostte ons zes jaar om dat doel te bereiken: een eerste album … en toen werd het in licentie gegeven aan Nettwerk in Canada en aan Polydor in Frankrijk, en plotseling waren er vragen naar een tweede album dat we niet konden maken in slechts een paar maanden. Er waren toen ook veel spanningen in de band tussen degenen die nog steeds studenten waren en degenen die begonnen te werken. Tussen degenen die rondom Athus woonden en degenen die in Brussel woonden en ook over muzikale smaken. 1986-1987 was ook een vreemde tijd in termen van muzikale richtingen. New wave was al lang voorbij toen, en van grunge nog geen sprake…
Je album is geproducet door Adrian Borland. Hoe kwam dat?
We waren op zoek naar een producer en PIAS kwam met een aantal namen af waaronder Craig Leon. Craig was toen niet beschikbaar en daarom stelde hij ons voor om contact op te nemen met Adrian met wie hij had samengewerkt. Hij dacht dat Adrian een goede producer zou zijn, wat goed bleek te kloppen!
Hoe was het om met hem te werken, want Adrian was niet de gemakkelijkste.
Eerlijk gezegd hadden we een geweldige tijd en Adrian was echt charmant. Hij kwam naar een repetitielokaal in Affligem om live naar de liedjes te luisteren. Hij was degene die vond dat we The Dream moesten toevoegen toen hij de liveversie hoorde die veel beter klonk dan die van de ‘Small Town’-opname. Dat was een geweldig idee! We zaten samen in de Pyramid Studios in Beersel voor 7 nachten. Eerst vroeg Adrian om ons apart te plaatsen en het geheel op te nemen om zo de energie van onze live shows te behouden. Daarna hebben we veel partijen opnieuw opgenomen. Adrian deed zelfs wat backing vocals! We hebben nog steeds zijn handgeschreven notities van de opnames!
Na het album verdween Dole. Wat was de reden?
Zoals eerder gezegd, waren er binnen de band veel spanningen. Maar er was ook een extern element. We hadden een licentieovereenkomst met Polydor in Frankrijk, met Philippe Desindes die net van The Cure supersterren had gemaakt. Voor hem was Dole the next big thing, in termen van potentieel. Daarom bood hij ons veel media-aandacht, geld voor opnames (we speelden op de Transmusicales in Rennes en hadden een fotosessie met Rock’n’Folk) enz. We speelden zelfs in een film. Maar de man verliet Polydor en zijn opvolger deed niets voor ons. Dus stopte alles … en dat deed Dole ook in december 1987.
Later was er Spirit Of Dole. Wat is het verschil tussen Dole en Spirit Of Dole?
Er was een eerste reünie die een jaar duurde in 2008. Daarna werkten Michel en Remy 2 jaar aan het Red Sofa-project en namen ze een album op met de M83-drummer en andere studiomuzikanten, geproducet door Stephen Kraemer. Het album is nooit uitgebracht. Je moet begrijpen dat, in het zuiden van de provincie Luxemburg, iedereen Dole kent. Het is echt een soort legende. Dus jongere muzikanten met ervaring hadden contact met ons opgenomen om covers te spelen op het Donkey Rock-festival. Dat was een geweldig moment. Het zou een eenmalig gebeuren zijn, maar zoveel mensen vroegen ons om het te blijven doen, dat het Spirit of Dole werd, het spelen van new wave covers (Bauhaus, The Sound, The Smiths, New Order, Echo & the Bunnymen, Psychedelic Furs, Joy Division, The Cure …) en wat Dole-nummers. Maar het was verwarrend voor de mensen, dus we besloten om vanaf 2017 de naam Dole opnieuw te gebruiken. Nu spelen we onze liedjes plus wat covers als we dat willen. We voegen ook enkele Red Sofa-nummers toe die in onze stijl passen.
Is er een mogelijkheid dat er iets nieuws komt?
Ja, dat is ons plan voor 2019. Afgelopen juli (2017) speelden we een openluchtconcert in een verwoest kasteel nabij Virton, dat werd opgenomen en gefilmd. We zijn van plan om in het begin van 2019 een live-lp van dat evenement uit te brengen, en dan zullen er ook nieuwe nummers zijn! Om nog maar te zwijgen over onze Red Sofa-nummers die tot nu toe nog niemand heeft gehoord.
Je speelde met zoveel legendarische bands. Wat is de mooiste herinnering?
Het concert met Minimal Compact in de Hallen Van Schaarbeek was fantastisch! We hebben ook gespeeld op een groot festival in de Marrakech! En in 1996 kwam Adrian Borland naar Arlon om deel te nemen aan een tributeconcert voor Dole. Hij vroeg aan Remy om Rumroad met hem te zingen! Onvergetelijk!
Dit jaar speel je op W-Fest, wat kunnen we verwachten?
Er komt een mix van energie en emotie, van nieuwe en oude nummers, waaronder Slumberland, The Dream en Rum Road (geen covers!). We hebben 50 minuten tijd om het publiek ervan te overtuigen dat Dole een eigen stem heeft en dat de promotors dat ze de goede keuze hebben gemaakt. We hopen ook dat deze show ons in de schijnwerpers zal plaatsen van andere promotors. We willen graag wat meer buiten onze comfortzone spelen.
Bands die je jezelf wilt zien op W-Festival?
We kennen en houden bijna van elke band, dus het is heel moeilijk om te kiezen. Op zondag is Shriekback een must. We willen ook graag het einde van de Red Zebra-show zien (we hebben ze vorig jaar uitgenodigd in Arlon met New Dark Age, Peters coverband van The Sound). We speelden ook eerder dit jaar met Trisomie 21.
Wat heb je het liefst op een festival: ijskreem, bier of frieten?
Het is echt lang geleden dat we naar festivals gingen. In België zijn bier en frieten een must, niet waar?
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom.
Remy: Onmogelijk te zeggen, ik heb al lijsten en lijsten gemaakt en er zijn er honderden. Laten we gaan voor London Calling, de perfecte mix van rock en melodieën van een band. Maar ik kan ook niet zonder klassieke muziek leven. Bach’s Agnus Dei van Alfred Deller is muziek voor de eeuwigheid. Ik ben ook dol op de Vlaamse barokmuzikanten zoals Herreweghe, Jacobs en de familie Kuijken.
Met wie zou je 8 uur alleen in een lift willen zitten en wat zou je dan doen?
Met de andere vier van Dole, het zou geweldig leuk zijn zeker!
De laatste woorden jou …
Nou allereerst heel erg bedankt voor het interview! Dole heeft een uniek geluid sinds 1980, en dat gaat maar door. W-Festival wordt ongetwijfeld een geweldig nieuw hoofdstuk in onze geschiedenis!
Foto: (c) Patrick Gries + Sophie Hornard
ENGLISH VERSION
Hello, it’s kind of funny, Athus is always mentioned when Dole is introduced. I guess you’re the sole band coming from Athus?
Well Athus was obvious: a former industrial city on the border of France and Luxembourg… in Belgium, there’s no place farther from Brussels than Athus. In 1980, you could still feel the scars of the closed steel industries. But we used to refer to Athus as opposed to any big city because most of us lived in villages around Arlon and we felt quite isolated and had little access to concerts, record stores, etc. Before the Euro, borders really meant something there. In the end, we turned this situation into a positive thing: would we have lasted that long in a big city where band line ups can be changed so easily?
Let’s go back in time. You were the first band that were signed to PIAS. How did that all happen, especially as back then in no time PIAS became the most important new wave label.
We had the chance to record a demo at some RTL studio in Luxembourg thanks to a friend who worked there as sound engineer. Then we started sending or bringing cassettes to record labels, whether majors or independent. Most of us were studying in Tournai, Louvain-la-Neuve or Gembloux at the time and our keyboard player Eric was studying journalism so he tried to get band interviews, because he and Remy were hosting radio shows on a pirate FM radio in Arlon. So we already knew the Casablanca store run by Michel Lambot, Factory Benelux / Crepuscule, with Michel Duval and Annick Honoré and other independent labels. Michel’s brother was our manager at the time. He didn’t spare his time and energy to find us a recording contract. PIAS showed some interest, and they agreed to issue four tracks we recorded for free with the RTL guy we mentioned earlier. PIAS at the time was a very small distribution outlet. There was no PIAS office. We used to meet them at Kenny Gates’ parents house.
Dole is a band that came up with a very original sound. How would you describe it yourself?
Well that’s not an easy question because we’re so involved… The first recordings didn’t reflect the sound of the band, although we were one third electro / one third electric / one third human: drum machine and synths, bass and guitar, voice and sax. We wanted to sound more rock than electro because there were little examples of electronic bands which were not too poppy at the time… We switched later from the drum machine to a drummer, so we went closer to a mainstream sound. For us, the Dole sound was best rendered by the work of Adrian Borland with engineer Luc Tytgat at Pyramid Studio. Now, how to describe it? Let’s say a mix of pop and rock, melodies and riffs, energy and emotions. New wave is a hard to define melting pot isn’t it? Do we still fit in there? Hard to say …
Dole was popular in Wallonia and Brussels, but in Flanders it was very difficult. Is there an explanation for it?
Well we always wanted to play in Flanders like anywhere else. On top of that some of us speak Flemish, Michel especially. Was there a general feeling in Flanders regarding the French speaking musicians? We could’nt tell. We worked with Luc Van Acker for Haircut and he played with us once. We played once in Antwerp and it went well. But when we asked Jean-Marie Aerts to produce our album, his answer wasn’t positive and we understood that he had been through a bad experience with a Walloon band. That’s only an anecdote which has little value elsewhere. Maybe if we didn’t disband in 1987, there would have been opportunities to play in Flanders because from 1986 we had an agreement with a booking agency.. Nowadays it seems easier: we will play the B52 club in September!
I really think The Speed Of Hope is a genuine masterpiece. I guess by the moment it came out, you realized you have come up with 8 classic new wave songs, not?
Thank you for your appreciation. It’s great that out album has stood the test of time, which we didn’t really think about in the 80’s. We knew that we had good songs, songs that moving and emotional, have a good melody or a good drive.. and that’s our strength. If they weren’t good songs, we woudn’t still play them around today. Dole didn’t compose that many songs: less than 30 in total, because we were very demanding of ourselves.
The question everybody has: why has Dole recorded just one album?
It took us 6 years to achieve that goal: the first album… and then it was licensed to Nettwerk in Canada and to Polydor in France, and all of a sudden, there were requests for a second album which we couldn’t make in just a few months. There were changes in the line up as well, and at the end of 1986, a lot of tensions appeared inside the band, between those who were still students and those who had started working, between those who wanted more time for the band and those who couldn’t give more of their time, between those who lived around Athus and those who lived in Brussels, and also about musical tastes. 1986 – 1987 was a strange time in terms of musical directions as well. New wave was long gone, and grunge wasn’t there yet…
Your album was produced by Adrian Borland. How did that happen?
We were looking for a producer and PIAS came out with some names including Craig Leon. Craig wasn’t available at that time so he suggested to contact Adrian whom he had worked with. He thought Adrian would be a good producer, which proved right!
How was it to work with him as Adrian was not the easiest of all guys.
Frankly, we had a wonderful time and Adrian was charming. He came to a rehearsal venue in Affligem to listen to the songs live and agreed with our selection. It was him who suggested to add The Dream when he heard the live version which sounded much better than the ‘Small town’ recording. That was a great idea!
We stayed at Pyramid Studios in Beersel for 7 nights. First Adrian asked to put us in separate rooms, and to record the whole in order to keep the energy of our live shows. Then we re-recorded lots of parts. Adrian even did some backing vocals! We still have his handwritten notes for the recording!
After the album, Dole disappeared. What was the reason?
As already explained, there were lots of tensions inside the band. But there was also an external element. We had a licensing deal with Polydor in France, with Philippe Desindes who just had turned The Cure into superstars there. For him, Dole was the next big thing, in term of potential. So he offered us a lot of media coverage, tours, money for recordings (we played at the Transmusicales in Rennes and had a photo session with Rock’n’Folk) etc. We even played in a movie and composed music on the occasion. But the guy left Polydor, and we stayed there but his successor didn’t really do anything for us. So everything stopped … and so did Dole in December 1987.
And then later there was Spirit Of Dole. What’s the difference between Dole and Spirit Of Dole?
There was a first reunion which lasted one year or so in 2008. After that, Michel and Remy worked for 2 years on the Red Sofa project, and recorded an album with the M83 drummer and other studio musicians, produced by Stephen Kraemer. The album was never released. You have to understand that, in the South of the Luxembourg province, everybody knows Dole.. It’s a kind of legend really. So younger musicians with experience contacted us to play some covers at the Donkey Rock festival. which was a great moment. It was supposed to be a one-off, but so many meople asked us to keep on doing it that it became Spirit of Dole, playing new wave covers (Bauhaus, the Sound, the Smiths, New Order, Echo & the Bunnymen, Psychedelic Furs, Joy Division, the Cure …) and some Dole songs. But it was confusing for the people so we decided to use the name Dole again in 2017. Now, we play our songs plus some covers when we want. We are also adding some Red Sofa songs that fit into our style. These are our songs in every sense.
Any possibility you’ll release something new?
Yes that’s our plan for 2019. Last July (2017), we played an open air concert in a ruined castle near Virton, which was recorded and filmed. We plan to release a live LP of that event at the beginning of 2019, and then there will be new songs! Not to mention our Red Sofa songs which no one has heard so far.
You played with so many legendary bands. What is the most beautiful memory?
The concert with Minimal Compact at the Halles de Schaebeek was fantastic! We also played at a big festival in Marrakech! And in 1996 Adrian Borland came to Arlon to take part in a tribute event to Dole. He asked Remy to sing Rumroad with him! Unforgettable!
This year you play at W-Fest, what can we expect this year on stage?
There will be a mix of energy and emotion, of songs new and old,including Slumberland, The Dream and Rum Road (no covers!). We have 50 minutes to convince the audience that Dole has a voice on its own, and the promoters that they have made the good choice. We also hope that this show will bring us under the spotlight for other promoters. We would like to play more outside of our comfort zone.
Any acts you want to see yourself at W-Festival ?
We used to know and appreciate almost every band on the line up so it is very difficult to choose. On the Sunday only, Shriekback is a must. We also would like to see at least the end of the Red Zebra show (we invited them in Arlon last year with their New Dark Age / The Sound cover band). We also played earlier this year with Trisomie 21.
What do you prefer on a festival : ice cream, beer or French fries ?
It’s been really a long time we’ve been to festivals. In Belgium, festival beer and fries are a must, aren’t they !
What is your favourite record of all time and please state why.
Remy : Impossible to tell, I’ve already made lists and lists and there are hundreds. Let’s go for London Calling, the perfect mix of rock and melodies by a band which stands by far above any suspiscion. But I couldn’t live without classical music either. Bach’s « Agnus Dei » by Alfred Deller is music for eternity. I also love the Flemish baroque musicians like Herreweghe, Jacobs, and the Kuijken family.
With who would you want to be alone in an elevator for 8 hours and what would you do then ?
The other 4 Dole men, It would be great fun for sure !
The last words are yours…
Well first of all, thank you very much for the interview! Dole has a unique voice since 1980, and the legend goes on. W-Festival is going to be a great new chapter of our history for sure!DOLE
