Vince Delhaye, Gert Decraene en Astrid Van Ingelgom. Samen goed voor Bergaf. Waarom ze voor die naam kiezen of over wie het nummer Kim gaat, vertelt Vince ons in een uitgebreide babbel die er kwam na de release van hun eerste ep. De band is ondertussen al volop bezig met de voorbereidingen van een eerste langspeler, maar leer eerst de vier nummers van hun ep uit je hoofd. Ideaal om mee te brullen of om je naaste te pesten met degoutant luchtgitaar spelen.
Hoe kwam Bergaf eigenlijk tot stand?
Bergaf: Zonder Astrid geen Bergaf! Eind 2020 besliste ze ‘out of the blue’ en zonder enige muzikale voorkennis dat ze drummer zou worden. Meermaals per week drumles, op drumkamp naar Griekenland, elk vrij moment van de dag paradiddles oefenen. Geen half werk. In al haar enthousiasme werd in Zaal Goedleven een repetitieruimte geboekt en voor we er erg in hadden werden Gert en ik (Vince) meegesleurd in het experiment. Eerst wat aftastend aan de hand van QOTSA-riffs, wat Nirvana en als ik me het goed herinner zat ook Wave of Mutilation (de UK Surf versie) van Pixies in de rotatie. Al snel bleek dat we meer lol beleefden aan het spelen van eigen riffs.
Covers zijn echt niet aan ons besteed. Bij gebrek aan een zanger beslisten Gert en Astrid dat ik maar de lead vocals voor mijn rekening zou nemen. Gert en ik waren eigenlijk niet meteen op zoek naar een band. Gert was op dat moment vooral op zichzelf bezig in zijn studio met ambient tracks en soundscapes. Mijn focus lag op tijd spenderen in mijn teken- en schildersatelier. In een verloren hoek van de ruimte kon je mijn gitaar en amp vinden, standby voor de occasionele noise uitlaatklep. Het bandleven had ik zo goed als achter mij gelaten. Astrid dacht daar dus anders over. Maar bon, de frequentie van de repetities bij Goedleven verhoogde al snel.
En de bandnaam? Die lag meteen vast. Astrid kreeg op haar 44ste verjaardag te horen van haar moeder dat vanaf dan alles bergaf gaat. Aangezien we als band van de wabi sabi filosofie houden leek Bergaf ons de perfecte naam. Dat uit zich ook in de teksten die een knipoog zijn naar de tragikomische kantjes van het banale dagdagelijkse. Voorlopig geen songs over romantiek, tragedie, frustratie en blootgelegde zielen. Die doos van Pandora wordt voorlopig gesloten gehouden. Sorry Nick Drake-fans. Als je onze band foto’s bekijkt zal je ook merken dat we ons visueel niet per sé profileren als een ernstig en misnoegd in de lens kijkende rockband. Geef ons maar een 3Suisses-photoshoot. De cover van onze ep is een Polaroid genomen op een netwerkdrink waar we elkaar als collega’s tegen het lijf liepen. Het perfecte beeld bij onze baseline: Bergaf. Three people. One vague idea. Endless poor decisions.
Waarom een trio en niet met vier of hebben jullie daar nooit over nagedacht?
Bergaf: Een trio werkt perfect, minder ego’s om tevreden te houden (lach). Voor ons schakelt het gewoon vlotter, daarom niet sneller, in het schrijfproces. Als band maak je dan makkelijker afspraken. Het vereenvoudigt de interactie onderling. In de repetitieruimte en op het podium. Een band als No Prisoners is op het podium althans daar een fijn voorbeeld van. Als zanger/gitarist krijg ik de rol van frontman toegemeten, maar dat wil helemaal niet zeggen dat ik de leader ben van de band. Zowel Gert als ik dragen de basis van de songs aan en in het repetitiehok kneden we ze samen met Astrid tot een eindresultaat. Een vierde lid missen we niet. We slagen erin om met enkel bas, gitaar en drums een redelijk volle sound te creëren. De combinatie van leadzang en de backing vocals van Astrid en Gert zorgen meteen ook voor een extra laag die echt wel het verschil maakt.
Jullie hebben een eerste ep uit. Ik neem aan dat jullie hier zeer trots op zijn.
Bergaf: Natuurlijk! We zijn trotse kersverse ouders, hé! Doet er me aan denken dat we nog geen babyborrel hebben ingepland. De vier nummers van de ep werden in juni gemasterd en we hadden een heel masterplan uitgedokterd om de worp gefaseerd uit te brengen maar, volledig in de Bergaf-filosofie, besloten we alles in één keer op de gebruikelijke streamingplatformen te releasen. Midden in de vakantieperiode releasen is de meest foute timing die je kan bedenken. Onze welgemeende excuses aan iedereen bij wie we voor advies gingen aankloppen, het was sterker dan onszelf. Weet je nog: Bergaf: Three People. One vague idea. Endless poor decisions.
Ik neem aan dat er een heel wat keuzestress ontstaat wanneer je een eerste ep moet samenstellen, want ik neem aan dat je het een kwestie van wikken en wegen is welk nummer je ep haalt.
Bergaf: Stefan Bracke nodigde ons uit naar de Audiotheque studio om een aantal nummers te komen inspelen. Samen met ons maakte hij dan een shortlist en daarop hebben we verder gewerkt om uiteindelijk vier nummers te selecteren. Er was uiteindelijk weinig ‘kill your darlings’ mee gemoeid. Wel kregen we na die eerste sessie wat huiswerk mee om het één en ander wat bij te sturen om dan uiteindelijk opnieuw de studio in te duiken voor de finale opnames.
Wat is het verschil tussen Bergaf in de studio en Bergaf op het podium?
Bergaf: Zal ik beginnen met een gemeenschappelijk element? het voorafgaand stresskakske. We amuseren ons op beide plekken. Audiotheque was echt wel een fijne studio om in te werken, op het podium is er de interactie met publiek wat een extra boost geeft. Een verslavend adrenalineshot is het. In de studio weten we precies wat we wel en dan weer wat we niet willen, maar het ongefilterde advies van iemand buiten de groep is echt wel welkom. Stefan werd even ons vierde bandlid met een frisse blik op onze nummers. Op het podium is het telkens een ‘one shot’ om het publiek voor ons te winnen. In de studio kan je blijven werken tot het moment dat de opnames afgeklopt worden. No way back. Stresskakske.
Akkoord dat jullie een 90s-geluid hebben en dan vooral de Pixies als invloed?
Bergaf: Dat krijgen we vaak te horen. Of we dat erg vinden? Helemaal niet. We zijn Pixies en Breeders-fans van het eerste uur en die invloed sijpelt onvermijdelijk door in onze nummers maar het was echt niet een doel op zich om een band à la Pixies te worden. Maar bij een nummer als Downtown snap ik de link, dat nummer klinkt echt wel als een nummer dat Pixies vergat te maken. Daar zit de backing vocal van Astrid voor een stuk wel tussen. Astrid is onze Kim hé. We hebben trouwens een nummer in onze setlist dat Kim heet. Een eerbetoon aan zowel Kim Deal als Kim Gordon, want Sonic Youth wordt ook wel gesmaakt binnen de band. Wat die 90’s- sound betreft, onder andere platen als Garlands en Heaven Or Las Vegas van Cocteau Twins en Brighten The Corners van Pavement hebben wel degelijk invloed gehad op mijn speelstijl als gitarist. Beautiful Freak van Eels is ook zeker een referentie uit die periode. Van Gert weet ik dat hij zeer grote Cardiacs-fan is en Mintzkov een warm hart toedraagt. Astrid legt heel wat Queens Of The Stone Age en natuurlijk Pixies op de draaitafel. Veel 90’s invloeden, maar ok, we klinken op de ep als Pixies. Guilty as charged!
Jullie maken het jullie zelf ook niet al te moeilijk. Ik ga niet zeggen dat het rechttoe-rechtaan is, maar echt complexe structuren horen niet thuis in de Bergaf-sound?
Bergaf: Het leven is al complex genoeg. We houden gewoon van wijze gitaarriffs en drumgrooves die achteraf met veel energie gespeeld kunnen worden. Even de sleur doorbreken en samen met ons publiek een fijn moment beleven is waar het hem vooral om draait.
Ook niet onbelangrijk, zoals we vertelden in onze recensie is dat jullie een band zijn die goesting heeft om te spelen en dat hoor je wel. Klopt dat?
Bergaf: Bergaf is een liveband. Niet enkel op de bühne maar ook in het schrijfproces. Ideeën voor songs worden in basisvorm naar elkaar doorgestuurd via Whatsapp. Gert neemt schetsen op in zijn studio, ik heb minder geduld en leg de smartphone op tafel en neem gitaar en zang op in de meest brute vorm. Die schetsen worden dan in de Bergaf-whatsapp groep gegooid. Het echte werk gebeurt in de repetitieruimte en als trio kan je dan kneden en bijsturen tot een finale song. Misschien doen we er zo iets langer over om een nummer af te werken maar het eindresultaat zijn songs waar iedereen evenveel plezier aan beleeft en met overtuiging op het podium brengt. Dus ja, wij spelen met heel veel goesting. “James! Bring us a stage!” We hebben al wat concerten op de teller staan en zijn klaar voor meer. Het concert in het café van Trefpunt is een van de gigs waar we met plezier naar terugblikken. Klein podium, volle kroeg, dikke ambiance. We kijken echt wel uit naar het concert op de Patersholfeesten op 16 augustus. Op 22 november kan je ons vinden in Café Fatima. Allebei in Gent.
Belgische bands hebben het niet gemakkelijk om speelkansen te vinden en al zeker niet de kleintjes. Wat kunnen we daaraan doen?
Bergaf: Het is een open deur intrappen maar er is een geweldig aanbod aan sterke bands en daar staan in verhouding te weinig speelplekken tegenover. Spelen voor een publiek, daar doen bands het voor en het is de beste leerschool om te groeien. De juiste connecties hebben helpt, maar die luxe is niet voor iedereen weggelegd. Luminous Dash zou echt wel bij elke programmator op de radar moeten staan, een review helpt zeker ook bands die misschien niet zo sterk zijn in het promoten een gezicht te geven. Initiatieven als Luminous Fest kunnen alleen maar toegejuicht worden.
Vertel maar de Bergaf-droom.
Bergaf: Een song playbacken tijdens een tv-programma, is dat nog een ding? Hoe wijs zou dan niet zijn. ‘Hello Lokeren!’ is onze running gag telkens we een repetitie beginnen. Dus ja, we willen zeker in Lokeren op een podium staan maar dat is nog niet gelukt. We waren zelf kids in de nineties hee, de Afrekening op StuBru halen willen we zeker afvinken. De ep is uit maar we denken nu al aan een full album inclusief vinyl release in de loop van volgend jaar. Elk weekend ergens op een podium staan, daar hebben we heel veel zin in. Dat mag binnen Europa zijn want Gert vliegt niet graag. In onze thuisstad Gent zijn er heel wat wijze muziekcafés waar we graag willen spelen. En als we een telefoontje krijgen van de AB, Club Wintercircus, Chokri, de Scheur of de Lokerse Feesten dan zullen we het aanbod zeker overwegen. Haha. Maar een plaatsje op de Luminous Fest-affiche, dat willen we ook graag aan ons palmares toevoegen (lach).
Wat is je favoriete plaat aller tijden en waarom?
Bergaf: Kunnen we niet ergens aan de toog van een muziekcafé gaan hangen om het over onze favoriete platen te hebben. Nee? Een ex aequo als compromis à la Belge dan maar? We zijn tenslotte met drie. Als ik (Vince) echt een plaat moet kiezen met het mes op de keel, doe dan maar Spirit Of Eden van Talk Talk. Als tiener was ik wild van Talk Talk en kocht Spirit of Eden zonder vooraf één noot gehoord te hebben. Nog voor Mark Hollis “Oh yeah, the world’s turned upside down, Jimmy Finn is out, Well how can that be fair at all.” verkondigt, zetten de eerste fraseringen mijn muzikale wereld als beginnend gitarist op zijn kop. Muzikaal tijdloos en jammer genoeg is de boodschap van Hollis dat meer dan ooit ook.
Gert kiest resoluut voor Cardiacs: A little Man and a House and the Whole World Window – DUN! ChicaChica *WHAM* tikkatikkatikka Blamblam DooWop SKREEE That’s the way we all go!
Astrids keuze is Celebration van Madonna. Elke luisterbeurt gooit haar meteen terug naar de eighties. Inclusief de gebruikelijke verkleedpartijen en playbackshows die ze opvoerde op familiefeestjes terwijl zatte tantes en grappende nonkels zich tegoed deden aan perzik met tonijn en asperges in de hesp gerold. Ambiance!
Bergaf kun je live zien op:
16/08 – Gent, Patersholfeesten
22/11 – Gent, Café Fatima
