Blur of Oasis? Neen, Suede! Een muzikaal sprookje dat begon in 1989. Na een paar personeelswissels werd hun eerste officiële single The Drowners als een supersonische raket door de Britse pers gelanceerd. Het waren toen ook tijden waarin de Britse muziekkranten, NME en Melody Maker, het nog allemaal voor het zeggen hadden. Wie bij hen op de cover geraakte kon daarna aan zijn buren zeggen dat hij voor een paar jaar – of in bepaalde gevallen voor een paar weken – de muzikale hype van het land was. Eventjes brak er paniek uit dat het vertrek van Bernard Butler het einde zou betekenen van de genialiteit van de band. Maar om meteen maar de puntjes op de i te zetten, de beste Suede-platen zijn deze zonder Butler. Voor discussie vatbaar, net zoals alles in het leven.
Wat begon als een glamrock-Britpopband die gretig de mosterd haalde bij David Bowie – weliswaar met als resultaat een uniek geluid – is ondertussen uitgegroeid tot een instituut. Een band die zweeft tussen duistere melancholie, tristesse en indiepop. Eenvoudige teksten – in vergelijking met voorbeeld Bowie toch – maar die zo het leven typeren dat ze je raken. Het hunkeren naar de onmogelijke liefde of gewoon het feit dat de fantasie in je hoofd zoveel mooier is dan het eigenlijke leven.
Suede was meer dan rock-‘n-roll. Frontman Brett Anderson heeft er nooit een probleem van gemaakt om zichzelf te etaleren, letterlijk en figuurlijk. Tot op heden het beste showbeest op een podium, maar ook een spiegel van zijn soms donkere persoonlijkheid.
Met een titel als Antidepressants zou je durven denken dat de plaat de richting uitgaat van Night Thoughts, het meest intieme en bij uitbreiding ook meest zwaarmoedige album van de band. Niets is minder waar, het is de meest energieke plaat die de groep tot nu toe heeft uitgebracht. Brett Anderson noemt Antidepressants niet voor niets de postpunkplaat van Suede. Naar eigen zeggen een album over de spanningen van het moderne leven waarin paranoia, angst en neurose helaas een plaats opeisen. “Dit is gebroken muziek voor gebroken mensen”, aldus Anderson.
Bij momenten zeer intens, zoals de single Disintegrate die over het aanvaarden van je eigen sterfelijkheid gaat. Maar ook qua geluid een zeer directe plaat die live werd opgenomen met hun vaste producer Ed Buller en dat hoor je. Urgent, bijna hysterisch, furieus en woest. Somewhere Between An Atom And A Star moet zowat het enige rustpunt zijn, voor de rest hoor je uitzinnige songs met zelfs een Bauhaus-gehalte. Dansen met tranen in je ogen, soms van geluk, maar ook van verdriet. Soms zelfs sarcastisch.
Antidepressants zou dus best wel eens de beste plaat kunnen zijn van Suede en indien niet, de meest intense en ook één waarop het mooiste liedje staat dat Anderson ooit neerpende: Trance State. Een liedje over iemand waar je betoverd van bent, ook al weet je bij Anderson nooit of hij zich in de armen ervan kan nestelen of dat het uitmondt in een blijvend, onvoltooid verlangen. Antidepressants is de plaat van het jaar.
