Een ingewikkelde bedoening is het, dit Forgiving van de uit Chicago afkomstige Lindsay Anderson. Er is het album, er is een nummer dat alleen op de single van The Wolf staat en verder fysiek niet verkrijgbaar is, en dus niet op het album staat tenzij het digitaal wordt aangeschaft. Er is een kaars, The Wolf Scent Candle, om in een diep meditatieve staat te komen terwijl het album wordt beluisterd.
Er is een olie – gelukkig niet ruikend naar vagina zoals Gwyneth Paltrow die op de markt bracht en die ook nog eens massaal werd verkocht – die ruikt naar het woud en een passerende wolf gewenteld in mysterie en goed om de innerlijke kracht te versterken. En er is de plaat natuurlijk, die zich toespitst op de romantische en artistieke beslommeringen van het duo Max Ernst en Leonora Carrington.
Surrealistische schilders dus, en dan mag Anderson dat ook doortrekken over de hele lijn, dus ook niet-muzikaal. Met een plaat in eigen beheer en een muzieklandschap dat sowieso oververzadigd is, is elk dollarcentje uiteraard meegenomen, met esoterische oliën desnoods.
Twaalf liedjes sieren deze plaat en die zijn al net zo divers als het aanbod dat Anderson te koop aan biedt. Rustige stukken, soms een felle gitaar, een beetje neigend naar Mathilde Santing, dan weer eerder richting Isabelle Antena.
Anderson koos de autobiografische tekst Down Below van Carrington als uitgangspunt voor de teksten die de leidraad van de diverse nummers vormen. Liefde, artistieke identiteit, het vrouw zijn op zich in een door mannen gedomineerde wereld vormen de hoekstenen van de liedjes die als een roman met diverse hoofdstukken de revue passeren.
Net als in een boek verandert de stijl, de manier van vertellen, wanneer het verhaal dat vraagt. Dat is net wat Anderson op Forgiving doet. Ietwat dromerige alternatieve pop dus van een vrouw met een krachtige stem en inlevingsvermogen die erin slaagt een plaat lang te boeien door haar ietwat surreëel aandoende eigenwijsheid, alsof ze in de muziekbusiness is gestapt om dit verhaal vorm te geven.
