Blush van Atlas is een fantastische plaat. Niet te omschrijven, wel loeiharde muziek die je ziel losmaakt van het zwarte dat de wereld is. Interview time!
Help me eventjes, ik ben er nog steeds niet uit hoe ik Atlas moet omschrijven, behalve dat het hard klinkt en dat het muziek is die de botten van je lijf doet daveren. Omschrijf jullie zelf.
Fijn om te horen dat onze muziek de botten doet daveren. Atlas omschrijven is niet gemakkelijk. We zijn een combinatie tussen post-hardcore en screamo, maar er zitten ook wel wat grunge-invloeden en “spoken word”-stukken in. Voor ons is het bijna een soort metafysische plaats, waar onze eclectische muzieksmaken en emoties samengesmolten worden tot een donkere entiteit.
Dit jaar zijn jullie vijf jaar bezig. Ik denk te mogen zeggen dat jullie toch het een en ander hebben bereikt. Hoe zien jullie die vijf jaar?
Turbulent. We hebben vaak het gevoel dat elke keer als we vooruit begonnen te geraken er wel iets was dat als een stok tussen de wielen kwam steken. Wissels in de line-up, met de verkeerde mensen samengewerkt… Het was geen gemakkelijk traject. Maar we kijken wel positief terug, en vooruit. We hebben inderdaad wel heel wat coole shows kunnen spelen, maar staan nog lang niet daar waar onze ambities liggen.
En wellicht is met Blush de kers op de taart? Hoe belangrijk was dit album voor Atlas?
Superbelangrijk. Blush is echt een mijlpaal voor ons. Het is een plaat waar we keihard aan gewerkt hebben en waarvan we heel goed wisten wat we wilden doen en met wie. Blush is geschreven in een overgangsperiode in ons leven, het is dan ook een album vol transitie: licht, donker, hard, zacht. We zijn blij met het resultaat en kijken nu al volop naar de volgende plaat.
De plaat is uitgebracht op Black Basset Records, een label dat zich steeds meer en meer profileert. Dat is waarschijnlijk ook belangrijk voor jullie, niet? En is er een samenhorigheidsgevoel met de verschillende bands op het label?
De steun van Didier en Black Basset Records is fantastisch. Zowel hij als de andere labels waar we mee hebben gewerkt (SFG & Dingleberry) begrijpen echt wat we willen doen met de band en hij weet ons ook echt goed te positioneren in de Belgische en internationale markt. Er is zeker samenhorigheid, vooral tussen ons en Mont-Doré. Met de andere bands hebben we niet zoveel contact, maar je merkt wel van promotors dat ze snel weten wie er allemaal in dat rijtje/die familie thuishoort.
Wat opvalt bij Atlas is dat ik een donker tintje hoor, ook qua looks; ik zou het bijna een gothictintje durven noemen. Ga je hiermee akkoord?Gothic zou ik niet zeggen, maar we hebben inderdaad wel een donkere kant en performance.
Sinds het uitkomen van jullie plaat hebben jullie al behoorlijk veel gespeeld in België. Is het gemakkelijk om optredens in dit landje te versieren?Hangt er vooral vanaf waar je wil spelen en wie je kent.
De Belgische muziek zit meer dan ooit in de lift, heeft Atlas daar al zijn profijt bij gehad?
Misschien een deel, maar we denken niet dat dat te maken heeft met de Belgische muziek die in de lift zit. De Belgische hardcore- en punkscène zit al lang niet meer in de lift. Het probleem is dat er haast geen middenmaat is. Je hebt kleine bands en je hebt gigantische bands. We hebben vaak het gevoel dat de support voor de middelgrote bands zoals bij ons te wensen overlaat. Maar we hebben ook het gevoel dat we soms wat te apart zijn voor België. We zijn te soft voor de hardcore shows en te hard voor de punkrock shows.
Wat opvalt bij Atlas is de energie van frontman Jeroen. Jij gebruikt het podium echt wel als je speelterrein, is dat de ideale plek om je demonen uit te spuwen?
Dat klopt zeker!
Iedereen heeft zo zijn eigen dromen, welke zijn die van Atlas?
Ik denk dat we allemaal wel de ambitie hebben om voltijds met muziek bezig te zijn met zowel Atlas als andere muzikale projecten.
Wat zijn jullie onmiddellijke plannen, en zien we jullie op de festivals terug?
Veel Belgische festivals zitten er nog niet tussen dit jaar. De komende maanden zullen we vooral veel shows spelen en aan nieuwe nummers werken.
Wat is jullie favoriete plaat aller tijden en waarom?
Super moeilijk om er één te kiezen dus hier een aantal van onze persoonlijke favorieten…
Jeroen: Blackwater Park van Opeth, Somewhere Along The Highway van Cult Of Luna, For Your Pleasure van Roxy Music, Anthems To The Welkin At Dusk Bright Eyes-Lifted van Emperor.
Maxime: Define The Great Line van Underoath, The Devil And God Are Raging Inside Me van Brand New en Full Collapse van Thursday.
Jens: Hollow Crown van Architects en Wildlife van La Dispute.
Jan: Hollow Crown van Architects, Define The Great Line van Underoath, Rooms Of The House van La Dispute.
Met wie zou je het niet erg vinden om 8 uur mee in een lift te zitten en wat zou je dan doen?
Kurt Cobain – Heroine.
Roland Barthes, over de betekenis van fotografie in de hedendaagse wereld.
David Bowie, identiteit.
Nick Cave, over het leven.
Het laatste woord is aan jullie.
Thanks Luminous Dash voor de support
