Door: Malcolm Nix
Ze bestaan 40 jaar en ook al weer niet, want zijn al eens gestorven, maar weer helemaal ‘alive’ en samen zijn ze ongeveer 330 jaar oud. Nog meer dan dat: Hägar the Womb is nog steeds even punk en dat bewijzen ze binnenkort op het Breaking Barriers festival in Leuven!
Hägar the Womb bestaat al een hele tijd. Wie blijft er over van de originele bezetting en waar komen de vervangers vandaan? Hebben jullie ingehuurd bij een lokaal interimkantoor of hebben ze hun eigen stamboom in de punkscene?
Hägar the Womb is opgericht in 1981 en is in 1987 gesplit. De band is heropgericht in 2011, toen we bij elkaar kwamen om de release van een retrospectieve lp op het Amerikaanse label Mississippi Records te bespreken. We waren toen een van de heel weinige bands uit de 80’s die met de volledige originele bezetting konden herbeginnen. Als stamboom kan dat tellen! Het enige verschil is dat Steph, onze vroegere bassiste, nu gitaar speelt en dat Mitch, die in 1983 bas speelde, nu nog steeds onze bassist is. Ruth, Paul, Chris en Karen zijn de rest van de band, net zoals ze dat vroeger waren. De jongens hebben voordien ook in andere bands gezeten, zoals Cold War, Snork Maidens en Flack. De meisjes moesten daarentegen voorzichtig naar het podium worden geleid. Niemand had overwogen opnieuw op te treden, maar de band werd sterk aangemoedigd door mensen in onze omgeving die tegelijkertijd in minstens twee bands zaten.
Ik zal niet vragen de naam van de band te verklaren, maar was er een specifieke reden om in 1987 te splitten? Was er een specifieke reden of had iedereen er gewoon genoeg van?
Bedankt om geen verklaring van de bandnaam te vragen, want die is er niet. Dat houdt mensen echter niet tegen om die vraag in elk interview te stellen. We moeten snel een bandnaam bedenken, want we waren gevraagd om ergens op te treden en we hadden niets, geen instrumenten, geen songs en geen naam. Ik weet niet waarom deze naam is blijven plakken in tegenstelling tot een aantal belachelijker namen die werden gesuggereerd. Ik kan enkel zeggen dat de naam geen betekenis heeft. Nochtans hebben verschillende mensen ons doorheen de jaren verklaringen gegeven omdat zij nu eenmaal wel proberen de naam te begrijpen.
Voor 1987 hebben we enkele kleine splits doorgemaakt, waarbij we om verschillende redenen telkens een of twee bandleden verloren. In 1987 waren er nog maar twee originele bandleden over, aangevuld met vervangers die kwamen en gingen. Dat leek een goed moment om volledig te stoppen.
We zijn natuurlijk blij dat de band opnieuw samen is, maar sinds 1981 is er wel veel veranderd. Wat is voor jullie het grootste verschil in goede of foute zin?
Bedankt om blij te zijn. Wij zijn dat namelijk ook. Wat anders is, is dat het nu zo plezant is ergens op te treden. Dat was een woord dat niet veel werd gebruikt in het ernstige Britse anarchopunkmilieu van de 80’s. We kregen toen kritiek omdat we geen zwarte kledij droegen, zoals de andere bands van toen, en omdat we, naast de songs over de ernstige onderwerpen die ons allemaal raakten, ook luchtiger songs als Dressed To Kill hadden.
Nu voelen we ons veel vrijer om onszelf te zijn. Nu we ouder zijn, met een gezamenlijke leeftijd als band van ongeveer 330 jaar, kan het ons niet schelen hoe we overkomen of de mate waarin we iets verprutsen. Aangezien we in vijf verschillende delen van Groot-Brittannië wonen, gebeurt dat laatste nogal vaak. We krijgen amper de kans elkaar te ontmoeten of te repeteren. Als tieners waren we veel zelfbewuster, maar hun zeggen we gewoon “Fuck it!” en gaan we door. Dat zijn vrolijke momenten.
Jullie hebben nieuw materiaal uitgebracht, waaronder de bijzonder goede 10” ep Hagitate. Denken jullie dat de band hiermee een nieuw publiek kan bereiken of worden die plaatjes vooral door oude vrienden gekocht? Is er nog een jong publiek dat naar deze muziek wil luisteren?
We zouden tevreden zijn als de generatie waarmee we in de 80’s naar concerten gingen of waarmee samen hebben gespeeld al onze platen zou kopen, maar we zijn nog blijer dat we een bereik over de generaties heen hebben en dat jonge mensen onze muziek even goed lijken te appreciëren. Voor de vrouwen in de band is het dankbaar te zien dat veel meer meisjes in de punkscene zitten dan vroeger het geval leek te zijn. Toen wij jong waren, waren we geïnspireerd door Vi Subversa van Poison Girls, die ouder was dan veel vrouwen in bands en die een heel sterke podium presence had. We hebben altijd gezegd dat we op haar wilden lijken als we ouder zouden zijn. Nu komen jonge meisjes ons net hetzelfde vertellen. Het is geweldig dat we hen kunnen inspireren en dat we kunnen tonen wat iemand met rimpels nog kan doen.
Het is natuurlijk een onvermijdelijk onderwerp. Hoe heeft de COVID-19-pandemie jullie en de band geraakt? We herinneren ons de verschillende lockdowns, die op zich geen slecht idee waren, maar zijn er andere, meer blijvende gevolgen voor de muziekwereld?
COVID-19 is het land binnengeslopen toen we al onzeker waren over de gevolgen van de Brexit op reizen. Nu zijn de zaken nog onzekerder, want we zijn op geen enkel moment zeker waar we naartoe kunnen reizen of wat we nodig hebben om ergens binnen te mogen.
Net zoals elke band, zijn we na de eerste beperkingen in maart 2020 bruusk gestopt. We hadden het geluk dat we net voordien op de indrukwekkende viering van het dertigjarig bestaan van het Kopi kraakpand in Berlijn hadden kunnen spelen. Veel bands hebben in 2020 helemaal niet kunnen spelen. Vanwege de reisbeperkingen hebben we elkaar sindsdien niet meer ontmoet. Deze zomer zullen we elkaar zien en de concerten in het najaar voorbereiden. Dat zal een serieuze reünie worden!
Ik vind het eigenaardig dat veel jonge mensen betogen tegen de vernietiging van de planeet en het gebrek aan een klimaatbeleid, maar dit wordt niet gereflecteerd door de muziek waar ze naar luisteren. Waarom zijn er volgens jullie tegenwoordig zo weinig politiek geëngageerde artiesten?
Ik riskeer misschien te klinken als de oude mensen die we zijn, maar we hebben de apathie van jongere mensen al decennia gezien en steeds gedacht dat het in “onze tijd” zo niet was. Het leek alsof ze geen protesterend bot in hun lijf hebben. Niemand uitte zijn ontevredenheid. Niemand kwam op straat of vormde een beweging.
Wat we nu in Groot-Brittannië zien, is dat dit eindelijk verandert. Dit wordt in sterke mate geholpen door de recente ‘Me Too’- en klimaatbewegingen, om maar een paar voorbeelden te geven. We moeten enkel kijken naar de line-up van de concerten waarvoor we worden uitgenodigd. Er zijn heel wat jonge bands die veel te vertellen hebben en die dat, net als wij, op een DIY-manier aanpakken. Ze zien er niet altijd als punks uit en hun muziek klinkt niet altijd punky, maar ze hebben de attitude en de spirit. Het is goed dit te zien, want het geeft ons hoop dat de toekomst niet door apathie zal worden gevormd.
Jullie plaatjes waren vrij succesvol in de UK Indie Charts, maar in grote delen van de wereld zijn jullie nog steeds onbekend. Denken jullie dat dit langzamerhand verandert? Biedt het internet jullie mogelijkheden om kennis te maken met mensen die jullie met jullie muziek nooit hebben bereikt?
Toen we opnieuw begonnen, dachten we dat het internet de wereld met ons zou laten kennismaken, maar de Facebook- en Instagrampagina’s van Hägar the Womb maken duidelijk dat mensen met vergelijkbare idealen of met vergelijkbare bands ons al kenden. Sinds we opnieuw bij elkaar zijn en ook in het buitenland spelen, hebben we tot onze verbazing moeten vaststellen hoe zeer dit klopt. Het publiek, zowel jong als oud, kent de teksten van onze songs beter dan wij. Nu weten we tenminste dat zij ons zullen helpen als we die teksten zelf beginnen te vergeten.
Nu we met onze online aanwezigheid toegankelijker zijn voor iedereen, kunnen mensen met ons praten en naar onze nieuwe songs of liveopnames luisteren, in plaats van enkel de oude plaatjes op te zetten. Het internet helpt ons om een groter bereik te behalen, wat een goede zaak is, want we zijn eigenlijk nogal slecht in zelfpromotie. Als DIY-band was dat nooit een doel voor ons. We hadden weinig zin en eigenlijk ook weinig kansen om de wereld te domineren.
In oktober 2021 spelen jullie op het Breaking Barriers festival in Leuven. Dit is jullie allereerste concert ooit in een land dat eigenlijk niet ver van de Britse kust ligt. Wat verwachten jullie van dit concert? Wat zal volgens jullie verschrikkelijk mislopen?
We verwachten het beste bier ter wereld! En natuurlijk verwachten we ook dat iedereen in het publiek onze teksten beter kent dan wij. Het enige land buiten Groot-Brittannië waar we in de 80’s hebben gespeeld, is Nederland. We zijn dus zeer opgewonden dat we eindelijk naar België mogen komen. Dit maakt het Breaking Barriers festival nog specialer voor ons. Het wordt een echt festijn bands uit andere landen te zien en te ontmoeten. Breaking Barriers heeft een echt internationale uitstraling, net zoals de naam en het ethos suggereren.
Zowel op als naast het podium kan veel verschrikkelijk mislopen. Dat gebeurt ook vaak. Ik probeer de rest van de band wat te managen, maar dat is hetzelfde als proberen een deksel op een doos vol kikkers te houden. Het is zinloos. Er kunnen problemen met de bandleden zijn. In het licht van al die schitterende bieren moeten we zeker proberen Mitch recht te houden op het podium. Er kunnen ook reisproblemen zijn. Niemand weet het, maar we zullen altijd “Fuck it” zeggen en doorgaan.
Ik heb jullie de voorbije jaren een paar keer zien spelen en ik heb de indruk dat Hägar the Womb op zijn best is als de bandleden niet volledig nuchter zijn. Hoe bezopen jullie tijdens jullie eerste Belgische concert precies zijn? Komt er weer een drinkwedstrijd met diverse vodka’s met toegevoegde smaakjes of wordt het een geïmproviseerde scheldpartij aan het adres van de verbaal vaak mishandelde bassist?
Haha, er heeft er eentje zijn research goed aangepakt. Wel, we zullen misschien niet volledig nuchter zijn wanneer we het podium op moeten. Mitch is de bron van de vodka’s met toegevoegde smaken. Hij werkt voor de Finse kerk in Londen en slaagt er bijgevolg steeds in een mooi gamma aan uit Finland geïmporteerde sterke drank in handen te krijgen. De laatste fles vodka bevatte chocolade en munt. Het was sterk spul, maar zo leek het eerst niet. Hij heeft die vodka in zes cocktailglazen geschonken net voor we tijdens het Rebellion Festival op het podium moesten. Hij had de glazen zelf meegebracht. Soms kan hij heel beschaafd zijn. De combinatie met de bak bier die we van de festivalorganisatoren hadden gekregen, werkte zeer goed. We waren veel losser en iedereen leek ons concert wel te appreciëren.
Mitch krijgt op het podium soms nogal overenthousiaste reacties van Karen, zowel verbaal als fysiek. Soms verwondt ze hem, maar dat is nooit haar bedoeling.
Zal de toegenomen bureaucratie, een rechtstreeks gevolg van de Brexit-oplichterij, alternatieve bands verhinderen in de EU te spelen? Bestaat het risico dat sommige bands het gewoon niet meer de moeite zullen vinden?
Onze regering is er blijkbaar op gebrand het na de Brexit moeilijk te maken voor buitenlandse bands om in Groot-Brittannië te spelen. Nu worden dezelfde beperkingen ook op Britse bands van toepassing. Onze regering hecht geen waarde aan de meeste vormen van cultuur. Dat is tijdens de pandemie ook duidelijk geworden. De toestand van de Britse muziekindustrie is zeker geen prioriteit. De sector heeft bijna geen steun gekregen. Zelfs Elton John heeft hierover geklaagd!
