Deze duoplaat verschijnt in de reeks Contemporary Series, een onderdeel van Moving Furniture. In deze reeks verscheen eerder werk van onder meer Alvin Curran, Elliot Sharp en diverse collectieven en artiesten die het werk van gewaardeerde componisten spelen.
De Fransman Duplant en de Zwitserse pianiste Judith Wegmann worden nu aan de indrukwekkende lijst toegevoegd en dat houdt wel een ferme uitdaging in. Gaat het duo zich kunnen meten met de andere releases in dit zijlabeltje?
Het antwoord is een volmondig ja. Het pianospel van Wegmann is heerlijk om naar te luisteren terwijl Duplant er een sport van maakt om het allemaal niet te gewoontjes of te melig te laten klinken door zijn interrupties die nogal eens richting industrial aandoende (wan)klanken durven te gaan. Geschraap, getingel en ander gefriemel van de eigenzinnige Fransman doorboren het spel van Wegmann en geven het net daardoor nog meer kleur en intensiteit.
Ze is een fervent liefhebber van de muziek van Morton Feldman, John Cage en Stockhausen en dat is er bij momenten goed aan te horen. Ze speelt trouwens geregeld hun muziek en brengt het ook uit op cd. Klassiek geschoold gaat ze echter heel graag andere uitdagingen aan om met haar spel ook andere speelvelden te verkennen, zoals ze nu dus doet samen met Bruno Duplant.
Het is uitermate rustgevende muziek die zich traag opbouwt en ontplooit en telkens, door de tussenkomsten van Duplant, ons weet te verrassen in zijn stilistische eenvoud.
Onthaasting en tijdloosheid tegelijk is wat het duo met deze muziek bij ons bereikt en daar zijn we soms zeer tevreden mee.
