Het Italiaanse cult dark ambient project Vestigial debuteerde in 2008 met de in het genre behoorlijk invloedrijke plaat Translucent Communion (Cold Meat Industry) om daarna, net als veel genregenoten, in de onverbiddelijke plooien van de geschiedenis te donderen om er nooit meer uit tevoorschijn te komen.
Deze zwartkijkende Italiaan geeft iedereen echter het nakijken en komt nu, na zeventien jaar, een eeuwigheid binnen de evolutie van muziek in het algemeen en zeker binnen het dark ambient genre om het specifieker ta maken, met een opvolger.
“Zou hij het nog kunnen?” is dan natuurlijk bij liefhebbers de eerste vraag die zijn kopje boven het maaiveld uitsteekt. En daarop kunnen we volmondig positief antwoorden.
Het is spacen op niveau met een verhaallijn zelfs, die net iets herkenbaarder is door de diep in effecten begraven stem die zo nu en dan opduikt. Uiteraard verbreekt Vestigial de verbeelding van de luisteraar niet die zelf zijn verhaal mag verzinnen bij deze cinematografisch aandoende klankbad bij een trip die net zo beangstigend en creepy kan overkomen als een van de betere verhalen van HP Lovecraft.
Helemaal nieuw zijn de nummers echter niet. Vestigial heeft namelijk nooit opgehouden te bestaan en de persoon achter het project werkte doorheen de tijd sporadisch aan nieuwe muziek, die hij voor deze plaat weer opviste of herwerkte, of uit het hoofd recapituleerde omdat de opnames niet meer werden terug gevonden. Toch is het resultaat zeer coherent te noemen, als een innerlijke donkere reis naar de zin van het bestaan, of de onzin ervan, dat laten we in het midden.
