Snorkel is een collectief uit het zuiden van Londen dat een mengeling maakt van krautrock, improv, dub en experimentele jazz waarbij de nadruk op elektronica ligt. Denk richting krautrock stijl Can die in duel gaat met Lee Scratch Perry, mikt op de benen die dansen zullen, willen of niet, en voeg daar nog wat invloeden aan toe van bijvoorbeeld basmeester Bill Laswell en This Heat.
Met zijn zevenen zijn ze en allen hebben heel wat ervaring opgedaan in tal van andere projecten, waaronder Morcheeba, Pest, het nieuwste project van Charles Hayward (Abstract Concrete) en Grace Jones. Pinski Zoo-bassist Nick Doyne–Ditmas krijgt ook nog een gastrol op twee nummers, waardoor we echt wel van een stel muzikanten mogen spreken die alle kanten van onder- en bovengrond heeft gezien en dat zin heeft in een potje funky avelinkse deuntjes waarbij stilstaan geen kans krijgt. Dat ze allen hun instrumenten kunnen bespelen, daar bestaat dan ook geen twijfel over.
Het ensemble gebruikt tegelijk een overdaad aan instrumenten zodat het aanhoudend behoorlijk vol en druk klinkt, alsof de muziek is gemaakt voor het podium of discotheek alwaar de massa voor de duur van net geen anderhalf uur, het is een propvol dubbelalbum van tachtig minuten geworden, wordt onderhouden met een portie dansbare deuntjes die alle kanten opvliegen.
Het is dankzij de variatie trouwens dat we het volhouden, want het is echt wel een uitputtingsslag deze dubbelaar. Dat is zowat het enige negatieve dat we over de plaat kunnen typen. Het is soms allemaal een beetje te veel om de aandacht erbij te houden. In een live setting zal dit euvel vermoedelijk niet aan de orde zijn. Voor thuis is een plaatkant per keer meer dan voldoende, anders geraken de patatten nooit geschild.
